1
در یکی از رُزیای شَبات عیسی از میونِ مزارِع گَنُم رَد اَبُیس و شاگردیاش خوشَیای گَنُم شا چی و اَ دَس شا سواَنا و شا خَه .
2
اما چند تا از فَریسیا شا گُت چو اِ کاری اَکِردُی که در رُزِ شَبات جایز نیسی ؟
3
عیسی اُشگُت مَگَه تُنِخَندِه که داوود چوش کِردِه اَمی موقَی که خوت و یاریاش گُشنَه اَندِن
4
اَ خونَی خدا چِدِن و نو{نان} تَقدیمَه اُشواسِه و اُش خَه و اَ یاریاش اُشدا هر چند خَردَی اَنَه بَرَی کاهنیا جایز اِسی
5
و در ادامَه اُشگُت پُسِ انسان صاحبِ شَبات اِسی
6
در شباتِ دِگَه اَ کَنیسِه اُند و تعلیم اُشدا مردی اَنکَه اَند که دَسِ راسُش خُشک بُسُن .
7
علمایِ دین و فَریسیا عیسی را زیرِ نَظر بارِسُن که بِبینِن در رُزِ شَبات شفا اَدِه یا نه چون در پیِ دس آویزی اَندِن تا اَ اَنَه اِتهام بِزَنن .
8
اما عیسی که از افکارشو شَه فَمی اَ مَردِ خشک دَسُش گُت وارو اَ بَرابَرِ اَمَه وَیسا اَنَه بلند وابُیس و وَیسا
9
عیسی اَ اَنَیاش گُت کدام یکی در رُزِ شَبات روا اِسی خَشی یا بَدی ؟ نجاتِ جونِ انسان یا نابود کِردَی اَنَه ؟
10
پَس چِِش اَ جانبِ یکی یکیِ اِدَیاش گَردَنا پس شَه اَنَه مَرد گُت دَسُت دراز بُکُن اِندِش کِه و دَسُش سالم بُیس .
11
اما اَنَیا خَیلی خشمگین بُدِن و با یَکدِگَه اَ مَشورت شِسِن که با عیسی چو بُکُنِن
12
یکی اَز اَمی رُزیا عیسی بَرَی دعا کِردَ اَ کوه چو و شو تا صُب اَ عبادَت شِه
13
صبح زود اَ شاگردیاش اُش گُت بَی و اَ میونِ اَنَیا دوازدَه تن انتخابُش کِه و اَ اِدَیا رسول اُشگُت
14
شَمعون که اَ اَنَه پِطرُس اُشگُت ، آندریاس { برادرِ پطرس} ، یوحنا ، فلیپُس ، بَرتولما،
15
متی، توما، یعقوب پُسِ حلفَای ، شمعون معروف اَ غیور،
16
یهودا پُسِ یَعقوب ، و یهودایِ اَسخریوطی که اَ اَنَه خیانَتُش کِه
17
عیسی اَمرَی اَنَیا اَ زیر اُند و در مکانی هَموار وَیسا بسیاری اَ شاگردیاش و انبوهی از مَردُم از سرتاسَرِ یهودیه اُرشلیم و اَ شهریای ساحلی صور و صیدون اَنکَه اَندِن اَنَیا اُندِسُنِن تا سُخنیای اَنَه بِشنُوِن و از بیماریای خوت شفا بِگِرِن .
18
و کِسیای که ارواحِ پلید آزار شَه دا شفا شاگِرِت
19
مردُم اَمَه شا وِس اَنَه لَمس بُکُنِن چون نیرویی از اَنَه اَ در دان که اَمَه شفا شا گِرِت
20
اَمی موقع عیسی اَ شاگردیاش نِگاه اُشکه و اُشگُت خوشبحالِ شمایا که فقیر اِسی چون پادشاهیِ خدا از آنِ شمایا اِسی .
21
خوشبحالِ شمایا که آلا گُرسنَه اِسی چون سیر اَبی ، خوشبحالِ شمایا که آلا گریان اِسی چون خَنَه اَکُنی
22
خوشبحالِ شما اَمی موقع که مَردُم بخاطرِ پُسِ انسان اَ شما نفرَت اَگِرِن و شما را از جَمعِ خوشو اَ در بُکُنِن و دشنام آدَین و بدنام بُکُنِن
23
در اَنَه رُز شادی و پایکوبی بُکُنی چون پاداشِتو در آسمو عظیم اِسی اَمدِ که بواییایِ اَنَیا با پیامبریا اِندِشو که
24
اما وای اَ شمایا که دولتمندی چون که تسلیِ خوت تو واجُسِه .
25
وای اَ شمایا که آلا سیر اِسی چون گُشنَه اَبی . وای اَ شمایا که آلا خوشحال اِسی چون ماتم اَگِری و زاری اَکُنی
26
وای اَ شمایا که اَمَه زَبو اَ ستایشتو باز بُکُنِن چون بواییای اَنَیا اَم اَ پیامبریای دروغی اِندِشو کِه
27
اَی شمایا که اَ گُش اَ دِدوی اَ شمایا اَگُتایم که دشمنیای خوت محبت بُکُنی و اَنَیای که از شما نفرت شو اِ خَشی بُکُنی .
28
بَرَی هر که نفرین تو اَکُن برکت بطلبی و هر که آزارِتو اَدِه دعایِ خیر بُکُنی
29
اَگَه کَسی اَ گونَی تو سیلیش زَت گونَی دِگَتَم شادِ بِزِن اَگَه کِسی ردات شَه وی واسی جَمَتم از اَنَه آدِه
30
اَگَه کسی از تو چیزی شَه وِس اَ اَنَه آدِه ، و اَگَه مالِ تو غَصب بُکُن از اَنَه مَواسی
31
با مَردُم اَمدِ رفتار بُکُن که تُ اِ با تو رفتار بُکُنِن
32
اَگه تنها اَنَیای محبت بُکُنی که اَ شما محبت شو کِردِه چه برتری تُ اِ ؟ حَتی گناهکاریا دوسدار یای خُشو محبت اَکُنِن .
33
و اَگَه فقط اَ کِسیای نیکی بُکُنی که اَ شما نیکی اَکُنِن چه برتری تُ اِ ؟ حتی گناهکاریا اِندِه اَکُنِن .
34
و اَگه فقط اَ کِسیای قرض آدَی که امید عوض از اَنَه تُ اِ شما را چه برتری اِسی ؟ حتی گناهکاریا نیز اَ گناکاریا قرض اَدَین تا رُزی که از اِدَیا واسَین
35
اما شما دشمَنیاتو محبت بُکنی و اَاَنَیا نیک بُکُنی و بدونِ امید و عوض اَ اِدَیا قرض آدَی چون پاداشِتو گَپ اِسی و بِچیای اَنَه متعال اَبی چون اَنَه با ناسپاسیا و بدکارییا خَش اِسی .
36
پس رحیم بی چون بوای شما رحیم اِسی
37
دواری مَکُنی تا اَ شما داوری نِبو محکوم مَکُنی تا محکوم نِبی بِبَخشی تا بَخشِدَه ببی
38
آدَی تا اَ شما دَدَه ببو پیمانَی پُر، فِشُردَه تکون اَدِه و لبریز اَ دامنتو رِختَه اَبو چون با هر پیمانَی که آدَی با اَمی پیمونَه اَ شما دَدَه اَبو
39
اِ مَثلی براشو شا آو آیا کور شَه شا عصا کِشِ کورِ دِگَه ببو ؟ آیا هر دو شو اَ چاه ناکِوِن ؟
40
شاگرد برتر از استادِ خوش نی اما هر که تعلیم و تربیتُش اَ کمال بِرَسِه مثل استادِ خوش اَبو
41
چو اِ پرِ کاهی که اَ چشِه کاکات اَبینِش اما از چوبی که اَ چِشِه خوتِ غافِلِش؟
42
چطور تَشا اَ کاکات بِگواِش کاکا اونِس پَر کاه از چِشُت اَ در بیارِم ولی چوب اَ چِشِه خوت نابینِش ؟ ای ریاکار اول چوب از چِشِه خوت اَ در بیا اَمی موقع بِتَر اَبینِش تا پَر کاه اَ چِشِ کاکات اَ در بارِش
43
هیچ درختِ خَشی میوَی بد اَ بار نِدارِه و هیچ درختِ بدی میوَی خَش نادِه
44
هر درختی از میوَش تَشا اُش بِشناسِش اُت ناشا از بوتَی خار انجیر بِچینِش و نه از بوتَی تمشک انگور
45
آدمِ خَش از از خزانَی خَشِ دِلِ خُش خَشی دارِه و آدَمِ بد از خزانَی بدِ دلِ خُش بدی چون زَبو از هر چی در دل اِسی حرف اَزِن
46
چو اِ که اَ مَه سَرورَم سَروَرم اَگوی اما هر چه اَگواِم عمل ناکُنی
47
اَنَه که اَ پَلو مَه دا و حَرفُم اَشنُوِه و اَ اَنَه عَمَل اَکُن اَشما نِشو اَدَیم مِثِ که اِسی .
48
اَنَه مِثِ کِسی اِسی که بَرَی بنای خونَش زَمی را گود اَکُن و پیِ خونَش اَ صَخرَه اَنِسِه چون سَیل بیا و سیلاب اَ اَنه خونَه هجوم بو بوی اُش ناشا اَنَه تَکون آدِه چون محکَم ساختَه بُدِه
49
اما اَنَه که حرفیام اَشنُوِه واَ اَنَه عمل ناکُن مِثِ کِسی اِسی که خونَی بدونِ پَی اَ زَمی اُش ساختِه چون سیلاب اَ اَنَه هجوم بو بوی اَمی موقَع اَریزِه و ویرانیِ گَپی اَ جا اَنِسِه