14 ¹ Ўша пайтда вилоят ҳокими Ҳирод Исо тўғрисида эшитиб, ² ўзининг хизматкорларига: “Бу – Яҳё Чўмдирувчи, у ўликдан тирилган, шунинг учун у мўъжизалар яратяпти”,- деди. ³ Зеро Ҳирод ўз укаси Филипнинг хотини Ҳиродия туфайли Яҳёни қўлга олиб, уни кишанлаган ва зиндонга ташлаган эди, ⁴ чунки Яҳё унга: “Сен уни олмаслигинг керак”,- деган эди. ⁵ Ҳирод уни ўлдирмоқчи бўлган эди, лекин халқдан қўрқар эди, чунки уни пайғамбар, деб ҳисоблар эдилар. ⁶ Ҳироднинг туғилган кунида Ҳиродиянинг қизи уларнинг олдида рақсга тушди ва Ҳироднинг кўнглини олди. ⁷ Шунинг учун Ҳирод у нимаики сўраса, шуни беришига қасам ичиб, ваъда берди. ⁸ У эса онасининг маслаҳатига кўра: “Менга шу ерда, патнисда Яҳё Чўмдирувчининг бошини беринг”,- деди. ⁹ Подшоҳ қайғурди, лекин ўзи билан бирга ўтирганлар ҳақи ва ўзининг қасами ҳақи унга беришларини буюрди. ¹⁰ Яҳёнинг бошини олиш учун зиндонга одам юборди. ¹¹ Унинг бошини патнисда олиб келдилар ва қизга бердилар, у эса онасига олиб борди. ¹² Яҳёнинг шогирдлари келиб, танасини олиб кўмдилар ва бориб, Исога хабар бердилар. ¹³ Исо буни эшитганида, қайиқда у ердан бир ўзи саҳро жойга кетди. Халқ эса буни эшитиб, шаҳарлардан Унга пиёда эргашди. ¹⁴ Исо чиққач, кўплаб одамларни кўриб, уларга ачинди ва уларнинг касалликларини шифолади. ¹⁵ Оқшом тушаётганида, шогирдлари Унинг олдига келиб: “Бу ер овлоқ жой, вақт эса кеч бўлиб қолди. Халқни қўйиб юбор, токи улар қишлоққа бориб, ўзларига овқат сотиб олсинлар”,- дедилар. ¹⁶ Лекин Исо уларга: “Улар кетишлари керак эмас, сизлар уларга овқат беринглар”,- деди. ¹⁷ Улар эса Унга: “Бу ерда бизда фақат бешта нон ва иккита балиқ бор”,- дедилар. ¹⁸ Исо: “Уларни бу ерга, Менга олиб келинглар”,- деди. ¹⁹ У халққа ўтга ёнбошлашни буюрди. Сўнг бешта нон ҳамда иккита балиқни олиб, осмонга қаради-да, шукрона билдириб, нонларни синдирди ва шогирдларига берди, шогирдлари эса халққа тарқатдилар. ²⁰ Уларнинг ҳаммалари еб тўйдилар. Шогирдлар эса ортган бурдалардан тўла ўн икки сават териб олдилар. ²¹ Еганларнинг сони эса (аёллар ва болалардан ташқари) чамаси беш минг эркак эди. ²² Исо шу пайтнинг ўзида шогирдларига, У халқни қўйиб юборгунича, қайиққа ўтириб, Ундан олдин бошқа томонга сузиб ўтишни буюрди. ²³ Халқни жўнатиб юборганидан кейин, ибодат қилиш учун Ўзи тоққа чиқди ва оқшом чоғи бир Ўзи қолди. ²⁴ Қайиқ эса денгизнинг ўртасида бўлиб, тўлқинлардан чайқалар эди, чунки шамол қарама-қарши томонга эсаётган эди. ²⁵ Тунги тўртинчи қоровуллик навбатида, Исо денгиз устида юриб, шогирдларининг олдига борди. ²⁶ Шогирдлари эса Уни денгиз устида юраётганини кўрганларида, безовталаниб: “Бу шарпа!”- деб даҳшатдан бақириб юбордилар. ²⁷ Лекин Исо шу лаҳзада уларга гапириб: “Дадил бўлинглар, бу Менман. Қўрқманглар!”- деди. ²⁸ Петъёр жавоб бериб: “Ҳазратим, агар бу Сен бўлсанг, менга сув устида Сенинг олдингга боришимни буюр”,- деди. ²⁹ У эса: “Кел”,- деди. Петъёр қайиқдан чиқиб, Исонинг олдига бориш учун сув устида юра бошлади. ³⁰ Лекин кучли шамолни кўриб қўрқди ва чўка бошлаб: “Ҳазратим, мени қутқар”,- деб бақирди. ³¹ Исо шу лаҳзада қўлини узатиб, уни ушлади-да, унга: “Эй, имони кам, нима учун шубҳаландинг?”- деди. ³² Улар қайиққа кирганларида, шамол тинди. ³³ Шунда қайиқда ўтирганлар яқинлашдилар ва Унга сажда қилиб: “Ҳақиқатан ҳам, Сен Худонинг Ўғлисан”,- дедилар. ³⁴ У ердан сузиб ўтиб, Геннисарет юртига келдилар. ³⁵ У ернинг аҳолиси Исо ҳақида билгач, ўша жойнинг ҳамма томонига одам юбориб, барча беморларни Унинг олдига олиб келдилар. ³⁶ Улар фақатгина кийимининг этагига тегишни Ундан ўтиндилар. Текканлар эса шифо топдилар.