8 ¹ Шундан сўнг Исо шаҳару қишлоқлар бўйлаб Худонинг Шоҳлиги ҳақида воизлик қилиб юрди. Ўн икки шогирди эса У билан бирга эди. ² Ёвуз руҳлардан ва касалликлардан шифоланган бир неча аёллар ҳам Унинг орқасидан эргашдилар. Шунингдек, еттита жин чиқиб кетган Магдалалик, деб аталган Мирйам, ³ Ҳироднинг сарой бошқарувчиси Ҳузанинг хотини Йўанна, Сусанна ва кўпгина бошқа аёллар ўз мол-мулки билан Унга хизмат қилар эдилар. ⁴ Ҳар бир шаҳардан келаётган халойиқнинг кўпчилиги Унинг олдида тўпланганида, Исо масал билан гапира бошлади: ⁵ “Уруғ сепувчи ўз уруғини сепишга чиқди. У сепаётганида, баъзи уруғлар йўл ёқасига тушиб, оёқ ости бўлди. Осмондаги қушлар уларни чўқиб кетдилар. ⁶ Баъзилари тошлоққа тушди. Уруғлар униб чиқиб, дарҳол қуриб қолди, чунки ернинг нами кам эди. ⁷ Баъзилари эса тиканлар орасига тушди. Тиканлар ўсиб, уларни бўғиб қўйдилар. ⁸ Баъзилари эса яхши ерга тушди ва ўсиб чиқиб, юз карра ҳосил берди”. Исо буларни айтгач: “Кимнинг эшитишга қулоғи бўлса, эшитсин!”- деб хитоб қилди. ⁹ Шунда Унинг шогирдлари Ундан: “Бу масалнинг маъноси нима?”- деб сўрадилар. ¹⁰ У эса деди: “Сизларга Худонинг Шоҳлигининг сирларини билиш ато қилинган, бошқаларга эса масаллар рамзида берилган, шунинг учун улар қараб туриб кўрмайдилар, эшитиб туриб англамайдилар. ¹¹ Бу масалнинг маъноси шуки: уруғ – бу Худонинг Сўзидир. ¹² Йўл ёқасига тушганлари – шундай одамларни билдирадики, улар эшитадилар, кейин эса иблис келиб, уларнинг юрагидан Сўзни олиб кетади, токи улар имон келтирмасинлар ва нажот топмасинлар. ¹³ Тошлоққа тушганлари эса – Сўзни эшитганларида, уни қувонч билан қабул қиладиганлардир. Лекин улар илдизга эга эмаслар, шунинг учун улар вақтинча ишонадилар, синов вақтида эса имондан қайтадилар. ¹⁴ Тиканлар орасига тушганлари эса – Худонинг Сўзини эшитадиган, лекин ўзларининг ташвишлари, бойлик ва ҳаёт завқлари билан бўғилиб, ҳосил бермайдиганлардир. ¹⁵ Яхши ерга тушганлари эса – Сўзни эшитадиган, уни ростгўй ва яхши юракда сақлайдиган, сабр-тоқат билан ҳосил келтирадиганлардир. ¹⁶ Ҳеч ким шамни ёқиб, уни идиш билан ёпмайди ёки сўрининг тагига қўймайди. Аксинча, уни шамдонга қўяди, токи кирганлар ёруғликни кўрсинлар. ¹⁷ Чунки ошкора бўлмайдиган ҳеч қандай сир йўқ, маълум ва аён бўлмайдиган ҳеч яширин нарса ҳам йўқ. ¹⁸ Шунинг учун сизлар қандай тинглаётганингизга эътибор беринглар, чунки кимда бор бўлса, унга берилади. Кимда йўқ бўлса, ундан ҳатто эга бўлишини хаёл қилгани ҳам тортиб олинади”. ¹⁹ Шу орада, Исонинг онаси билан укалари келиб, оломон кўплигидан Унинг олдига яқинлаша олмадилар. ²⁰ Исога бу ҳақида хабар бердилар: “Мана, онанг ва укаларинг Сени кўрмоқчи бўлиб, ташқарида турибдилар”. ²¹ Исо эса уларга жавобан деди: “Менинг онам ва укаларим – Худонинг Сўзини тинглаб, уни бажо келтираётганлардир”. ²² Бир куни Исо Ўз шогирдлари билан қайиққа тушиб, уларга: “Кўлнинг нариги томонига сузиб ўтайлик”,- деди ва улар жўнаб кетдилар. ²³ Улар сузиб кетаётганларида, Исо ухлаб қолди. Кўлда кучли шамол кўтарилди. Қайиқ сувга тўлаётгани учун улар хавфли аҳволга тушиб қолдилар. ²⁴ Шогирдлар Исонинг олдига келиб, Уни уйғотиб: “Устоз, Устоз, ҳалок бўляпмиз!”- дедилар. У эса туриб шамолга ва тўлқинланаётган сувга ман қилди. Бўрон босилди ва жимжит бўлди. ²⁵ Шунда Исо уларга: “Имонингиз қани?!”- деди. Улар эса қўрқиб ва таажжубланиб, бир-бирларига: “Бу киши Ким экан? Мана, У шамоллару сувларга буюради ва улар Унга бўйсунадилар”,- дер эдилар. ²⁶ Ниҳоят, улар Галиленинг қаршисида бўлган Гадара юртига сузиб келдилар. ²⁷ Исо қирғоққа чиққанида, Унга шаҳарлик бир одам учради. Бу одам анча вақтдан бери жинга чалинган эди. У кийим киймай, уйда турмай, қабристондаги ғорларда яшар эди. ²⁸ У Исони кўрганида бақириб юборди ва ўзини Унинг олдига ташлаб, баланд овоз билан хитоб қилди: “Эй, Исо, Худойи Таолонинг Ўғли, мен билан нима ишинг бор? Сендан ўтинаман, мени қийнама!” ²⁹ Чунки Исо нопок руҳга бу одамдан чиқиб кетишни буюрган эди. Бу руҳ уни анча вақтдан бери қийнар эди. Одамлар эса уни сақлаш учун занжир ва кишан билан боғлар эдилар. Лекин у кишанларни узиб ташлар ва жин томондан чўлларга қувилар эди. ³⁰ Исо ундан: “Исминг нима?”- деб сўради. У: “Легион”,- деб жавоб берди, чунки унинг ичига кўп жинлар кирган эдилар. ³¹ Улар Исодан ўзларини тубсизликка боришларини буюрмасликни ёлвориб сўрадилар. ³² Шу ерда тоғ бағрида катта тўнғиз подаси ўтлаб юрган эди. Жинлар тўнғизларга кириш учун Исодан ёлвориб рухсат сўрадилар. Исо уларга рухсат берди. ³³ Шунда жинлар одамдан чиқиб, тўнғизларга кирдилар ва бутун пода ўзини тиккаликдан кўлга ташлади ва чўкиб кетди. ³⁴ Тўнғиз боқувчилар содир бўлган воқеани кўрганларида, шаҳару қишлоқларга югуриб бориб, бу ҳақида айтиб бердилар. ³⁵ Шунда халқ бу воқеани кўриш учун чиқиб, Исонинг олдига келди. Жинлардан озод бўлиб кийинган ва соғлом онгли ҳолатда Исонинг оёқлари олдида ўтирган одамни кўриб, ваҳимага тушдилар. ³⁶ Бу ҳодисани кўрганлар эса жинга чалинган бу одам қандай соғайиб кетгани ҳақида уларга гапириб бердилар. ³⁷ Шунда Гадара юртининг атрофидан бўлган бутун халқ Исонинг улардан узоқлашишини илтимос қилдилар, чунки улар қаттиқ қўрқувга тушган эдилар. Исо қайиққа тушиб қайтиб кетди. ³⁸ Ичидан жинлар чиққан одам эса Исо билан бирга бўлишни Ундан илтимос қилди. Лекин Исо уни қўйиб юбориб, унга: ³⁹ “Ўз уйингга қайтиб бор ва Худо сенга нималар қилганини айтиб бер”,- деди. Шунда у бориб, Исонинг унга нималар қилганини бутун шаҳар бўйлаб эълон қилиб юрди. ⁴⁰ Исо қайтиб келганида эса, халқ Уни қувониб қабул қилди, чунки ҳамма Уни кутиб турган эди. ⁴¹ Шу орада синагоганинг бошлиғи бўлган Яир исмли бир киши келиб, Исонинг оёқларига ўзини ташлаб, Ундан унинг уйига киришини ўтиниб сўради, ⁴² чунки унинг ўн икки ёшларда бўлган ёлғиз қизи ўлим тўшагида ётган эди. Исо бораётганида эса, оломон Уни тобора сиқиб борар эди. ⁴³ У ерда ўн икки йилдан бери қон кетишидан азоб чекиб юрган бир аёл бор эди. У бор-йўғини шифокорларга сарф этиб, ҳеч биридан шифо топмаган эди. ⁴⁴ У Исонинг орқа томонидан яқинлашиб, Унинг кийимининг четига қўл тегизди ва ўша заҳотиёқ ундан қон кетиш тўхтади. ⁴⁵ Исо: “Менга ким қўл тегизди?”- деди. Лекин ҳамма буни инкор этди. Шунда Петъёр ва У билан бирга бўлганлар: “Устоз, оломон Сени ўраб, сиқиб турибди. Сен эса, Менга ким қўл тегизди, деб айтяпсанми?”- деди. ⁴⁶ Лекин Исо: “Кимдир Менга қўл тегизди, чунки Мен Ўзимдан куч чиққанини сездим”,- деб айтди. ⁴⁷ У аёл эса яширин қола олмаганини кўриб, титраб Исонинг олдига келди ва Унинг оёқларига ўзини ташлади. У нима сабабдан тегизганини ҳамда ўша заҳоти шифо топганини бутун халқ олдида Унга айтиб берди. ⁴⁸ Исо унга: “Дадил бўл, қизим! Сенинг имонинг сени қутқарди, хотиржам боравер”,- деди. ⁴⁹ Исо буни ҳали гапириб турган эди, синагога бошлиғининг уйидан кимдир келиб, унга: “Қизингиз ўлди, Устозни овора қилманг”,- деди. ⁵⁰ Лекин Исо буни эшитиб, унга: “Қўрқма, фақат ишонгин ва қизинг қутқарилади”,- деди. ⁵¹ У ўша уйга келгач, Петъёр, Юҳанно, Ёқуб ва қизнинг ота-онасидан бошқа ҳеч кимга Ўзи билан ичкарига киришга рухсат бермади. ⁵² Ичкарида эса ҳамма қиз учун йиғлаб нола қилаётган эди. Лекин Исо: “Йиғламанглар, у ўлмаган, фақат ухлаб ётибди”,- деди. ⁵³ Аммо улар унинг ўлганлигини билганлари учун Унинг устидан кулдилар. ⁵⁴ Исо эса уларнинг ҳаммасини ташқарига чиқарди ва қизчани қўлидан ушлаб: “Қизалоқ, тур!”- деб чақирди. ⁵⁵ Қизнинг руҳи қайтиб келди. У ўша заҳоти ўрнидан турди ва Исо қизга овқат беришларини буюрди. ⁵⁶ Қизнинг ота-онаси бундан ҳайратландилар, Исо эса уларга бу содир бўлган воқеа ҳақида ҳеч кимга айтмасликни буюрди.