13 ¹ Исроилнинг ўғиллари Раббийнинг нигоҳида ёвуз нарсаларни қилишда давом этар эдилар ва Раббий уларни қирқ йилга пелиштликларнинг қўлига топширди. ² Ўша вақтда Маноаҳ деган, Дан қабиласидан бўлган зораҳлик киши бор эди. Унинг хотини бепушт бўлиб, бола туғмас эди. ³ Раббийнинг фариштаси аёлнинг олдига келиб деди: “Мана, сен бепуштсан ва бола туғмаяпсан. Лекин ҳомиладор бўласан ва ўғил туғасан. ⁴ Шунинг учун эҳтиёт бўл! Шароб ва кучли ичимлик ичма ва ҳеч қандай нопок нарса ема. ⁵ Чунки, мана, сен ҳомиладор бўласан ва ўғил туғасан, унинг бошига устара тегмайди, зеро она қорниданоқ гўдак Худонинг назорийи бўлади ва у Исроилни пелиштликларнинг қўлидан қутқаришни бошлайди”. ⁶ Аёл келиб, эрига деди: “Худонинг кишиси менинг олдимга келди. Унинг кўриниши Худонинг фариштасининг кўриниши каби жуда табаррук эди. Мен ундан қаердан эканини сўрамадим, у ҳам менга ўз исмини айтмади. ⁷ У менга: Мана, сен ҳомиладор бўлиб, ўғил туғасан. Шунинг учун шароб ва кучли ичимлик ичма, бирор ҳаром нарса ҳам ема, чунки гўдак она қорниданоқ то ўлиш кунигача Худонинг назорийи бўлади, деб айтди”. ⁸ Шунда Маноаҳ Раббийга ибодат қилиб: “Ё, Раббий! Сен юборган Худонинг кишиси бизнинг олдимизга яна келсин ва туғилиши керак бўлган гўдакка нима қилишимиз кераклигини бизга ўргатсин”,- деди. ⁹ Худо Маноаҳнинг овозини эшитди. У далада бўлганида, Худонинг фариштаси аёлнинг олдига яна келди. Унинг эри Маноаҳ эса у билан эмас эди. ¹⁰ Аёл шу лаҳзада югуриб борди ва эрига хабар бериб, унга деди: “Мана, ўша пайтда олдимга келган одам менга намоён бўлди”. ¹¹ Маноаҳ ўрнидан туриб, хотини билан борди ва ўша одамнинг олдига келиб унга: “Бу аёл билан суҳбатлашган одам сенми?”- деди. Фаришта: “Мен”,- деди. ¹² Маноаҳ: “Агар сенинг сўзинг амалга ошса, биз бу гўдак билан қандай муносабатда бўлайлик ва унга нима қилайлик?”- деди. ¹³ Худонинг фариштаси Маноаҳга деди: “Мен аёлга айтган нарсаларнинг ҳаммасидан у ўзини асрасин. ¹⁴ Узум ҳосилидан бўлган ҳеч нимани емасин, шароб ва кучли ичимлик ичмасин, ҳеч қандай нопок нарса емасин ва мен унга буюрганларимнинг барчасига амал қилсин”. ¹⁵ Шунда Маноаҳ Раббийнинг фариштасига: “Илтимос, биз сен учун улоқчани тайёрлаганимизча, сени ушлаб туришимизга ижозат бергин”,- деди. ¹⁶ Раббийнинг фариштаси Маноаҳга: “Сен мени ушлаб турсанг ҳам, мен сенинг нонингдан емайман. Агар Раббийга тамоман ёндириш қурбонлиги келтирмоқчи бўлсанг, унда келтиргин”,- деди. Маноаҳ бу Раббийнинг фариштаси эканини билмас эди. ¹⁷ Маноаҳ Раббийнинг фариштасига: “Сенинг исминг нима, токи сенинг сўзинг амалга ошганида, биз сени шарафлайлик?”- деди. ¹⁸ Раббийнинг фариштаси унга: “Нима учун сен менинг исмимни сўряпсан? У ғаройиб”,- деди. ¹⁹ Сўнг Маноаҳ улоқча ва нон бағишлови олиб, тош устида Раббийга қурбон қилди. У эса мўъжиза қилди ва буни Маноаҳ ҳамда унинг хотини кўрдилар. ²⁰ Олов қурбонгоҳдан самога кўтарила бошлаганида, Раббийнинг фариштаси қурбонгоҳнинг оловида кўтарилиб кетди. Буни кўриб, Маноаҳ ва унинг хотини ерга юз тубан йиқилдилар. ²¹ Раббийнинг фариштаси Маноаҳга ва унинг хотинига кўринмай қолди. Шунда Маноаҳ бу ― Раббийнинг фариштаси эканини билиб олди. ²² Маноаҳ хотинига: “Бизлар аниқ ўламиз, чунки бизлар Худони кўрдик”,- деди. ²³ Хотини унга: “Агар Раббий бизларни ўлдирмоқчи бўлса, унда бизнинг қўлимиздан тамоман ёндириш қурбонлиги ва нон бағишловини қабул қилмаган бўлар эди, буларнинг ҳаммасини кўрсатмаган бўлар эди ва буларнинг ҳаммасини бизга очмаган бўлар эди”- деди. ²⁴ Аёл ўғил туғди ва уни Шимшўн, деб атади. Гўдак ўса бошлади ва Раббий уни дуо қилар эди. ²⁵ Ўшанда Раббийнинг Руҳи Зораҳ ва Эштаол орасидаги Даннинг қароргоҳида унинг ичида ҳаракат қила бошлади.