¹ Por aquel tempo, Herodes o tetrarca oíu a fama de Xesús, ² e dixo aos seus serventes: Este é Xoán o Bautista. El resucitou de entre os mortos, e por iso é que poderes milagrosos actúan nel. ³ Porque Herodes prendera a Xoán, o atara e puxera no cárcere por causa de Herodías, muller do seu irmán Felipe; ⁴ porque Xoán dicíalle: Non che é lícito tela. ⁵ E aínda que Herodes quería matalo, tiña medo ao pobo, porque consideraban a Xoán como un profeta. ⁷ Pero cando chegou os aniversarios de Herodes, a filla de Herodías danzou diante deles e agradou a Herodes. ⁶ Por iso prometeulle con xuramento darlle o que ela pedise. ⁸ Ela, instigada pola súa nai, dixo: Dáme aquí, nunha bandexa a cabeza de Xoán o Bautista. ⁹ E aínda que o rei púxose triste, por mor dos seus xuramentos e dos seus invitados, ordenou que lla desen; ¹⁰ e mandou decapitar a Xoán no cárcere. ¹¹ E trouxeron a súa cabeza nunha bandexa e déronlla á rapariga, e ela levoulla á súa nai. ¹² Os discípulos de Xoán chegaron e recolleron o corpo e sepultárono; e foron e comunicáronllo a Xesús. ¹³ Ao oír isto, Xesús retirouse de alí nunha barca, só, a un lugar deserto; e cando as multitudes soubérono, seguíronlle a pé desde as cidades. ¹⁴ E ao desembarcar, viu unha gran multitude, e tivo compaixón deles e sandou aos seus enfermos. ¹⁵ Á tardiña achegáronselle os discípulos, dicindo: O lugar está deserto e a hora é xa avanzada; despide, pois, ás multitudes para que vaian ás aldeas e compren alimentos para eles. ¹⁶ Pero Xesús díxolles: Non hai necesidade de que se vaian; dádelles vós para comer. ¹⁷ Entón eles dixéronlle: Non temos aquí máis que cinco pans e dous peixes. ¹⁸ El díxolles: Traédemos ata aquí. ¹⁹ E ordenando ao xentío que se recostara sobre a herba, tomou os cinco pans e os dous peixes, e levantando os ollos ao ceo, bendixo os alimentos, e partindo os pans, deullos aos discípulos e os discípulos á multitude. ²⁰ E comeron todos e saciáronse. E recolleron o que sobrou dos pedazos: doce cestas cheas. ²¹ E os que comeron foron uns cinco mil homes, sen contar as mulleres e os nenos. ²² Enseguida fixo que os discípulos subisen á barca e fosen diante del á outra beira, mentres El despedía á multitude. ²³ Despois de despedir á multitude, subiu ao monte a soas para orar; e á noitiña, estaba alí só. ²⁴ Pero a barca estaba xa a moitos estadios (metros¿?) de terra, e era azoutada polas ondas, porque o vento era contrario. ²⁵ E á cuarta vixilia da noite, Xesús veu a eles andando sobre o mar. ²⁶ E os discípulos, véndolle andar sobre o mar, turbáronse, e dicían: É unha pantasma! E de medo, puxéronse a gritar. ²⁷ Pero enseguida Xesús faloulles, dicindo: Tede ánimo, son eu; non temades. ²⁸ Respondéndolle Pedro, dixo: Señor, se es ti, mándame que vaia a ti sobre as augas. ²⁹ E El dixo: Ven. E descendendo Pedro da barca, camiñou sobre as augas, e foi cara a Xesús. ³⁰ Pero vendo a forza do vento tivo medo, e empezando a afundirse gritou, dicindo: Señor, sálvame! ³¹ E ao instante Xesús, estendendo a man, sostívoo e díxolle: Home de pouca fe, por que dubidaches? ³² Cando eles subiron á barca, o vento acougouse. ³³ Entón os que estaban na barca adoráronlle, dicindo: En verdade es Fillo de Deus. ³⁴ Terminada a travesía, baixaron a terra en Xenesaret. ³⁵ E cando os homes daquel lugar recoñeceron a Xesús, enviaron a dicilo por toda aquela comarca do arredor e trouxéronlle todos os que tiñan algún mal. ³⁶ E rogábanlle que lles deixase tocar sequera o bordo do seu manto; e todos os que o tocaban quedaban curados.