1
बिस्बास दुआरा रुत्ता दा छुड़ाया जाणा
इक्क दिन रुत्ता दी सस्स तिस्सा जो गलाणा लग्गी, बच्चा सुण! मिंज्जो तेरे भले तांईं इक्क घरेबाल़े दा बन्दोबस्त करणा पोह़णा जेह़ड़ा तेरी दिक्खभाल करी सके।
2
बुआज अस्सां दा बड़ा अच्छा रिस्तेदार है, जाह़लु तू तिह़दिआं दास्सिआं सोग्गी खेत्तां च कणका दे सिल्ले बिह़णा दी थी, तां सैह़ तिज्जो पर बड़ा मेरबान रिआ था। हुण तू ध्यान्ने कन्ने सुण! अज्ज रात्ति तिन्नी खेत्तां च कणक गाह़णी है,
3
तू नोह़ई-धोह़़ई करी छैल़ दे कपड़े पैह़नी करी तिह़त्थु चल़ी जाह़। जाह़लु तिक्कर सैह़ खाई-पीह नी लैह़ ताह़लु तिक्कर अपणे आप्पु जो तिस्स जो मत दसदी
4
जाहलु सैह सोई जाह़गा तां तिसदे सोणे दिह़आ जगाह जो ध्यान्ने कने दिक्खी लिह़आं, फिरी चुपचाप तिस्देआं पैरां ते ‘चादर’ हटाई करी तिस्स दे बक्खैं सोई जाएआं, तिसदे बाद तिन्नी अप्पू ई दसणा है कि क्या करणां है।
5
तां रुत्तैं तिस्सां जो ग्लाया ठीक है मां! जिह़आं तुस्सां ग्लाया मैं तिह़आं ई करगी।
6
तां रुत खेत्तां जो चल़ी गई कने अपणिआं सस्सु दे गल़ाए दे मताबक तिह़आं ई कित्ता।
7
जाह़लु बुआज खाणा खाई बैठेआ तां सैह़ बड़ा खुस्स होएआ, थोडिआ देरा बाद सैह़ अनाज्ज़ा दे ढेरा बल़ा जाई करी सोई गिह़आ, तां रुत भी चुपचाप गई कने तिस्स देह़आं पैरां ते चादर हटाई करी तिहथु सोई गई।
8
अध्धिआ रात्ती बुआज़ बिचक्की पिह़आ, तां तिन्नी उठ्ठी करी दिक्खेआ कि तिस्स देह़आं पैरां बल़ा कोईजणास सुत्ती है।
9
तिन्नी तिस्सां ते पुच्छेआ तु कुण है? तां तिन्ने ग्लाया, “मालिक! मैं तुस्सां दी दासी रूत है। तुस्सां मिंज्जो उपर अपणी चादर पाई देह़आ, हुण तुस्सां ई अस्सां दी मदत करणी है कने अस्सां दी जमीन-जायदात बगैहरा छड़ाणी है।“
10
ता बुआज्जैं तिस्सा जो ग्लाया, “हे रूत परमात्मां तिज्जो बड़ी आसीस दे, कयो कि तैह़ अपणिआं सस्सु कन्ने पैहले ते भी जादा प्यार रक्खेआ, तू ना ता कुस्सी धनी, ना ई कुस्सी जबान माह़णुऐं दे पिच्छे लग्गी, पर मिज्जो ते आस लगाई।
11
इस तांईं हे रूत, हुण मत ड़र, जो कुच्छ तू चांह़गी सैह़ ई मैं करगा, कयो कि इस सैह़रे दे सारे लोक्क जाणदे हन कि तू इक्क भलीओरत है।
12
एह गल्ल सच है कि मैं तेरा करीबी रिस्तेदार है, पर मिंज्जो ते भी करीबी इक्क होर है तेरी मदत करने दा पैहल़ा हक्क तिसदा बणदा है।
13
तू रात भर एहथु ई रुक्की रैह, मैं कल ब्यागा ई तेरे बारे च तिस्स कन्ने गल्ल करदा है, अगर सैह़ तेरी जिम्मेदारी लैंह़णे तांईं तिआर है ता ठीक है, अगर नी, तां परमातम्मे दी संगद मैं तिज्जो कन्ने ब्याह करगा कने जिबन भर तेरा ख्याल रक्खगा। हुण तू अराम्में ने सोई जाह़।
14
तां सैह़ ब्याहगा तिक्कर तिस्स देह़आं पैंरां बल़ा सोई रह़ई , इसते पैहल़े कि कोई पच्छैहणी लैह़ सैह़ उठ्ठी खडौती, ता बुआज्जे तिस्सा जो गल़ाया, कुस्सी जो पता नी लग्गे कि तू एहत्थु आई थी,
15
फिरी तिन्नी रुत्ता जो गलाया, जेह़ड़ी चादर तैं ओह़ढ़ी है तिस्सा जो खोल्ली करी बछाई दे, तिन्नें बछाई दित्ती ता बुआज्जैं बीह़ [20] किल्लो कणक चादरा च बन्नी करी तिस्सा दे सिरा च रक्खी दित्ती, फिरी सैह़ अपणे घरेओ चल़ी गई।
16
जाह़लु रूत घरैं पुज्जी, तां तिस्सा दिंऐं सस्सु तिस्सा ते पुच्छेआ, बच्चा दस क्या बणेआ? तां जेह़ड़ा कुच्छ बुआज्जैं कित्ता था सैह़ तिन्नैं सब-कुच्छ सणाई दित्ता।
17
तिन्नैं एह़ भी ग्ल़ाया कि बुआज्जैं मिंज्जो बीह़ [20] किल्लो कणक देह़ई करी ग्ल़ाया, मैं नी चांहदां तू अपणिआं सस्सु बल्ल़ा खाली हथ्थ बापस जाए।
18
तां नाओमिऐं रुत्ता जो ग्लाया, “हे मेरे बच्ची! तू नी जाणदी है इसदा फल तिज्जो कया मिलणां है, बस हुण तू चुप रैह़ कने इन्तज़ार कर, जाह़लु तिक्कर सैह़ इस कम्मां जो निपटाई नी लैह़गा, तिसजो चैंन नी ओह़णा है।“