2 अध्याय
रूत्ता दा बुआजा ने मिलणां
1
'बुआज' नां दा इक्क माह़णु बैहतलम्में च रैह़दां था, सैह़ नाओमिऐं दे घरेबाल़े दा रिस्तेदार था, सैह़ बड़ा अमीर माह़णु था।
2
इक्क दिन रुत्तैं अपणिआं सस्सु जो ग्ल़ाया, “मां मिज्जो कुस्सी देह़आ खेत्तां च जाह़णे दिआ, जेह़़डे भी कणकां बड्डा दे हन मैं तिह़नां ते पुच्छी करी खेत्तां च पेह़आं सिल्लेआं जो बिह़णी करी घरेओ लयाह़ई सक्कां, तां नानोमिऐं तिस्सा जो ग्लाया, जाह़ मेरिऐ मुन्निए लह़ई आ।
3
फिरी रुत खेत्तां च चली गई जिह़थु लोक्क कणकां बड्डा दे थे, तिह़नां दे पच्चांह-पच्चांह कणकां देह़आं सिल्लेआं बिह़णना लग्गी पह़ई। खरी गल्ल तां एह़ थी कि सैह़ उस खेत्तां च बिह़णां दी थी, जेह़डा तिस्सा दे ‘सोअरे‘ दे रिस्तेदार 'बुआज्जा' दा था।
4
उस्सी बेल्ला बुआज भी तिह़थु आई रिह़आ, तिन्नी कणकां बडहणे बालेआं जो ग्लाया, “यहोबा परमेसर तुस्सा दे सोग्गी रैह़,“ तिहनां भी तिसजो ग्लाया, “म्हाराज यहोबा तुस्सां जो बरकत दे।”
5
जाह़लू बुआजैं रूत्ता जो दिक्खेआ, “तां तिन्नी अपणे ‘मुणस्सिआ‘ ते पुच्छेआ एह़ मुन्नी कुह़ण है?“
6
तां मुणस्सियैं ग्लाया, “म्हाराज एह़ मुन्नी मुआबण है, जेह़डी अपणिआं सस्सु नाओमिआं सोग्गी मुआब देस्सा ते बापस आई है।
7
इस्सैं मिज्जो ग्लाया कि मेहरबानी करी कि मिज्जो थल्लिआं च पिह़आं सिल्लेआं जो बिह़णना देह़आ, जेह़डे कणका कठ्ठेरने दे बाद रह़ई जा करदे हन, तां मैं इस्सा जो बिह़णने तांईं हां करी दित्ती। एह़ बचारी ब्याह़गा ते ई बिणा अराम कित्ते एह़त्थु बिह़णां
लग्गी है।”
8
तां बुआज्जैं रुत्ता जो ग्लाया, “सुण मुन्निऐं! तिज्जो अनाज्जा बिह़णने तांईं कुस्सी होरसी देह़आं खेत्तां च जाह़णे दी जरुरत नी है। मेरिआं नोकरांणिआं सोग्गी एह़त्थु ई रैह़।
9
दिक्ख एह़ लोक्क कणकां बड्डा दे हन, तू एह़त्थु मेरिआं नोकराणिआं दे पचाह़-पचाह़ बिह़णदी रिह़आं, मैं इन्हां सारेआं जो ग्लाई दित्ता है कि सैह़ तिज्जो तंग नी करहण, जाह़लु तिज्जो तरयाह़ लग्गे तां तू उन्हा़ घडेआं ते पाणी पी लिह़आं जिहनां जो एह़ माह़णु भरी कि ल्योह़दे हन।
10
एह़़ सुह़णी करी रूतैं तिस दे सामणे घुटहणे टेक्के कने पैरां छुह़ई करी ग्लाणा लग्गी, “मैं इक्क परदेसण ओरत है, तुस्सां मिज्जो पर इतणी मेहर कित्ती मेरी सुध लह़ई।”
11
तां बुआजे तिस्सा जो ग्लाया, “जेह़डा कुच्छ तैह़ अपणे घरेबाल़े दे मरने दे बाद अपणिआं सस्सु कन्ने कित्ता, तू अपणेआं मां-बुहडेआं कने जन्म-भुम्मिआं छड्डी करी एह़त्थु उन्हां लोक्कां च रैहणा आई है, जिह़नां तू पैहले नी जाहणदी थी।
12
यहोबा परमात्मां तेरिआ करणिआं दा फल तिज्जो दे, इस्राएल दा परमात्मां जिसदे पखां दे हेठ तू सरण लैह़णे आई है, इसदा पूरा फल तिज्जो मिल्ले।”
13
तां रूत्तै तिसजो ग्लाया, मेरे मालिक तुस्सां दी दया-दरिस्टी मिज्जो पर बणी रैह़, मैं तुस्सां दिह़आ इक्की भी नोकरांणिआ दे बराबर नी है, फिरी भी तुस्सां मिज्जो अपणी दास्सी समझी करी सान्ती कने तसल्ली दित्ती है”
14
ताह़लु खाणे दा टैम होई गिह़आ, तां बुआज्जैं तिस्सा जो ग्लाया, “एह़त्थु आई करी कुच्छ खाणा खाई लैह़। एह लैह़ रोटी कने सिरक्के च डबाई करी खाई लैह़।” तां रुत कटाई करह़णे बाल्लेआ सोग्गी बह़ई गई, बुआज्जैं तिस्सा जो बुह़न्नेआ अनाज भी खाह़णे जो दित्ता। तिस्सैं रज्जी करी खाणा खाह़दा कने कुच्छ बच्ची भी गिह़आ।
15
खाणा खाह़णे दे बाद जाह़लु सैह़ भिरी सिल्लेआं बिह़णा चल्ली तां बुआज्जे अपणे नोकरां जो ग्लाया, “अगर एह़ पुल्लेआं ते भी सिल्ले बिहणे तां भी इस्सा जो मना नी करना।
16
बल्कि इस्सा तांईं कणकां देह़आं पुल्लेआं ते कुच्छ-कुच्छ सिल्ले थल्ले सट्टी देह़आ करा जिसते एह़ ज्यादा सिल्ले कठेहरी सके, इस्सा जो झिडकना नी।”
17
फिरी रुत्तैं संझा तिक्कर खेत्तां च अनाज कठ्ठेरेआ, कने तिह़नां सिल्लेआं जो मसल्ली करी छण्डेआ तां करीब बीह़ [20] किल्लो कणक निकल़ी।
18
फिरी सैह़ तिस्सा जो चुक्की करी अपणे गरेओ चली आई, तिन्नैं अपणिआं सस्सु जो कठेहरी कणक देह़ईं दित्ती, कने दपैहरे दा बच्चेआ खाणा भी निकाल़ी करी अपणिआं सस्सु जो देह़ई दित्ता।
19
तां तिस्सा दिह़ऐं सस्सु दिस्सा ते पुच्छेआ, “अज्ज तैंह़ एह़ अनाज कुस्स देह़आं खेत्तां ते कठेरेआ था? धन्या है सैह़ माह़णु जिन्नी तेरी सुध लह़ई है।” तां रुत्तैं अपणिआं सस्सु जो दस्सेआ कि सैह कुस्स देह़आं खेत्ता च कम्म करदी रह़ई कने तिस्स माह़णुआं दा नां ‘बुआज‘ है।
20
तां नाओमिऐं अपणिआं नुह़आं नैं ग्लाया, “यहोबा तिस्स माह़णुओ जो बरकत दे! जिन्नी नां ता जिन्देआं ते नां ई मरेआं ते अपणी दया हटाई।” फिरी नाओमिऐं अपणिआं नुह़आं जो ग्लाया, “सैह़ माह़णु अस्सां दा रिस्तेदार है। सैह़ तिह़णा रिस्तेदारां च है जिह़नां जो अस्सां दिह़आ जमीन्नां छडाहणे दा हक्क है।”
21
एह़ सुह़णी करी रुत ग्लाणा लग्गी, “तिहनां मिज्जो एह़ भी ग्लाया कि जाह़लु तिक्कर मेरे ‘सेबक‘ कणकां दिह़आ सारिआ कटाइआ नी करी लैह़गे ताह़लु तिक्कर उन्हां दे पच्चाह-पच्चाह अनाज्जा कठेरदी रिह़आं।”
22
तां नाओमिऐं अपणिआं नुह़आ जो ग्लाया, सुण मुन्निऐं! एह़ तां बड़ी खरी गल्ल है, तू तिस्स दिह़आं नोकरांणिआं सोग्गी ई जाया कर, सैह़ तिज्जो कुस्सी होरसी दे खेत्तां च बिह़णदा नी दिक्खे।”
23
इस्स तांईं रुत कणकां दिह़आ कटाईया पुरिआ होणे तिक्कर, बुआज्जे दिह़आं नोकरांणिआं सोगी-सोगी लग्गी रह़ई। रुत अपणिआं सस्सु सोग्गी रैह़दी थी।