1
۱۔ وَل اِنہاں شئیاں دے بعد ہک بئے فرشتے کوُ آسمان تھوں اُترتے ڈِٹھا اوُندے کول وڈا اختیار ہا۔ اَتے زمین اوُندے جلال نال روشن ہا۔
2
۔ اوہ وڈی آواز نال اُچی آواز نال آدھا پیا ہا کہ وڈا شہر بابل ڈھے پیا، ڈھے پیا اوہ شیطاناں دا تے ہر ہک طرح دی ناپاک روح تے ہر طرح دے مکروہ پرندیاں دا اڈا بن گیا۔
3
۔ کیوں جو اوُندی حرامکاری دی غضب ناک مَے پی کے ساریاں قوماں ڈھے پئیاں تے زمین دے بادشاہاں نے اوُں دے نال حرامکاری کیتی تے دُنیا دے سارے اِیں عیش وعشرت دے باعث دولت مند تھی گئے۔
4
۔ وَل میں آسمان تے ہک بئی آواز سُنی کہ ''اے میڈی اُمت دے لوگو! اُنہاں وچوں نکل آؤ تاں جو تُساں اُنہاں دے گناہاں وِچ شریک نہ تھیوو تاکہ تُہاڈے تے غضب نازل نہ تھیوے۔
5
۔ کیونکہ اوُں دے گناہ آسمان تک پہنچ گئے اَتے اوُندے بُرے کم خدا کوُ یاد آئے ہِن۔
6
۔ جیویں ڈوجہیاں نال کیتے اوُں دے نال وی کرو اَتے اوُں دے کماں دا زیادہ بدلہ ڈیوو جیویں اوُں نے پیالہ بھریا ہِے تُساں اوُندے کولوں دوگنا بھر ڈیوو۔
7
۔ اوُں نے اپنے آپ کوُ جلال ڈِتا تے عیش وعشرت دی زندگی گزاری اوُں وے ای اوُں کوُ غم تے عذاب ڈیوو۔ اوہ اپنے دِل اِچ آدھی ہِے میں ملکہ دی کار بیٹھی ہاں میں بیوہ نئیں ہاں میں وَل وی غم نہ ڈیکھساں۔
8
۔ اِیں واسطے اوُندے تے ہک ای ڈِیں اِچ بہوں ساریاں آفتاں آسن یعنی موت تے غم تے کال اوہ اَگ اِچ ساڑ کے مٹی کر ڈتی ویسی کیوں جو اوُندا انصاف کرن آلا خدائے قادر ہِے۔
9
۹۔ اَتے اوُندے نال حرامکاری تے عیاشی کرن آلے زمین دے بادشاہ بے لگام تھی ویسن جڈاں اوُندے سڑن دا دھوں ڈیکھسن تاں اوُں دے کیتے روسن تے چھاتی پِٹسن۔
10
۱۰۔ اوہ اوُں توں ڈردے ہوئے دوُر کھڑے آکھسن اے وڈے شہر بابل اے مظبوط شہر افسوس، افسوس تیڈی سزا دا ویلہ آپہنچیا ہِے۔
11
۱۱۔ اَتے دُنیا دے سارے سوداگر اوُندے کیتے روسن کیوں جو اوُندا مال کوئی نہ خرید کریسی۔
12
۔ تے اوہ مال ایہہ ہِے سونا، چاندی، قیمتی پتھر، موتی، باریک کتانی تے ارغوانی تے ریشمی تے قرمزی کپڑے تے ہر قسم دیاں خوشبودار لکڑیاں تے ہاتھی ڈند دی طرح طرح دیاں شئیاں (برتن) تے بہوں قیمتی لکڑی تے پیتل تے لوہے تے سنگ مَر مَر دی طرح طرح دی شئیاں۔
13
۔ تے دارچینی تے مصالحہ تے عود تے عطر تے لبان تے مَے تے تیل تے کنک تے ڈنگر تے بھیڈاں تےگھوڑے تے گڈیاں تے غلام تے لوگاں دیاں جاناں۔
14
۱۴۔ اوہ پھل جنہاں دی تہاکوُ تلاش ہائی اوہ ویندے رہ گئے، ساری زندگی دی اعلیٰ تے شاندار شئیاں مٹ گئیِن تے ہُن اوہ ہرگز ہتھ نہ آسن۔
15
۱۵۔ اِنہاں شئیاں دے سوداگر جو اِیں دے پاروں امیر بن گئے ہَن۔ اوُں دے عذاب کوُ ڈیدھے ہوئے اوُں دے کولوں دوُر کھڑے تھی ویسن تے روسن۔
16
۱۶۔ اوہ آکھسن افسوس، افسوس اوہ وڈا شہر جو سوتی ارغوانی، قرمزی کپڑے پا کے تے موتی جواہرات نال سجیا ہا۔
17
۱۷۔ کجھ ہی دیر بعد اُنہاں دی اتنی دولت برباد تھی گئی اَتے جیہڑے ویلے ناخدا تے جہاز دے سارے مسافر تے ملاح تے جتنے سمندر دا کم کریندے ہَن۔
18
۱۸۔ اوہ اُچی آواز نال بولن لگ پئے اَتے اُنہاں نے اُٹھدا ہویا دھوں ڈِٹھا تے آکھیا ''وڈے شہر دی طرح بئیا کیہڑا شہر ہِے؟''۔
19
۱۹۔ اُنہاں نے اپنے سراں وِچ مٹی پائی، روندے تے ماتم کریندے ہوئے ایویں چّلائے، افسوس، افسوس!اِیں وڈے شہر جیندی دولت نال سمندر دے سارے جہاز آلے دولتمند تھی گئے ہَن کجھ دیر بعد ہی اُجڑ گئے۔
20
۲۰۔ اے آسمان، اے سارے مقدّسو، رسولو تے نبیو! خوش تھیوو کیوں جو خدا نے انصاف کر کے تہاڈا بدلہ گھن گدا ہِے۔
21
۲۱۔ وَل ہک طاقتور فرشتے نے چکی دے پتھر دی مانند پتھر چا کے تے ایہہ آکھ کے سمندر اِچ سَٹ ڈِتا بابل دا شہر وی ایویں ای زور دے نال سَٹا ویسی اَتے وِل اوُندا پتا وی نہ چلسی۔
22
۲۲۔ اَتے بربط وجاون آلے تے موسیقاراں تے بانسلی وجاون آلے تے نرسنگا پھونکن آلیاں دی آواز وَل کڈائیں تیڈے وِچ سُنائی نہ ڈیسی اَتے کئیں وی پیشے دا کاریگر تیڈے وِچ کڈائیں وی نہ لبھ سی اَتے چکی دی آواز تیڈے وِچ وَل کڈائیں سُنائی نہ ڈیسی۔
23
۲۳۔ اَتے ڈیوے دی لو وَل تیڈے وِچ نہ چمک سی اَتے تیڈے وِچ وَل کڈائیں کوار تے گھوٹ دی آواز سُنائی نہ ڈیسی کیوں جو تیڈے سوداگر زمین دے امیر ہَن اَتے تیڈی جادوگری نال ساریاں قوماں گمراہ تھی گئیاں۔
24
۲۴۔ اَتے زمین دے سارے مقّدس لوگ تے نبی تے سارے قتل کیتے گئے لوگاں دا خون اوُندے وِچ پاتا گیا۔