1
۱۔ایس توں بعد مَیں اِک ہور فرشتے نُوں اَسمان توں تھلّے اُتر دے ویکھیا جِدّے کول وڈّا اختیار سی تے زمین اودے جلال نال روشن ہو گئی۔
2
۲۔اوہنے بڑی اُچّی آواز وِچ شور پا کے کیہاں کہ ڈھ گیا وڈّا بابل دا شہر ڈھ گیا جیہڑا شیطاناں دی رہن دی جگہ تے ہر ناپاک رُوح تے ناپاک تے مکرُوہ پرندے دا اَڈّا بن گیا دا سی۔
3
۳۔ساریاں قوماں نے اوہدی حرامکاری دی مَے پی لئی اے۔ دُنیا دے بادشاواں نے اوہدے نال حرامکاری کیتی تے ساری دُنیا دے بیوپاری اوہدی طاقت تے عیش وعشرت دی وجہ نال دولتمند بن گئے۔
4
۴۔اُس تھوں بعد مَیں اَسمان توں اِک ہور آواز سُنی۔ اے میرے لوکو اوہدے گُناواں وِچّوں نِکل آؤ تاں جو تُسّی اوہدے گُناواں وِچ شریک نہ ہووؤ تے اوہدی آفتاں توں بچ سکو۔
5
۵۔اوہدے گُناہ اسماناں تیک گئے نے۔ رب نے اودیاں بدکاریاں یاد کیتیا ہین۔
6
۶۔جِنجھ اوہنے تاڈے تہاڈے نال کیتا اوسے ونگ تُسّی وی اوہدے نال کرو تے اوہنوں اوہدے کمّاں دا دو چند بدلہ دیوؤ (دَوّؤ)۔ جیڑے پیالے وِچ اوہنے مِلاوٹ کیتی اے اوہنوں اودے لئی دوگُنا کردو۔
7
۷۔جیویں اوہنے شان و شوکت تے عیاشی دی زندگی گُزاری اے اوسے برابر اوہنوں تکلیف تے دُکھ دیوؤ اپنے دِل وِچ کہندی اے کہ میں ملکہ ہاں بیوں نئیں ہور مَیں کدّی وی دُکھ نہ ویکھاں گی۔
8
۸۔ایس واسطے اِکّو دِن اوہدے تے موت، ماتم تے کال دی آفتاں آؤن گِیاں، اونُوں اگ کھا جاوے گی کیوں جو خُدا قدرت والا ساڈا مُنصف اے۔
9
۹۔اوہدے نال حرامکاری تے عیاشی کرن والے زمین دے بادشاہ، قابُو توں ہار ہودے جدّوں اوناں اوہدے سڑن دا دُھوواں ویکھیا تے اپنے سینے پِٹ پِٹ کے رون گے۔
10
۱۰۔اودے عذاب دے ڈر توں دُور کھلون گے تے کہن گے افسوس! افسوس وڈّا تے مضبُوط بابل شہر اِکّو ہی گھڑی وِچ سزا مِل گئی۔
11
۱۱۔دُنیا دے سوداگر اوہدے واسطے رؤن گے تے ماتم کرن گیں کیوں کہ ہُن اونا دا مال کوئی خریدن والا نئیں رہیا۔
12
۱۲۔سونے دے تاجر، چاندی دے ، قیمتی پتھراں دے موتی دے مہین کتانی دے، جامنی تے ریشمی لال کپڑے۔ ہر طرح دے خوشبودار لکڑ، ہاتھی دند دے مرتبان، قیمتی لکڑی دا مرتبان ،پِیتل دا، لوہے دا، تے سنگِ مرمر دا۔
13
۱۳۔دار چینی، مصالحے، عود، مُر، لُبان، مَے، تیل، معدہ، گیہوں، مویشی، بھیڑیں تے گھوڑے ، رتھ، غُلام تے انسانی روحاں۔
14
۱۴۔ساری قوت نال جیڑے پھل نُوں تُوں پسند کردا ساں او ہُن تیرے توں دُور ہو گئے نے۔ عیاشی تے شان وشوکت میرے کولوں ہُن دُور ہو گئیاں نے ۔ ہُن تینوں دوبارہ نئیں مِلن گِیاں۔
15
۱۵۔ایناساریاں چیزاں دے سوداگر جو اوہدی مرضی دے نال مالدار بنے۔ ہُن اوہدے عذاب تے دُکھ دی سختی دی وجہ توں دُور کھلوتے رؤن گے تے ماتم کرن گے۔
16
۱۶۔او کہن گے افسوس افسوس اوس وڈّے شہر تے جنے مہین کتانی تے لال کپڑے پائے ہوئے سَن تے سونے، جواہر تے موتیاں نال آراستہ سی۔
17
۱۷۔اِکّو ہی گڑھی وِچ اوہدی اینی دولت برباد ہو گئی، سارے ناخدا تے سارے مسافر، تے سارے ملاح تے جیڑے سمُندر توں اپنی روزی کماندے سَن دُور کِھلو گئے۔
18
۱۸۔جدّوں اوہدے سڑن دا دُھواں ویکھیا تے اوہناں نے شور مچایا کہ کیہڑا شہر ایس وڈّے شہر ورگا اے۔
19
۱۹۔تے اپنے سِراں تے مٹی پائی، روئے تے ماتم کیتا افسوس! افسوس اوس وڈّے شہر تے جدّی دولت نال سمُندر دے سارے جہازاں والے دولت مند بن گئے سَن۔او گھڑی چوں اُجر (برباد) ہوگیا۔
20
۲۰۔اے اَسمان تے ایماندارو، رسُولو تے نبیئو خُوِشی مناؤ کیوں جو خُدا نے تواڈا انصاف کرکے اونا کولوں بدلہ لے لیاہے۔
21
۲۱۔فیر اِک زور آور فرشتے نے وڈّی چکّی دے پاٹ دے ونگر دا اِک پتھر چُکیا تے ایہ کہہ کے سمُندر وِچ سُٹ دِتّا کہ بابل دا وڈّا ہر ایسے ونگر زور نال سُٹ دِتّا جاوے گا تے نالے فیر کدّی نظر نہ آوے گا۔
22
۲۲۔بربط نواز ، ساز وجان والے بانسلی وجان والیاں نے نرسنگا پھونکن والیاں دی اَواز کدّی وی ایس شہر دے وِچ سُنائی نہ دوّے گی تے کسی پیشے دا کاریگر تیرے وِچ فیر کدی وی نہ پایا جائیگا چکّی دی آواز تیرے وِچ فیر کدّی نہ سُنائی دیوے گی۔
23
۲۳۔چراغ دی روشنی تیرے وِچ کدّی وی نہ چمکیگی تے تیرے وِچ دُلہا تے دُلہن دی آواز فیر کدّی نہ سُنائی دیوے گی۔ کیوں جے تیرے سوداگر زمین دے شہزادے سن۔ تیری جادُوگری تے ساریاں قوماں توں گُمراہ کیِتا
24
۲۴۔اَتے نبیاں تے مقدساں تے دھرتی دے ہور ساریاں مقتُولاں دا خُون اوہدے وِچ سی۔