داؤد وَلوں جتوتؔ دی دھن تے گویا دے آگو لئی ¹ ۱۔ خداوند ساڈے خداوند تیراناں کُل دھرتی تے وڈیاں شاناں والا اے (کی) توں جہنے اپنی وڈیائی عرشوں وی اُچی رکھی اے ² ۲۔ توں اپنے ویریاں دے سببوں بالاں تے دُدھ پیندیاں دے مُنہاں وچ اپنی وڈیائی تاں جو توں اپنے ویری تے دُشمن چُپ کرادیویں ³ ۳۔ جد میر تیرے عرشاں نوں ویکھنا واں جیہڑے تیرے ہتھ دا کم نیں تے میں چان تاریاں نوں جیہڑے تیرے سببوں قائیم نیں ⁴ ۴۔ بَندہ ہے کی پئی تُوں اوہنو یاد کریں یاں آدمزاد کی اے پئی تُوں اوہدا پتہ لوویں ⁵ ۵۔ توں اوہنودوتاں توں کجھ ای گھٹ رکھیا تے شان تے شوکت دا تاج اوہدے سِر تے پایا ⁶ ۶۔ تُوں اوہنواپنے ہتھ دیاں کماں اُتے اختیار دِتا اے تُوں ہر شے اوہدے پیراں ہیٹھ کر دِتی اے ⁷ ۷۔ کُل بھیڈا بکریاں گاواں وچھے سگوں جنگل دے کُل جانور ⁸ ۸۔ عرشاں دے پنچھی تے دریاواں دیاں مچھیاں تے اوہ ہر شے جیہڑی سمندری راہواں تے ٹور دی پھیر دی اے ⁹ ۹۔ خداوند ساڈے خداوند کُل دھرتی تے ترا ناں کِڈی شان والا اے