ربّ دے بندے داود ؔ ولوں آگو گوئیے لئی۔ ¹ ۱۔ شریر دی بدی بارے مینوں ایہہ خیال آوندا پئی اوہدیاں آکھاں وِ چ ربّ دا کوئی ڈر نئیں۔ ² ۲۔ کیوں جو اوہ اپنے من وِ چ اپنے آپ نوں تسلی دیندا اے پئی نہ تے میرے بھَیڑ دا بھید کُھلے گا تے نہ پھیڑا سمجھیا جاوے گا۔ ³ ۳۔ اوہدے مُنہ دیا ں گلاں بھَیڑ تے فریب دیاں گلاں نیں۔ تے اوہنے عقل تے نیکی ولوں ہتھ چُک لیا اے ۔ ⁴ ۴۔ اوہ اپنے منجے اُتے وی شرارت دی شوچ وِچ رہندا اے؛ تے اوہ بھَیڑی راہ تے پیر دھر کے بھَیڑ توں نئیں مُڑ دا۔ ⁵ ۵۔ یا ربّا ! تیری رحمت عرشاں تیک تے تیری وفا بدلاں تیک اے۔ ⁶ ۶۔ تیری سچیائی اُچے پہاڑاں وانگ اے، تے تیرے نیاں ڈوہنگے سمندر وانگ نیں۔ یا رباّ ! تُوں بندے تے ڈنگر دونواں دا راکھا ایں۔ ⁷ ۷۔ یارباّ تیرا کرم کہینا ودھیک اے! آدم دی جد تیرے کنبھاں ہیٹھ پناہ لیندی اے ۔ ⁸ ۸۔ اوہ تیرے گھر دیاں برکتاں نال رَجھ دے نیں تے اوہناں نوں اپنی خُوشی دی نہر وچوں پیانا ایں۔ ⁹ ۹۔ کیوں جو تیرے کول حیاتی دا چشمہ اے؛ تے اسیں تیرے چانن وِچ ویکھنے ہاں۔ ¹⁰ ۱۰۔ توں اپنے پچھانن والیاں تے اپنی رحمت تے سچے دِل والیاں دے اُتے اپنی سچیائی ٹوری رکھ۔ ¹¹ ۱۱۔ کھمنڈی دا پیر میرے تیک نہ اَپڑے ، تے شریر دا ہتھ مینوں ہِک نہ سکے۔ ¹² ۱۲۔ ویکھ، بَھیڑے ڈِگ پئے نیں۔ اوہ تھک گئے نیں تے اوہ اُٹھن جوگے نئیں رہئے۔