داؤد وَلوں آگو گوئیے لئی زبور ¹ ۱۔ عرش رَب دا جلال دس نیں تے فضا اوہدے ہتھ دا کم ² ۲۔ دِن دِن نال گلاں کر دا اے تے رات رات نُوںعلم دیندی اے ³ ۳۔ کوئی کلام کوئی تقریری نئیں جہدی واج سُنیوے ⁴ ۴۔ اوہنان دی گل کُل دھرتی تے تے اوہناں دا سنُیہا جاگ دے اخیر تیک اپڑدا اے تے اوہناں وچ سورج لئی تنبو کھلاریاں اے ⁵ ۵۔ جیہڑا لاڑے وانگ اپنے سون دی تھان وچوں نکلدا اے تے پلہوان وانگ اپنی دوڑ وچ خوش اے ⁶ ۶۔ عرش دے اِک توں دوجے کنڈے تیک اوہ گشت کر دااے تے اوہدی گرمی توں کوئی شے لُک نئیں سکدی ⁷ ۷۔ رَب دی شریعت پوری اے تے جان نوں بحال کر ن والی اے رَب دی گواہی بھروسے لائق اے تے بے عقلے نوںوی عقل بخشدی اے ⁸ ۸۔ خداوند دے قانون سچے نیں تے اوہ دل نوں خوش کرن والے نیں رَب دا حکم صاف تے اکھا ں کھولن والا اے ⁹ ۹۔ رَب دا ڈر پاک اے تے اوہ سدا رہوے گا۔ رَب دے سارے دے سارے نیاں سچے نیں ¹⁰ ۱۰۔ اوہ سونے توں سگوں سونے دے وادے توں ودھ کے سوہنا اے اوہ شہد سگوں ماخیوں دے تُبکیاں توں وی میٹھا اے ¹¹ ۱۱۔ بھاویں تیرا بندہ ایناں تے دھیان لاندا اے اوہناں نوں من دا تے اوہناں دا بڑا مشتاق اے ¹² ۱۲۔ تاں وی خطا نوں کون پچھان سکدا اے لُکے پاپاں توں مینوں پاک کر ¹³ ۱۳۔ توں اپنے بندے نوں گھمنڈ توں ڈَک تاں جو اوہ مینوں ڈھا نہ لَوے تد میں کامل ہوواں گا تے وڈے گناہواں توں بچ جاواں گا ¹⁴ ۱۴۔ میرے منہ دا کلام تے دل دی سوچ تیرے حُضور قبولی جاوے یارَبا میری چٹان میرے سچے رَب