1
۔ فیر بنی اسرائیل ؔ اگاں نُوں ٹُرے تے یردنؔدے پار یریحوُ ؔ دے سامنے موآبؔ دے میداناں چہ ڈیرہ لایا ۔
2
۔ تے سفورؔ دے پُتر بلقؔ نے جیہڑا کُجھ بنی اسرائیلؔ نے اموریاں ؔ نال کیتا سی ویکھیا ۔
3
۔ تے موابی اوہناں توں ڈر گئے ۔ کیو جو اوہ بُہتے سَن۔ تے موآبؔ بنی اسرائیلؔ دے پاروں سہم گیا۔
4
۔ تے موآبؔ نے مدیانؔ دے وڈے وڈیریاں نُوں آکھیا ۔ ہُن ایہہ قوم ساڈے آلے دوالے تُوں ایس طرحاں چٹ جائے گی جِس طرحاں ڈھگا پیلی دی گھاہ نُوں چٹ کر جاندا اے ۔ تے اوس ویلے موآب ؔ دابادشاہ صفورؔ دا پُتر سی ۔
5
۔ فیر ایس طرحاں ہوئیا۔ پئی اوہنے بعورؔ دے پُتر بلعامؔ دے کول سُنیہا دین والے صوُر ؔ چہ جیہڑا اوہدی قوم دی دھرتی چہ دریا دے کنڈے تے سی ۔ تاں جو اوہناں نالبُلا لین ۔ تے آکھن ۔ ویکھ ۔ ایہہ لوک مصرؔ چوں نِکلے نیں تے ایہناں نال دھرتی لُک گئی اے ۔ تے اوہو میرے اگے ڈیرہ لائی بیٹھے نیں ۔
6
۔ ایس طرحاں کر کے تُوں آ تے میرے لئی ایہناں لوکان تے لعنت پا ۔ کیوں جو اوہو میرے توں زور آور نیں تاں جو مین ایہنان تے بھارا پواں تے ایہناں نُون مار مُکان ۔ تے ایس دیس توں ایہناں نُوں پیِشاں ہٹا دیاں ۔ کیوں جو مینوں پتا اے پئی جیہنوں تُون برکت دینا ایں ۔ اوہ مُبارک ہُندا اے ۔ تے جیہنوں تُوں لعنت پائیں اوہو لعنتی ہُندا اے ۔
7
۔ تد موآب دے وڈے وڈیرے تے مدیانؔ دے وڈے وڈیرے گئے اوہناں دے کول آئے تے بلق ؔ دیاں گلّاں اوہنوں دسیاں ۔
8
۔ تے اوہنے اوہناں نُوں آکھیا ۔ پئی اَج دا نئیں تُسیں ایتھے ای رہوؤ۔ تے جِس طرحاں خُداوند مینوں آکھے گا پئی میں تُہانوں جواب دیاں گا ۔ تد موآب ؔ تے سردار بلعامؔ دے کول رئے تے خُدا بلعامؔ دے کو آیا تے اوہنوں آکھیا ۔
9
۔ ایہہ جزبے جیہڑے تیرے کول نیں ۔ کیوں نیں ؟
10
۔ تے بلعام ؔ نے خُداوند نُوں آکھیا پئی موآبؔ دے بادشاہ صفورؔ دے پُتر بلقؔ نے ایہناں نُن میرے کول گھلیا اے ۔
11
۔ ویکھ ایہہ لوک مصر ؔ چو نکلے تے ایہناں نال دھرتی لُک گی تے ہُن توں ا تے ایہناں تے لعنت پا ۔ تان خورے میں ایہنا ں دے خلاف لڑائی لڑاں تے ایہناں نُوں پیشاں ہٹاں دیاں ۔
12
۔ تے خُدا نے بلعامؔ نُوں آکھیا ۔پئی تُوں ایہناں دے نال ناں جا ۔تے اوہناں لوکاں تےلعنت پا کیوں جو اوہ مُبارک نیں ۔
13
۔ تے بلعامؔنے سویرے اُٹھ کے بلقؔ دے سرداراں نُوں آکھیا ۔ تُسیں اَپنی دھرتی وَل پَرت جاؤ ۔ کیوں جو خُداوند نے مینوں تُہاڈے نال جان توں موڑ دِتا اے ۔
14
۔ تد بلقؔ تے ابنیر اُٹھے تے بلقؔ دے کول گئے تے آکھیا پئی بلعام ؔ نے ساڈے نال آؤن تے راضی نئیں ۔
15
۔ فیر بلقؔ نے ہور سرداراں تے امیراں نُوں گھلیا ۔ جیہڑے پہلاں نالوں بُہتے عزت دار دِتے گنتی چہ بُہتے سَن ۔
16
۔ اوہ بلعامؔ دے کول آئے تے آکھیا پئی صفورؔ دے پُتر بلق ؔ نے آکھیا اے پئی آؤن توں کھلوتا ناں رہ ۔
17
۔ کیوں جو میں تیرا رُےبہ بو ہت ودھاواں گا ۔ تے جو کُجھ تُوں آکھیں ناں کراں گا ۔ تُوں آ۔ تے ایہناں لوکاں تے میرے لئی لعنت پا ۔
18
۔ تد بلعام ؔ نے بلقؔ دے نوکراں نُوں جواب دِتا ۔ پئی بھاویں بلقؔ مینوں اَپنا گھر چاندی سونے نال بھریا ہوئیا دے دے ۔ فیر وی میں خُداوند اپنے خُدا دے حُکم توں اگاں نئیں ودھ سکدا ۔ پئی کوئی بِکی یاں وڈی گل کراں ۔
19
۔ تُسیں وی اَج دی رات ایتھے رہوؤ۔تان جو میں ویکھاں پئی خپداوند فیر مینوں کیہ آکھدا اے۔
20
۔ تے خُدا رات دے ویلے بلعام دے کول آیا تے اوہنوں آکھیا پئی جے ایہہ لوک تینوں بُلان لئی آؤن ۔ تُوں اُٹھ تے ایہناں دے نال جا ۔ پَر جو کُجھ میں تینوں آکھاں گا تُوں اوہو ای کریں ۔
21
۔ تد بلعامؔ سویرے اُٹھیا تے اپنی کھوتی تے کاٹھی کَس کے موآبؔ دے سرداراں نال ٹُر پیا ۔
22
۔ تے خداوند دا قہر اوہدے جان نال بھڑکیا ۔ تے خُداوند دا فرشتہ راہ چہ اوہدے اَگے آن کھلوتا ۔ اوہ کھوتی تے بیٹھا سی تے اوہدے نال دوغلام سَن ۔
23
۔ تے کھوتی نے ویکھیا پئی خُداوند دا فرشتہ راہ چہ کھلوتا اے ۔ تے اوہدے ہَتھ چہ ننگی تلوار اے ۔ تے اوہ را ہ توں پرتی ۔ تے میدان نُوں ٹُر پئی ۔ تے بلعامؔ نے اوہنوں ماریا ۔ تاں جو اوہناں راہ تے لے آوے ۔
24
۔ تد خُداوند دا فرشتہ انگوراں دے باغ دے وِچکار اِک سَوڑھی تھاں تے کھلوتا ۔ تے اوتھے دونواں پاسے کندھ سی ۔
25
۔ فیر جیہدوں کھوتی نے خُداوند دے فرشتے نُوں ویکھیا ۔ تے کندھ نا جا اڑی ۔ تے بلعام ّ دے پیر نُوں سَٹ لگی تے اوہنے اوہنوں ہور ماریا ۔
26
۔ تد خُداوند دا فرشتہ اگے گیا تے تنگ تھاں جِتھے سّجے یا کھبّے پرتن دی راہ نئیں سی جا کھلوتا ۔
27
۔ فیر جیہدوں کھوتی نے خُداوند دے فرشتے نُوں ویکھیا تے تھلے بیہہ گئی ۔
28
۔ تد خُداوند نے کھوتی دا مُونہہ کھول دِتا تے اوہنے بلعامؔ نُوں آکھیا ۔ پئی میں تیرا کیہ کیِتا اے کہ تُوں مینوں تِن واری ماریا اے ؟۔
29
۔ تے بلعامؔ نےکھوتی نُوں آکھیا ۔ کیوں جو تُں مینوں چیڑھ دوائی جے میرے ہَتھ چہ تلوار بندی تے میں تینوں قتل کر دیندا۔
30
۔ تد کھوتی نے بلعام ّ نوں آکھیا ۔ کیہ میں تیری کھوتی نئیں آ ں ۔ جیہدے تےہُن تیِک سواری کردا رہئیاں ایں ۔ کیہ میں کدی تیرے نال اینج ایس طرحاں کیتا اے ؟ تے اوہنے آکھیا نئیں ۔
31
۔ تد خُداوند نے بلعامؔ دیاں اکھاں کھولیاں ۔ تے اوہنے ویکھیا پئی خُداوند دا فرشتہ راہ چہ کھلوتا اے ۔ تے اوہدے ہَتھ چہ وار کرن نُوں تلوار اے ۔ تے اوہ مُونہہ بھرنے ڈِگا تے ز مین تیِکر سِر نُوں نوایا ۔
32
۔ تد خُداوند دے فرشتے نے اوہنوں آکھیا۔ تُوں اَپنی کھوتی نُوں تِن واری کیوں ماریا ؟ میں تینوں ڈکن نِکلیا واں ۔ کیوں جو تیری راہ میری اَکھ چہ مَرن دی راہ اے ۔
33
۔ تیری کھوتی نے مینوں ویکھیا ۔ تے تِن واری میرے اَگوں پَرت گئی ۔ جے اوہ میرے اگیوں ناں مُڑدی تے میں اوس ویلے تینوں قتل کردا تے اوہنوں چھڈ دیندا ۔
34
۔ تد بلعام ؔ نے خُداوند دے فرشتے نُوں آکھیا ۔ پئی میں خطا کیِتی ۔ کیوں جو مینوں پتاناں لگا پئی تُوں میری راہ چہ میرے مقابلے تے کھلوتا ایں ۔ تے ہُن جے ایہہ تیری اَکھ چہ بھیڑا اے ۔ تے میں پَرت جانا واں ۔
35
۔ تد خُداوند دے فرشتے نے بلعامؔ نُوں آکھیا پئی تُوں ایہناں بندیاں دے نال جا ۔تے جیہڑی گَل میں تینوں آکھاں ۔ تُوں بس اوہ ای آکھیں ۔ تد بلعامؔ بلقؔ دے سردار اں دے نال گیا ۔
36
۔ جیہدوں بلقؔ نے سُنیا پئی بلعامؔ آؤندا اے ۔ تے اوہنوں مِلن لئی موآبؔ دے شہر تیِکر گیا جیہڑا ارنُون ؔ دی حَد دے کنڈےتے اے ۔
37
۔ تے بلقؔ نےبلعامؔ نُوں آکھیا ۔ کیہ میں ایہدوں پیلاں تیرے کول تینوں سَدّن لئی نئیں سی گھلیا ؟ تے تُوں میرے کول کیوں ناں آیا ؟ کیہ میں تیرا رُتبہ ودھا نئیں سکدا ؟
38
۔ تے بلعامؔ نے بلقؔ نُوں آکھیا ۔ ہُن جے میں تیرے کول آئیاں واں تے میرا کیہ زور اے ۔ پئی میں تینوں کوئی گَل آکھاں ؟ جیہڑا کلام خُداوند میرے مُونہہ چہ پائے گا۔ میں اوہو ای کہواں گا ۔
39
۔ بلعامؔ بلقؔ دے نال گیا تے قریت حسوتؔ چہ داخل ہوئے ۔
40
۔ تد بلقؔ نے ڈھگے تے بھیڈاں ذبح کیِتیاں تے بلعامؔ نُوں سرداراں نُوں جیہڑے اوہدے نال سَن گھلیا۔
41
۔ تے جیہدوں سویر ہوئی تے بلقؔ نے بلعامؔ نُوں لیاتے اوہدے نال باموت بعلؔ دے چڑھیا۔ جِتھوں اوہنے خیمیاں دی تھاں دا خیری حصہّ ویکھیا۔