1
۱۔ خداوند ادونائی نے کیویں اپنے غضب وچ۔ صیُؔون دی دھی نوںبدل وچ لکو لیااے ۔ اوہنے اِسراؔئیل دے جمال نوں اسمان توں۔ زمین تے کیویں سٹ دتا اے۔ تے اپنے قہر دے دِن ۔ اپنے پیر دی چوکی نوں بھُلا دِتااے۔
2
۲۔ خداوند ادونائی نے یَعقُوؔب دے سارے پنڈ مٹا چھڈےنیں۔ تے اوہناں تے رحم نہیں کیتا۔ اوہنے اپنے غضب چہ یہُودؔاہ دی بیٹی دے قلعے ڈھا دتے نیں۔ تے مٹی چ ملا چھڈے نیں۔ اوہنے اوہناں دے بادشاہ تے سرداراں نوں پلیت ٹھہرایا اے۔
3
۳۔ اوہنے اپنے غضب دے زورچہ۔ اِسراؔئیل دے پُورےسِنگ نوںوڈ چھڈیا اے۔ اوہنے دشمن آن دے ویلے اپنا راست ہتھ پچھے کر لیا اے تے اوہنےیَعقُؔوؔب چ جویں آگ بھڑکا دتی اے۔ جیہڑی چاراں پاسے ساڑدی اے۔
4
۴۔ اوہنے اپنی کمان دُشمن وانگر کھچ ای اے۔ اوہنے اپنے سجےہتھ نوں دشمن وانگرمضُبوط کیتا اے۔ تے صیون دی دھی دی خیمہ گاہ وچ اوہناں ساریاں نوں جیہڑے اکھاں نوں چنگے لگدے سن مار مکایا اے۔ اوہنے اپنا غصہ اگ وانگر ڈولیا اے۔
5
۵۔ خُداوند ادونائی انج سی جیویں دُشمن ہندا اے۔ اوہ اِسراؔئیل نوں نگل گیا اے۔ اوہ اوہدے سارے محلاں نوں نگل گیا اے اوہنے اوہدے قلعے برباد کر دتےنیں۔ تے اوہنے یہوداہ دی دھی دا رونا تے کرلاپ ودھا دتا اے۔
6
۶۔ تے اوہنے اپنی ہیکل نوں انج خالی کیتا اے جیویں کسے باغ نوں۔ اوہنے اپنی جماعت دیاں تھاواں نوں اجاڑ چھڈیا اے۔ خداوند نے صیون وچ عیداں تے سبتاں دا اجہیا حال کیتا اے پئی کوئی اوہناں نوں یاد نہ کرے۔ تے اوہنے اپنے قہر تے غضب وچ بادشاہ تے کاہن نوں ذلیل کر دتا اے۔
7
۷۔ خداوند ادونائی نے اپنے مذبح نوں رد کر دتا اے۔ تے گھر نوں خالی کر دتا اے۔ اوہنے اوہدے محلاں دیاں کنداں نوں دشمن دے ہتھ وچ کر دتا اے۔ اوہناں نے خداوند یہوواہ دےگھر وچ انج شور مچایا اے جیویں عید دے ویلے واجاں سنائی دیندیاں سن۔
8
۸۔ خداوند یہواہ نے اے قصد کیتا اے پئی صیون دی بیٹی نوں برباد کرے۔ اوہنے اک ڈوری کھچ ای اے۔ اوہنے برباد کرن اپنا ہتھ پچھے نیں کیتا۔ اوہنے چار چوفیرےدی فصیل تے کند نوں رون ہکی کر دتا اے۔ اوہ دونویں رل کے کرلاپ کردیاں نیں۔
9
۹۔ اوہدے پھاٹک زمیں چ ڈب گئے نیں اوہنے اوہدیاں سلاخاں نوں برباد کر دتا اے۔ اوہدے بادشاہ تے اوہدے سردار ہن غیر قوماں دے وچ نیں۔ شریعت کوئی نیں رئی۔ اوہدے نبی وی خداوند ولوں کوئی رویا نیں ویکھدے۔
10
۱۰۔ صیون دی دھی دے بزرگ چپ ہو کے پوئیں تے پیٹھے نیں اوہناں نے اپنے سر وچ سواہ پائی اے۔ تے لکک تے ٹاٹ بنیا ایں۔ یروشلم دیاں کنواریاں زمین تک اپنے سر جھکا ئے ہوئے نیں
11
۱۱۔ میریاں اکھیاں اتھرو سُٹ سُٹ کے دھندلیاں ہو گیاں نیں میرا اندر جوش ماردا اے میری قوم دی دھی دی سٹ توں میرا جگر زمیں تے بہہ گیا اے جد کہ بچہ تے دودھ پین والے بال شہراں دے موڑاں تے بے ہوش پئے نیں۔
12
۱۲۔ اوہ اپنیاں ماواں نوں پچھدے رہئے پئی گیہوں تے مے کتھے وے اوہ شہر دے چوکاں چ زخمیاں واگر غش کھاندے نیں جدوں اوہناں دیاں ماواں دی جھولی چ اوہناں دی جان نکلدی اے
13
۱۳۔ تینوں میں کدے نال رلاواں تے کدے نال مثال دیاں اے یروشلم دئے دھیئے میں تینوں کدھے برابر آکھاں پئی تینون تسلی دیاں اے کواری بیٹی صیون کیوں تیری سٹ سمندر دے وانگ وڈی اے تیرا علاج کون کرے۔
14
۱۴۔ تیرے نبییاں نے تیرے لئی جھوٹیاں تے حماقت دیاں رویاواں ویکھیاں نیں اوہناں تیرے بھیڑ نوں سامنے نیئں لیاندا تاں جو تیری قسمت بدل جاندی بلکہ اوہناں نے تیرے لئی جھوٹی تے گمراہی دی نبوت کیتی
15
۱۵۔ سارے لنگن والے تیرے تے تالیاں ماردے نیں اوہ یروشلم دی دھی تے سیٹیاں ماردے تے ہلاوندے نیں کی اے او ای شہر اے جہنوں لوکی کمال حسن تے سارے جہان دی خوشی آکھدے سن۔
16
۱۶۔ تیرے سارے ویری تیرے خلاف منہ کھولدے نیں۔ اوہ سیٹیاں ماردے تے دند پیسدے نیں۔ تے کہندے نین پئی اسی ایہنوں کھا گئے آں۔ ایہہ او ہی دن ایں جہدی سانوں اوڈیک سی۔ اسیں اوہنوں پالیا تے ویکھ لیا اے۔
17
۱۷۔ خداوند نے اوہو کیتا جیہڑا اوہنے سکھیا سی۔ تے اپنے اوس کول نوں پورا کیتا جہیڑا اوہنے پہلاں وریاں توں فرمایا سی۔ اوہنے ڈھا دتا اے تے ترس نیں کھادا۔ اوہنے دشمن نوں تیرے تے خوش ہوون دتا اے۔ تے تیرے مخالفا ں دے سنگ نوں اچا کیتا اے۔
18
۱۸۔ اے صیون دی کواری دھی خداوند دے اگے فریاد کر رات دن تیرے اتھرو دریا وانگر بہندے رہن توں ارام نہ کر تیری اکھ دی پتلی باز نہ آئے
19
۱۹۔ اُٹھ رات نوں پہراں دے شروع چ فریاد کر اپنا دل خداوند دے سامنے پانی وانگر روڑ دے اپنے بچیاں دی جاناں دی خاطر اوہدے ول اپنا ہتھ ودھا
20
۲۰۔ اے خداوند ویکھ تے غور کر پئی توں ایہہ سلوک کدے نال کیتا اے کی عورتاں اپنے ای پھل نوں ، اپنے جھولی دے بچیاں نوں کھا جان کی خداوند دے مقدس چ کاہن تے نبی قتل کیتے جان
21
۲۱۔ چوکاں چ زمیں تے منڈے تے بڈھے پئے ہوئے نیں میریاں کواریاں تے میرے جوان تلوار دا شکار ہوئے توں اپنے غضب دے دن چ اوہناں نوں قتل کیتا اے۔
22
۲۲۔ توں گویا عید دے دن دے لئی سارے پاسیوں ہول بلائے نیں تے خداوند دے غضب دے دن چ نہ کوئی بچیا تے نہ باقی رہیا جناں نوں میں جھولی چ لے کے پالیا اوہناں نوں میرے دشمناں نیں مکا دتا اے۔