1
. تد خُداوند نے مُوسیٰؔ نُوں آکھیا "فِرعونؔ کول جا اَتے اوہنوں آکھ پئی ’خُداوند عِبرانیاںؔ دا ربّ اینج فرماندا اے پئی میرے لوکاں نُوں جاںدے تاں جو اوہ میری عِبادت کرن۔‘
2
.کیوں جو جے تُوں نہ کیِتی اَتے اوہناں نُوں جان نہ دِتا اَتے ہُن وی اوہناں نُوں ڈَکی رکھّیا۔
3
. تَد ویکھ خُداوند دا ہتھ تیرے ڈَنگراں اُتے جیہڑے پیلیِاں وِچ نیں مطلب کے گھوڑیاں، کھوتیاں، اُوٹھاں، گاواں، ڈھگیاں اَتے بھیڈاں بکریاں نُوں اینج پوّے گا پئی اوہناں نُوں بوہت وڈی مَری پے جاوےگی۔
4
. پَر خُداونداِسرائیلؔ دے ڈنگراں نُوں مِصریاںؔ دے ڈنگراں توں وَکھ کرے گا اَتے جیہڑےبنی اسرائیلؔ دے ڈَنگر ہون گے اوہناں وِچوں اِک وی نہ مَرے گا"۔
5
. خُداوند نے اِک ویلا میتھ لیا اے اَتے دَس دِتّا پئی " ایہہ کَم مَیں ایس دیس وِچ کل کراں گا"۔
6
. اَتے خُداوند نے دُوجے دیہاڑے اینج ہی کیِتا اَتے مِصریاںؔ دے سارے ڈَنگر مَر گئے۔پَر بنی اِسرائیلؔ دے ڈنگراں وِچوں اِک نہ مَریا۔
7
. سو فِرعونؔ نے بندے گھلے اَتے پتا لگا پئی اِسرائیلیاںؔ دے ڈنگراں وِچوں اِک وی نئیں مَریا پَر فِرعونؔ دا دِل ٹَس توں مَس نہ ہوہیا اَتے اوہنے لوکاں نُوں جان نہ دِتّا۔
8
. اَتے خُداوند نے مُوسیٰؔ اَتے ہارُونؔ نُوں آکھیا پئی تُسیں دونویں اپنیاں بُکاں بھٹی دی سواہ نال بھر لوو اَتے مُوسیٰؔ اوہنوں فِرعونؔ دے مُنہ دُروں ہَوا وِچ رَلھا دیوے۔
9
. اَتے اوہ مِصرؔ دے سارے دیس وِچ برِیک دُھوڑ ہو کےمِصرؔ دے بندیاں اَتے ڈنگراں دے پیِنڈیاں تے پھوڑے اَتے گَڑ کڈھ دیوےگی۔
10
. سو مُوسیٰؔ اَتے ہارُونؔ بھٹی دی سواہ لے کے فِرعونؔ اَگے جا گھلوتے اَتے مُوسیٰؔ نے اوہنوں ہَواوِچ رَلھا دِتّااَتے اوہنے بندیاں اَتے ڈنگراں دے پیِنڈیاں تے پھوڑے اَتے گَڑ کڈھ دِتّے۔
11
. اَتے جادُوگیِر پھوڑیاں دے سببوں مُوسیٰؔ دے اَگے گھلون جوگے نہ رہیے کیوں جو جادُوگیِراں اَتے سارے مِصریاںؔ نُوں پھوڑے نِکلے ہوئے سَن۔
12
. پَر خُداوند نے فِرعونؔ دا دِل ڈاڈا کر دِتا اَتے اوہنے مُوسیٰؔ اَتے ہارُون دی اِک نہ سُنی جِویں خُداوند نے پہلاں ہی توں آکھ دِتّا سی۔
13
. فیر خُداوند نے مُوسیٰؔ نُوں آکھیا پئی، "سَتی سویلے اُٹھ کے فِرعونؔ اَگے جا گھلویں اَتے اوہنوں آکھیں پئی ’خُداند عِبرانیاںؔ دا ربّ اینج آکھدا اے پئی میریاں لوکاں نُوں جاںدے تاں جو اوہ میری عِبادت کرن۔
14
. کیوں جو ہُن میں اپنیاں ساریاں بَلاواں تیرے تے، تیرے نوکراں اَتے تیری رعیّت تے گھلاں گا تاں جو تَینوں پتا لگ جاوے پئی کُل دھرتی تے میرے جیہا ہور کوئی نئیں۔
15
. ہُن تیِک تے مَیں تَینوں اَتے تیریاں لوکاں نُوں اپنا ہتھ ودھا کے وباواں نال مار سکدا ساں اَتے تُوں دھرتی تے جیوندا نہ رہندا۔
16
. پَر مَیں تَینوں ایس لئی جیوندا رکھّیا اے پئی تَینوں اپنا زور وِکھاواں تاں جو سارے جگ وِچ میرے ناں دی دُھم پے جاوے۔
17
. پَر تُوں ہالے وی میرے لوکاں دے خِلاف سر چُکیا ہوہیا اے اَتے اوہناں نُوں جان نئیں دیندا۔
18
.ویکھ! مَیں کل ایسے ویلے اجیہے وَڈّے اَولے پاواں گا جیہڑے مِصرؔ دے دیس دی نیِہ دَھرن توں لَے کے اَج تیِک نئیں پئے۔
19
. سو بندے گھل کے اَپنیِاں پیلیاں وِچوں اپنا سارا مال ڈنگر اَندر لے آ کیوں جو جِنہے بندے اَتے ڈنگر میدان وِچ ہون گے اَتے گھر نہ اَپڑائے جان گے اوہناں تے اولے پین گے اَتے اوہ مَر جان گے۔‘""
20
. سو فِرعونؔ دے سیوکاں وِچوں جیہڑا جیہڑا خُداوند دے کلام نُوں من دا سی اوہ چھیتی چھیتی اپنے کامیاں اَتے ڈنگراں نُوں نَسا کے گھر لے آیا۔
21
. پَر جِنہاں خُداوند دے کلام نُوں نِندیا اوہناں اپنے غُلاماں اَتے ڈنگراں نُوں میدان وِچ ہی رہن دِتّا۔
22
. تد خُداوند نے مُوسیٰؔ نُوں آکھیا پئی "اپنا ہتھ اَنبراں وَل ودھا تاں جومِصرؔ دے سارے دیس وِچ، اِنسان، حیوان اَتے پیلی دی سبزی اُتے جیہڑی مِصرؔ دے دیس وِچ اے چندرا پوّے"۔
23
. اَتے مُوسیٰؔ نے اپنی سوٹی انبراں وَل ودھائی اَتے خُداوند نےکڑک ، چندرا اَتے بجلی دھرتی تے گھلی۔ اَتے اوہنے مِصرؔ دے دیس اُتے چندرا وی پایا۔
24
.سو چندرا پیا اَتے چندرے نال بجلی رَلی ہوئی سی اَتے اوہ چندرا ایڈا ڈاڈا سی پئی جہدوں توں مِصریؔ قوم وَسی اینج دا چندرا دیس وِچ کدی نئیں سی پیا۔
25
. اَتے چندرے نے مَصرؔ دے سارے دیس وِچ اوہناں ساریاں نُوں جیہڑے میدان وِچ سَن کیِہ بندہ کیِہ ڈنگر اَتے پیلیاں دی ساری سبزی نُوں ماریا اَتے میدان دے سارے رُکھ بَھن دِتّے۔
26
. پَر جَشنؔ دی جُوہ وِچ جِتھے اِسرائیلیؔ وسَدے سَن، چندرا نہ پیا۔
27
.تد فِرعونؔ نے مُوسیٰؔ اَتے ہارُونؔ نُوں بندیاں رائیں سَد کے آکھیاِ، "ایدکی مَیں پاپ کَھٹیا اے۔ خُداوند سچا اے اَتے مَیں تے میری رعیّت پاپی اے۔
28
. خُداوند اَگے تَرلا کرو کیوں جو ڈاڈی کڑک اَتے چندرا پینا بتھیرا ہو گیا اے اَتے مَیں تُہانوں جان دیاں گا اَتے ہُن تُسیں ایتھے ٹِکے نہ رہوو گے"۔
29
.مُوسیٰؔ نے اوہنوں آکھیا،" مَیں شہروں نِکلدیاں ہی خُداوند اَگے ہتھ چُکاں گا۔ کَڑک گھلو جاوے گی اَتے چندرا وی فیر نہ پوّے گا تاں جو تَینوں پتا لگ جاوے پئی سارا جگ خُداوند دا ہی اے۔
30
. پَر مَینوں پتا اے پئی تُوں اپنے نوکراں سَنیں رَبّ خُداوند دی عِزّت نیئں کردا "۔
31
. سو السی اَتے جَو نُوں تے چندرا مار گیا کیوں جو جَو دے سِٹّے نِکلے ہوئے سَن اَتے السی نُوں پُھل لگے ہوئے سَن۔
32
.پَر ماڑیِاں اَتے چنگیاں کَنّکاں ماریاں نہ گئیاں کیوں جو اوہ ودھیاں نئیں سَن۔
33
. جہدوں مُوسیٰؔ نے فِرعونؔ کولوں نِکل کے شہروں باہر جاکے خُداوند اَگے ہتھ چُکے تے کڑک اَتے چندرا اَتے دھرتی تے میِنہ پینا کھَلو گیا۔
34
.جہدوں فرِعونؔ نے ویکھیا پئی مینہ، چندرا اَتے کڑک گھلو گئے نیں تے اوہنے اَتے اوہدے سیوکاں نیں اپنا دِل ڈاڈا کر کے ہور پاپ کَھٹیا۔
35
. اَتے فِرعونؔ دا دِل ڈاڈا ہو گیا اَتے اوہنے بنی اسرائیلؔ نُوں جان نہ دِتّا جِویں خُداوند نے مُوسیٰؔ راہیں پہلاں ہی آکھ دِتّا سی۔