1
. خُداوند نے مُوسیٰؔ نوں آکھیا پئی،" فِرعونؔ کول جا کیوں جو مَیں ہی اوہدے اَتے اوہدے نوکراں دے دِلاں نُوں ڈاڈا کیِتا اے تاں جو مَیں اپنے ایہہ نشان اوہناں دے وِچکار وِکھاواں۔
2
.مَیں ایہہ کَم ایس لئی وی کیِتے نیں پئی تُوں اپنے پُتراں اَتے اپنے پوتریاں نُوں دَسیں۔ اینج تُہانوں پتا لگ جاوے گا پئی مَیں ہی خُداوند ہاں۔"
3
. سو مُوسیٰؔ اَتے ہارُونؔ نے فِرعونؔ کول جا کے اوہنوں آکھیا پئی "خُداوند عِبرانیاںؔ دا رَبّ اینج فرماندا اے ’ تُوں کدھ تِیک میرے اَگے نیِواں ہون توں نہ کریں گا؟ میریاں لوکاں نُوں جاںدے تاں جو اوہ میری عِبادت کر سَکن۔
4
. اَتے جے تُوں میریاں لوکاں نُوں جان نہ دِتّا اَتے ویکھیِں کل مَیں تیرے دیس تے ٹِڈیاں لَے آواں گا۔
5
. اَتے اوہ بھوئیں نُوں اجیہا ٹَھک لین گئِیاں پئی کوئی بھوئیں نُوں ویکھ نہ سکے گا۔اَتے تُہاڈا جو کُجھ چندرے توں بچ گیا اے اوہنوں اوہ چَٹ کر جان گئِیاں اَتے تُہاڈے جِنہے رُکھ میدان وِچ نیں اوہناں نُوں وی چَٹ کر جان گئیاں۔
6
. اَتے تیرے، تیرے نوکراں اَتے سگھوں سارے مِصریِاںؔ دے گھر اوہناں نال بھر جان گے اَتے ایہہ تیرے پئو دادے نیں وی جِدوں توں اوہ جمے نیں ویکھیا نئیں ہونا"۔ تد مُوسیٰؔ فِرعونؔ نُوں چھڈ کے باہر ٹُر گیا۔
7
.تد فِرعونؔ دے نوکر اوہنوں آکھن لگے پئی "ایہہ بندہ کدھوں تیِک ساڈے لئی پھائی بنیا رہیوے گا؟ ایہناں لوکاں نُوں جاںدے تاں جو اوہ اپنے خُداوند دی عِبادت کر سَکن۔ کیِہ تَینوں پتا نیئں پئی مِصرؔ دا ناس ہو گیا اے؟
8
. تد مُوسیٰؔ اَتے ہارُون فِرعونؔ کول فیر سَدے گئے جِنہے اوہناں نُوں آکھیا پئی "جاو اَتے خُداوند اپنے رَبّ دی عِبادت کرو۔ پَر جاوے گا کیڑا کیڑا؟"
9
. مُوسیٰؔ نے آکھیا پئی "اسیں اپنے جواناں، بُڈھیاں، اپنے پُتراں اَتے دھیاں اَتے اپنیِاں بھیڈاں اَتے بکریاں اَتے اپنے گاواں ڈھگیاں سَنے جاواں گے کیوں جو اَساں اپنے ربّ دی عیِد منانی اے۔"
10
. فِرعونؔ نے اوہناں نُوں آکھیا پئی "خُداوند سچ مُچ تُہاڈے نال ہووے۔ مَیں تے پَکا تُہانوں بالّاں سَنے جان دیاں گا۔ پَر ویکھو! ایہدے وِچ تُہاڈا اپنا گھاٹا اے۔
11
. نئیں! اینج کدی نہ ہووےگا۔ سو تُسیں بندے بندے جا کے خُداوند دی عِبادت کر لوو، کیوں جو تُسیں ایہو ہی چاہندے او۔" تد ایس گَل پِچھوں مُوسیٰؔ اَتے ہارُونؔ فِرعونؔ دے حُضُوروں کڈھ دِتے گئے۔
12
. تد خُداوند نے مُوسیٰؔ نُوں آکھیا پئی "مِصرؔ دے دیس وَل اپنا ہتھ ودھا تاں جو ٹِڈیاں مِصرؔ دے دیس اُتے آون اَتے ہر قِسم دی سبزی جیہڑی ایس دیس وِچ چندرے توں بچ گئی سی چَٹ کر جان۔"
13
. سو مُوسیٰؔ نے مِصرؔ دے دیس تے اپنی سوٹی ودھائی اَتے خُداوند نے سارا دِن اَتے ساری رات اوس دیس اُتے چڑھدی لاموں ہنیری وگائی۔ اَتے دِن چڑھدے تیِک ہنیری ٹِڈیاں لَے آئی۔
14
. اَتے ٹِڈیاں مِصرؔ دے سارے دیس اُتے چھا گئِیاں اَتے اوتھے ہی مِصرؔ دِیاں ہداں وِچ وَس گئِیاں۔ اَتے اوہناں دا دَل ایہنا چوکھا سی پئی ایدھوں پہلاں نہ کدی اینج دیاں ٹِڈیاں آیاں اَتے نہ اوہناں پِچھوں فیر آون گئِیاں۔
15
. کیوں جو اوہناں نے مِصرؔ دی ساری بھوئیں نُوں اجیہا ٹھَک لیا پئی دیس وِچ ہنیرا چھا گیا۔ اَتے اوہناں نے اوس دیس دی اِک اِک سبزی اَتے رُکھاں دے میویاں نُوں جیہڑے چندرے توں بچ گئے سَن چَٹ کر لیا اَتے مِصرؔ دے دیس وِچ نہ تے کِسے رُکھ اَتے نہ کِسے پیلی دی ہریالی باقی رہی۔
16
. تد فِرعونؔ نے مُوسیٰؔ اَتے ہارُونؔ نُوں چھیتی چھیتی سَد کے آکھیاپئی "مَیں خُداوند تُہاڈے رَبّ دا اَتے تُہاڈا قُصوروار ہاں۔
17
. سوایدکی میرا قصُور معاف کرو اَتے خُداوند اپنے رَبّ اَگے شفاعت کرو پئی اوہ بس ایس مَری نُوں مَیتھوں دُور کر دیوے۔"
18
. سو مُوسیٰؔ نے فِرعونؔ کولوں نِکل کے خُداوند اَگے شفاعت کیِتی۔
19
. سو خُداوند نے لاہندی لاموں ہنیری وَگائی جیہڑی ٹِڈیاں نُوں اُڈا کے لَےگئی اَتے اوہناں نُوں قُلزمؔ دے سمندر وِچ سُٹھ دِتّا اَتے مِصرؔ دِیاں حدّاں وِچ اِک ٹڈی وی نہ رہی۔
20
. پَرخُداوند نے فِرعونؔ دے دِل نُوں ڈاڈا کر دِتّا اَتے اوہنے اِسرائیلِیاںؔ نُوں جان نہ دِتّا۔
21
.فیرخُداوند نے مُوسیٰؔ نُوں آکھیا پئی "اپنا ہتھ انبراں وَل ودھا تاں جو مِصرؔ دے دیس اُتے ہنیرہ چھاجاوے۔اجیہا ہنیرہ پئی لگ پتا جاوّے۔"
22
. اَتے مُوسیٰؔ نے اپنا ہتھ اَنبراں وَل ودھایا اَتے تَرے دیہاڑیاں تیِک مِصرؔ دے سارے دیس تے ہنیرہ چھایا رہیا۔
23
. تَرے دیہاڑیاں تیِک نہ تے کِسے نے کِسے نوں ویکھیا اَتے نہ کوئی اپنی تھاں توں ہِلیا پرَ اِسرائیلیاںؔ دے سارے گھراں وِچ چانن رہیا۔
24
. تد فِرعونؔ نے مُوسیٰؔ نُوں سد کے آکھیا پئی "تُسیں جاو اَتے خُداوند دی عِبادت کرو۔ بس اپنیِاں بھیڈاں بکریاں اَتے گاواں ڈھگیاں نُوں ایتھے ہی چھڈ جاوو اَتے اپنا بالّی بچا وی نال لئی جاو۔"
25
. مُوسیٰؔ نے اوہنوں آکھیا پئی "تَینوں قُربانیاں اَتے سوختنیاں قُربانیاں لئی ساہنوں بھیڈاں بکریاں دینیاں ہی پین گئیاں تاں جو اَسیں خُداوند اپنے رَبّ دے اَگے قُربانیاں چڑھائیے۔
26
.سو ساڈے ڈنگر وی ساڈے نال ہی جان گے اَتے اوہناں دا اِک کُھر وی پچھاں نہ چھڈیا جاوّے گا۔ کیوں جو ایہناں وِچوں ہی ساہنوں خُداوند اپنے رَبّ دی عِبادت لئی سامان لینا پوّے گا اَتے جد تیِک اَسیں اوتھے اَپڑ نہ جائیے ساہنوں نئیں پتا پئی کیِہ کیِہ لَے کے ساہنوں خُداوند دی عِبادت کرنی پوّے گی۔"
27
. پَر خُداوند نے فِرعونؔ دا دِل ڈاڈا کردِتا اَتے اوہنے اوہناں نُوں جان ہی نہ دِتّا۔
28
. فِرعونؔ نے مُوسیٰؔ نُوں آکھیا پئی "میریِاں اَکھاں توں دُور ہوجا! اَتے ہوشیار رہیویِں۔ فیر میرے مَتھے لگن نہ آویِں۔کیوں جو جِہدن تُوں میرے مَتھے لگوں ماریا جاویں گا۔"
29
. مُوسیٰؔ نے آکھیا پئی "تُوں ٹھیک آکھیا اے پئی مَیں ہُن کدی تیرے مَتھے نہ لگّاں گا۔"