1
. فیر خُداوند نے مُوسیٰؔ نُوں آکھیا پئی "فِرعونؔ کول جا اَتے اوہنوں آکھ، ’خُداوند ایہہ فرماندا اے پئی "میرے لوکاں نُوں جان دے تاں جو اوہ میری عِبادت کرن۔
2
. اَتے جے تُوں اوہناں نُوں جان نہ دِتا تے ویکھ مَیں تیرے دیس نُوں ڈڈُوواں نال ماراں گا۔
3
. اَتے دریا دے ڈڈوُ گنتیِوں باہر ہو جان گے اَتے اوہ تیرے گھر اَتے تیرے سون بہھن دی تھاں تے آ کے اَتے تیرے نوکراں دے گھراں وِچ اَتے تیری رعیّت اُتے اَتے تیرے تندُوراں اَتے آٹا گُونن والیِاں پراتاں اَتے کنالیاں وِچ وَڑھدے پِھرن گے۔
4
. تیرے اَتے تیری رعیّت اَتے تیرے نوکراں تے چڑھدے پِھرن گے۔""
5
. اَتے خُداوند نے مُوسیٰؔ نُوں آکھیا پئی "ہارُونؔ نُوں آکھ اپنی سوٹی پھَڑ کے اپنا ہتھ دریاواں اَتے نہراں اَتے جھِیلاں وَل ودھا اَتے ڈَڈُوواں نُوں مِصرؔ دے دیس تے چاڑھ لیا۔"
6
.سو جِنہا پانی مِصرؔ وچ سی ہارُونؔ نے اوہدے وَل اپنا ہتھ ودھایا اَتے ڈَڈُو چڑھ آئے اَتے مِصرؔ دے دیس نُوں ڈھک دِتا۔
7
. اَتے جادُوگیِراں نے وی اپنے جادُو نال اینج ہی کیِتا اَتے مِصرؔ دے دیس تے ڈَڈُو چاڑھ لیائے۔
8
.تد فِرعونؔ نے مُوسیٰؔ اَتے ہارُون نوں سد کے آکھیاپئی "خُداوند توں شفاعت کرو پئی ڈَڈُوواں نُوں میتھوں اَتے میری رعّیت توں دَفع کرے تاں مَیں ایہناں لوکاں نُوں جان دیاں گا تاں جو اوہ خُداوند لئی قُربانی چڑھان۔"
9
. مُوسیٰؔ نے فِرعونؔ نوں آکھیا، "تُوں مَینوں دَسن دا حق رکھنا ایں پئی مَیں کدوں شفاعت کراں پئی ڈَڈُو تَیتھوں اَتے تُہاڈے گھراں توں دفع ہو جان اَتے بس دریا وِچ ہی رہن؟"
10
. فِرعونؔ نے آکھیا، پئی "کل"۔ تد مُوسیٰؔ نے اوہنوں آکھیا "جِویں تُوں آکھیا اے اوہویں ہی ہووے گا تاں جو تُوں ایہہ جان لَویں پئی خُداوند ساڈے ربّ وَرگا کوئی وی نئیں۔
11
. ڈَڈُو تیتھوں، تیرے گھراں توں، تیرے نوکراں توں اَتے تیری رعّیت توں دُور ہو کے دریا وِچ ہی رہن کرن گے۔"
12
.فیر مُوسیٰؔ اَتے ہارُون فِرعونؔ کولوں نِکل کے ٹُر گئے اَتے مُوسیٰؔ نے خُداوند اَگے ڈَڈُوواں بارے جیہڑے فِرعونؔ تے گھلے سَن، فریاد کیِتی۔
13
. اَتے خُدواند نے مُوسیٰؔ دی درخواست دے حِساب نال کیِتا اَتے سارے گھراں، ویڑیاں اَتے پیِلیاں دے ڈَڈُو مَر گئے۔
14
. اَتے لوکاں نیں اوہناں نُوں اَکٹھیاں کر کر کے ڈھیر لا دِتے اَتے دَھرتی توں بو آن لگ پئی۔
15
. پَر جدوں فِرعونؔ نے ویکھیا پئی رہیائی مِل گئی اے، اوہنے اپنا دِل ڈاڈا کر لیا اَتے مُوسیٰؔ اَتے ہارُون دی اِک ناں سُنی جِویں خُداوند نےپہیلاں ہی توں آکھ دِتا سی۔
16
.تد خُداند نے مُوسیٰؔ نُوں آکھیا، "ہارُون نُوں آکھ پئی اپنی سوٹی ودھا کے بھوئیں دی دُھوڑ تے مار تاں جو اوہ مِصؔر دے سارے دیس وِچ جُوواں بَن جاوے۔"
17
. اوہناں نے اینج ہی کیِتا۔ اَتے ہارُون نے اپنی سوٹی پَھڑ کے اپنا ہتھ ودھایا اَتے بھوئیں دی دُھوڑ نُوں ماریا اَتے اِنساناں اَتے حیواناں نُوں جُوواں پے گئِیاں اَتے مِصؔر دے سارے دیس دی بھوئیں دی ساری دُھوڑ جُوواں بَن گئی۔
18
. اَتے جادُوگیِراں نیں وی ٹِل لایا پئی اپنے جادُو نال جُوواں بنان پَر نہ بنا سکے اَتے اِنسان اَتے حیِوان دُونواں تے جُوواں چڑھیاں رہیاں۔
19
. تد جادُوگیِراں نیں فِرعونؔ نُوں آکھیا پئی "ایہہ ربّ دا کَم اے۔" پَر فِرعونؔ دا دِل ڈاڈا سی ایس لئی اوہنے اوہناں دی گَل سُنن توں انکار کر دِتا جِویں خُداوند نے پہیلاں ہی توں آکھ دِتا سی۔
20
. تد خُداوند نے مُوسیٰؔ نُوں آکھیا "سَتی سویلے اُٹھ کے فِرعونؔ اَگے جا کھلوویِں۔ اوہ دریا تے آوے گا۔ سو تُوں اوہنوں آکھیِں ’خُداوند اینج فرماندااے پئی "میریاں لوکاں نُوں جان دے تاں جو اوہ میری عِبادت کرن۔
21
. نئیں تے جے تُوں اوہناں نُوں جان نہ دِتا تے ویکھیں پئی مَیں تیرے تے، تیریاں نوکراں تے ، تیری رعیّت تے اَتے تیریاں گھراں وِچ مَچھراں دے غولاں دے غول گھلاں گا اَتے مِصریاںؔ دے گھر اَتے کُل دھرتی جِتھے جِتھے اوہ وسدے نیں، مَچھراں دے غولاں نال بھر جاوے گی۔
22
. اَتے مَیں اوس دیہاڑے جشنؔ دی جُو نُوں جِتھے میرے لوکی وسدے نیں، وَکھ کراں گا اَتے اوتھے مَچھراں دے غول نہ ہون گے تاں جو تَینوں پتا لگ جاوے پئی جگ تے مَیں ہی خُداوند ہاں۔
23
. اَتے مَیں اپنے لوکاں اَتے تیرے لوکاں وِچ فرق پاواں گا اَتے کل تیِک ایہہ نشان پُورا ہوجاوے گا۔""
24
. سو خُداوند نے اینج ہی کیِتا اَتے فِرعونؔ دے گھر اَتے اوہدے نوکراں دے گھراں وِچ اَتے مِصرؔ دے سارے دیس وِچ مَچھراں دے غولاں دے غول بھر گئے اَتے ایہناں مَچھراں دے غولاں دے سببوں سارے دیس دا نِست وَج گیا۔
25
. تد فِرعونؔ نے مُوسیٰؔ اَتے ہارُون نُوں سَد کے آکھیا پئی"تُسیں جاو اَتے اپنے ربّ لئی ایسے دیس وِچ قُربانی چڑھاو۔"
26
. مُوسیٰؔ نے آکھیا اینج کرنا چنگا نئیں کیوں جو اسیں خُداوند اپنے ربّ لئی اوس شے دی قُربانی چڑھاواں گے جِہدے توں مِصریؔ کریچ کردے نیں۔ سو جے اسیں مِصریاںؔ دِیاں اَکھاں اَگے اوس شے دی قُربانی کرئیے جِہدے توں اوہ کریچ کردے نیں تے کِیہ اوہ ساہنوں وَٹے مار مار کے مار نہ دین گے؟
27
. سو اَسیں بیابان وِچ تِن دیہاڑیاں دا پَند کر کے خُداوند اپنے ربّ لئی جیہا اوہ ساہنوں حُکم دیوے گا قُربانی چڑھاواں گے۔"
28
.فِرعونؔ نے آکھیا پئی "مَیں تُہانوں جان دیاں گا تاں جو تُسیں خُداوند اپنے ربّ لئی بیابان وِچ قُربانی کرو۔ پر تُسیں چوکھے دُراڈے نہ جایا جے اَتے میرے لئی وی شفاعت کریا جے۔"
29
. مُوسیٰؔ نے آکھیا ویکھ "مَیں تیرے کولوں جا کے خُداوند توں شفاعت کراں گا پئی مچھراں دے غول فِرعونؔ اَتے اوہدے نوکراں اَتے اوہدی رعیّت کولوں کَل ہی دُور ہوجان۔ بس اینج ہووے پئی فِرعونؔ اَگوں توں دھوکا دے کے لوکاں نُوں خُداوند لئی قُربانی کرن لئی جان دین توں نہ مُکرے۔"
30
. اَتے مُوسیٰؔ نے فِرعونؔ کولوں جاکے خُداوند توں شفاعت کیِتی۔
31
. خُداوند نے مُوسیٰؔ دی درخواست دے حِساب نال ہی کیِتا اَتے اوہنے مِچھراں دے غولاں نُوں فِرعونؔ اَتے اوہدے نوکراں اَتے اوہدی رعیّت توں دُور کر دِتا ایتھوں تیِک پئی اِک مَچھر وی باقی نہ رہیا۔
32
. پر فِرعونؔ نے ایدکی وی اپنا دِل ڈاڈا کرلیا اَتے اوہناں لوکاں نُوں جان نہ دِتّا۔