¹ . فیر خُداوند نے مُوسؔیٰ نوں آکھیا، "ویکھ مَیں تَینوں فِرعونؔ لئی جِویں خُدا بنایا اے اَتے تیرا بھَرا ہارُون تیرا پیغمبر ہووے گا۔ ² . جیہڑا جیہڑا حُکم مَیں تَینوں دیاں سو تُوں آکھیِں اَتے تیرا بَھرا ہارُون فِرعونؔ نُوں آکھے پئی اوہ بنی اِسرائیلؔ نُوں اپنے دیسوں جان دے۔ ³ . اَتے مَیں فِرعونؔ دے مَن نُوں ڈاڈا کراں گا اَتے مِصرؔ دے دیس وِچ مَیں اپنے چوکھے نشان اَتے چوکھے عُجوبے وکھاواں گا۔ ⁴ . تاں وی فِرعونؔ تیری نہ سُنے گا۔ فیر مَیں مِصرؔ نُوں ہتھ پاواں گا اَتے اوہنوں وڈیاِں وڈیاِں سزائیِں دے کے اپنے لوکاں بنی اسرائیلؔ دے جتھیاں نُوں مِصرؔ دے دیس وِچوں کڈھ لیاواں گا۔ ⁵ . اَتے مَیں جد مِصرؔ تے ہتھ چلاواں گا اَتے بنی اسرائیلؔ نُوں اوہناں وِچوں کڈھ لیاواں گا تد مِصریاںؔ نُوں پتا لگ جاوے گا پئی مَیں خُداوند ہاں۔" ⁶ . مُوسیٰؔ اَتے ہارُونؔ نیں جِویں خُداوند نے اوہناں نُوں حُکم کیِتا سی اونج ہی کیِتا۔ ⁷ . مُوسیٰؔ اَسّی ورّھیاں دا اَتے ہارُون تراسی ورّھیاں دا سی جِہدوں اوہناں فِرعون ؔ نال گَل بات کیِتی۔ ⁸ . اَتے خُداوند نے مُوسیٰؔ اَتے ہارُون نُوں آکھیاپئی، ⁹ . "جد فِرعونؔ تُہانوں آکھے پئی ’اپنی کرامات وکھاو‘ اَتےفیر تُوں ہارُون نُوں آکھیں پئی ’اپنی سوٹی پَھڑ کےفِرعونؔ اَگے پا دے تاں جو اوہ سَپ بنھ جاوے۔‘" ¹⁰ . تد مُوسیٰؔ اَتے ہارُون فِرعونؔ کول گئے اَتے اوہناں نیں اُکا اونج ہی کیِتا جِویں خُدواند نے حُکم کیِتا سی ۔ ہارُونؔ نے اپنی سوٹی فِرعونؔ اَتے اوہدے بندیاں دے اَگے سُٹھی اَتے اوہ سَپ بَن گئی۔ ¹¹ .تد فِرعونؔ نے وی سیانیاں اَتے جادُوگیِراں نُوں سدیا اَتے مِصرؔی جادُوگیِراں نے وی اپنے جادُو نال اینج ہی کیِتا۔ ¹² . کیوں جو اوہناں نے وی اپنی اپنی سوٹی اَگے سُٹھی اَتے اوہ سَپ بَن گئیِاں پَر ہارُونؔ دی سوٹھی اوہناں دیِاں سوٹیِاں نُوں نِگل گئی۔ ¹³ . اَتے فِرعونؔ دا مَن ڈاڈا سی اَتے اوہنے اوہناں دی نہ سُنی پئی جِویں خُداوند نے پہیلاں توں اوہناں نُوں آکھ دِتا سی۔ ¹⁴ . تد خُداوند نے مُوسیٰؔ نُوں آکھیا پئی "فِرعونؔ دا دِل ڈاڈا اے اَتے اوہ ایہناں لوکاں نُوں جان نئیں دیندا۔ ¹⁵ . سویلے سویلے فِرعونؔ کول اوس ویلے جاویِں جدوں اوہ دریا وَل جاندااے۔ سو تُوں دریا دے کنڈے اوہدی اُڈیک وِچ کھلوتا رہیویِں اَتے جیہڑی سوٹی سَپ بَن گئی سی اوہنوں ہتھ وِچ پھڑ لَویں۔ ¹⁶ . اَتے اوہنوں آکھیں پئی ’خُداوند عِبرانیاںؔ دے رَبّ نے مَینوں تیرے کول ایہہ آکھن لئی گھلیا اےپئی میرے لوکاں نُوں جان دے تاں جو اوہ بیابان وِچ میری عبادت کرن اَتے ہُن تیِک تُوں کُجھ وی سُنوائی نیئں کیِتی۔" ¹⁷ . سو خُداوند اینج فرماندا اے،"تَینوں ایس گَل توں پتا لگ جاوے گا پئی مَیں خُداوند ہاں۔ ویکھ مَیں اپنے ہتھ والی سوٹی نُوں دَریا دے پانی تے ماراں گا اَتے اوہ رَت ہو جاوے گا۔ ¹⁸ . اَتے جیہڑیاں مچِھیاں دَریا وِچ نیں مَر جان گئِیاں اَتے دَریا وِچوں بو آوے گی اَتے مِصریاںؔ نُوں دَریا دا پانی پین توں کریِچ آوے گی۔"" ¹⁹ . اَتے خُدواند نے مُوسیٰؔ نوں آکھیا پئی "ہارُون نُوں آکھ اپنی سوٹی پھَڑ اَتے مِصرؔ دے پانیِاں مطلب کے دریاواں، نہراں، جِھیلاں اَتے تلاواں تے اپنا ہتھ ودھا تاں جو اوہ رَت بن جاوے اَتے مِصرؔ دے کُل دیس وِچ پتھر اَتے لکڑی دے بانڈیاں وِچ وی رَت ہی رَت ہووے گی۔" ²⁰ .مُوسیؔ اَتے ہارُون نے خُدا دے حُکم دے حِساب نال کیِتا۔ اوہنے سوٹی چُک کے فِرعونؔ اَتے اوہدے بندیاں دے سامنے دریا دے پانی تے ماری اَتے دریا دا کُل پانی رَت ہوگیا۔ ²¹ . اَتے دریا دِیاں مَچِھیاں مَر گئیاں اَتے دریا وِچوں بو آن لگی اَتے مِصریؔ دریا دا پانی نہ پی سکے۔ اَتے مِصرؔ دے کُل دیس وِچ رَت ہی رَت ہو گئی۔ ²² . تد مِصرؔ دے جادُوگیِراں نے وی اپنے جادُو نال ایہو کُجھ کیِتا پر فِرعونؔ دا دِل ڈاڈا سی اَتے اوہنے اوہناں دی گَل نہ سُنی جِویں خُداوند نے آکھ دِتا سی پئی اینج ہووے گا۔ ²³ .فیر فِرعونؔ اپنے گھر وَل پرَت گیا اَتے اوہدے دِل نوں رَتی فرق نہ پیا۔ ²⁴ . اَتے سارے مِصریاںؔ نیں دریا دے آسے پاسے پین لئی پانی دے کُھںوں پُٹے کیوں جو اوہ دریا دا پانی پی نئیں سَن سکدے۔ ²⁵ . جہدوں توں خُدا نے دریا نُوں ماریا، سَت دیہاڑے لنگے۔