1
. خُداوند نے مُوسیٰؔ نُوں آکھیا پئی "پہیلیِاں تختیِاں وانگ پتھر دِیاں دوتختِیاں اپنے لئی چھانگ لَے اَتے مَیں اوہناں تختیِاں تے اوہو ہی گلاں لِکھ دیاں گا جیہڑیاں پہیلیِاں تَختیِاں تے لِکھیاں سَن جیہڑیاں تُوں بَنھ دِتیاں سَن۔
2
. سویل تیِک تیار ہو جاویِں اَتے سویلے ہی سیِناؔ دے پہاڑ دی ٹیِسی تے میرے حضُور آ کھَلوویِں۔
3
.پَر تیرے نال کوئی ہور بندہ نہ آوے اَتے نہ پہاڑ تے کوئی دُوجا بندہ ویکھالی دیوے۔ بھیڈاں بِکریاں اَتے گاواں ٹھگے وی پہاڑ دے اَگے نہ چَرن۔"
4
. سو مُوسیٰؔ نے پہیلیِاں تختیاں دے وانگ پتھر دیِاں دو تختِیاں چھانگیِاں ۔ اَتے سویلے سویلے اُٹھ کے پتھر دیاں دُوںویں تختِیاں لَے کے رَبّ دے حُکم پاروں سیِناؔ دے پہاڑ اُتے چَڑھ گیا۔
5
. تدخُداوند بَدل وِچ ہو کے اُتریا اَتے اوہدے نال اوتھے کَھلو کے "یہواہؔ" ناں دا چَرچا کِیتا۔
6
. اَتے خُداوند اوہدے اَگوں ایہہ آکھدا ہویا لہنگھیا "یہواہؔ، یہواہؔ رحیِم تے مہربان رَبّ غُصہ کرن وِچ مَٹھا شَفقت تے وفا نال بھریا ہویا
7
.ہزاراں اُتے فَضل کرن والا، پاپ تقصیِر تے بُھل بخشن والا پَر اوہ مُجرم نُوں کدی بَری نہ کرے گا سَگھوں پئو دادے دے پاپ دی سزا اوہناں دے پُتّراں اَتے پوتریاں نُوں تِجی اَتے چوتھی پیِڑھی تیِک دیندا اے۔"
8
. تد مُوسیٰؔ نے چھیتی چھیتی سر نیوا کے سجدہ کیِتا۔
9
. اَتے آکھیا پئی " خُداوند! جے میرے تے تیرے کرم دی نظراے تے خُداوندا مَیں تیری مِنّت کرنا ہاں پئی ساڈے وِچکار ہو کے چَل۔ بھاویں ایہہ قوم ڈاڈی باغی اے تاویِں تُوں ساڈے پاپ تے بھُل نُوں معاف کر اَتے ساہنوں اپنی میراث کر لَے۔"
10
.خُداوند نے آکھیا پئی "ویکھ! مَیں عہد کرن نُوں ہاں پئی تیرے سارے لوکاں اَگے اجیہے کَم کراں گا جیہڑے سارے جَگ وِچ کِسے ہور قوم وِچ نئیں ہوئے اَتے اوہ سارے لوکی جِنہاں دے وِچکار تُوں وَسنا ایں خُداوند دا کَم ویکھن گے۔ کیوں جو جیہڑا کَم مَیں تُہاڈے وِچکار کرن نُوں ہاں اوہ ہیبت ناک کَم ہووے گا۔
11
. اَج دے دیہاڑے جیہڑا حُکم مَیں تَینوں دینا ہاں تُوں اوہنوں یاد رَکھیِں۔ مَیں امورِیاںؔ، کنعانیِاںؔ، حِتّیاِںؔ، فرزّیاںؔ، حورّیاِںؔ اَتے یبوسیِاںؔ نُوں تیرے اَگوں کڈھن نُوں ہاں۔
12
. سو خبردار! جیہڑے دیس نُوں تُوں جانا ایں اوہدے وَسنیکاں نال کوئی عہد نہ بَنھیِں تاں نہ ہووے پئی اوہ تیرے لئی پھائی بَن جان۔
13
. سگھوں تُسیِں اوہناں دیِاں قُربانی دِیاں تھاواں ڈھا دیا جے اَتے اوہناں دے تھماں دے ٹوٹے ٹوٹے کر دیا جے اَتے اوہناں دِیاں یسیِرتاں نُوں وڈھ سُٹھیا جے۔
14
. تاں جو تُوں کِسے ہور دیوتا دی پُوجا پاٹ نہ کریں کیوں جو خُداوند جِہداں ناں غیور اے اوہ سچ مُچ غیور ہے وی اے۔
15
. سو اِینج نہ ہووے پئی تُوں اوس دیس دے وسنیِکاں نال کوئی عہد بَنھ لَویں کیوں جو اوہ اپنے دیوتیاں نُوں مَن کے زانی ہو جاندے نیں اَتے اپنیاں دیوتاواں لئی چڑھاوے چڑھان دے نیں۔تد اوہناں وِچوں کوئی تَینوں سَدے گاتے تُوں اوہدے چڑھاوے وِچوں کُجھ کھا لَویں گا۔
16
.اَتے فیر تُوں اوہناں دِیاں دِھیاں اپنے پُتراں نال وہیاویِں گا اَتے اوہناں دِیاں دِھیاں اپنیاں دیوتاواں نُوں مَنن پاروں زِناکار بَن جان گِیاں اَتے تیرے پُتراں نُوں وی اپنے دیوتاواں دے پِچھے لا کے زانی بنا دین گِیاں۔
17
.تُوں اپنے لئی ڈَھلے ہوئے دیوتے نہ بنائیِں۔
18
.تُوں پَکا بے خمیری روٹی دی عیِد منایا کریِں۔ میرے حُکم پاروں ابیبؔ دے مہینے دے مِتھے ہوئے سَت دیہاڑیاں تیِک بے خمیری روٹی کھاویِں کیوں جو ابیبؔ دے مہینے وِچ تُوں مَصرؔوں نِکلیا سیں۔
19
.پلیٹھی دے کُل جاہا میرےنیں اَتے تیرے ڈنگراں وِچوں جیہڑے نر، پلیٹھی دے ہون کیِہ وچھے کیِہ لیلے کُل میرے ہون گے۔
20
.پَر کھوتے دے پلیٹھی دے جاہا دا فِدیا لیلا دے کے ہووے گا اَتے تُوں فِدیا دینا نہ چاہیویں تے اوہدی دھون پَھن دیویِں پَر اپنے کُل پلیٹھی دے پُتراں دا فِدیا ضُرور دیویِں اَتے کوئی میرے اَگے سَکھنے ہتھیِں ویکھالَی نہ دیوے۔
21
. تُوں چھے دیہاڑیاں تیِک کَم کار کریِں پَر سَتویں دیہاڑے آرام کریِں۔ ہل جون دی اَتے واڈیِاں دی رُت وِچ وی آرام کریِں۔
22
. اَتے تُوں کَنّک دی پہیلی فصل وڈدیاں ہویاں ہفتیاں دی عیِد اَتے ورھے دے اَخیِر وِچ فصل اَکٹھی کرن دی عیِد منایا کریِں۔
23
.تیرے کُل مرد ورھے وِچ تِن واری رَبّ خُداوند دے اَگے جیہڑا اِسرائیِلؔ دا رَبّ اے حاضِر ہون کرن۔
24
.کیوں جو مَیں قوماں نُوں تیرے اَگوں کڈھ کے تیریِاں حدّاں ودھا دیاں گا۔ جد ورھے وِچ تَرے واری خُداوند اپنے ربّ اَگے حاضِر ہوئیں گا تے کوئی بندہ تیری بھوئیِں دا لالچ نہ کرے گا۔
25
.تُوں میرے چڑھاوے دا لَہو خُمیِری روٹی دے نال نہ چڑھاویِں اَتے فَسح دی عیِد دے چڑھاوے وِچوں سویل تیِک کُجھ وَدھیا نہ رہن دیویِں۔
26
. اپنی بھوئیِں دی پہیلی پیداوار دا پہیلا پھل خُداوند اپنے ربّ دے گھر لَیاویِں۔ لَیلے نُوں اوہدی ماں دے دُدھ وِچ نہ پکاویِں۔"
27
.اَتے خُداوند نے مُوسیٰؔ نُوں آکھیا پئی"تُوں ایہہ گلاں لکھ کیوں جو ایہناں ہی گلاں دے مطلب دے حِساب نال مَیں تیرے نال اَتے اِسرائیِلؔ نال عہد بَنھنا ہاں۔"
28
.سو اوہ چالھی دیہاڑے اَتے چالھی راتاں خُداوند کول اوتھے ہی رہیا اَتے اوہنے نہ تے روٹی کھادی تے نہ ای پانی پیِتا۔ اوہنے اوہناں تختیِیاں تے خُدا دِیاں گلَاں مطلب کے دَس حُکماں نُوں لِکھیا۔
29
.اَتے جد مُوسیٰؔ شہادت دِیاں دوُنویں تختیِاں اپنے ہتھ وِچ پَھڑ کے سیِناؔ دے پہاڑ توں لَتھ رہیا سی اَتے پہاڑوں لَتھ دیاں ہویاں اوہنوں نئیں سی پتا پئی ربّ نال گلاں کرن دے سببوں اوہدا مُکھ لِشکن لگ پیا سی۔
30
.جدہارُونؔ اَتے بنی اِسرائیِلؔ نے مُوسیٰؔ تے نظر کیِتی اَتے اوہدے مُکھ نُوں لِشکدیاں ویکھیا تے اوہدے نیڑے آن توں ڈرے۔
31
.تد مُوسیٰؔ نے اوہناں نُوں سَدیا اَتے ہارُونؔ تے جماعت دے کُل سردار اوہدے کول پَرت آئے۔ فیر مُوسیٰؔ اوہناں نال گل بات کرن لگ پیا۔
32
.فیر کُل اِسرائیِلیؔ مُوسیٰؔ دے نیڑے آگئے اَتے اوہنے اوہ سارے حُکم جیہڑے خُداوند نے سیِناؔ دے پہاڑ اُتے مُوسیٰؔ نُوں دِتّے سَن اوہناں نُوں دَسے۔
33
. جَدوں مُوسیٰؔ نے اوہناں نال گلاں کر لَیاں تے اوہنے اپنا مُنہ ڈھک لیا۔
34
.اَتے جدوں مُوسیٰؔ خُداوند نال گلاں کرن لئی اوہدے کول جاندا سی تے باہر آن دے ویلے تیِک نقاب لاہی رکھدا سی اَتے جیہڑا حُکم اوہنوں مِلدا سی اوہ باہر آکے اِسرائیِلِیاں نُوں دَس دیندا سی۔
35
.جد بنی اِسرائیِلؔ مُوسیٰؔ دا مُنہ لِشکدیاں ویکھدے تد اوہ اپنا مُنہ فیر توں اوس ویلے تیِک ڈھکی رکھدا سی جدوں تیِک کے اوہ خُداوند نال گلاں کرن لئی ٹُر نہ جاندا۔