1
. اَتے خُداوند نے مُوسیٰؔ نُوں آکھیا پئی "اوہناں لوکاں نُوں اپنے نال لَے کے جِنہاں نُوں تُوں مِصؔر دے دیس وِچوں کڈھ لیایا اوس دیس وَل ٹُر پے جِہدے بارے ابراہامؔ اِضحاقؔ اَتے یعقُوبؔ نال مَیں سونہہ چُک کے آکھیا سی پئی ’ایہہ دیس مَیں تیری اَل نُوں دیاں گا۔‘
2
. اَتے مَیں تیرے اَگے اَگے اِک فِرشتہ گھلاں گا اَتے مَیں کنعانِیاںؔ، امورِیاںؔ، حِتّیاں، فرزّیاںؔ، حوّیاںؔ اَتے یبوسیاؔں نُوں کڈھ دیاں گا۔
3
.اوس دیس وِچ دُدھ تے شہد وگَدا اے اَتے کیوں جو تُوں ڈاڈی باغی قوم ایں ایس لئی مَیں تیرے نال ہو کے نا ٹُراں گا تاں نا ہووے پئی مَیں تَینوں راہ وِچ ہی مَلیا میٹ کردیواں۔"
4
. جدوں لوکاں ایہہ ڈر بھَری گَل سُنی تے اوہ دُکھی ہو گئے اَتے کِسے نے وی اپنیِاں ٹُومباں نہ پائیِاں۔
5
. کیوں جو خُداوند نے مُوسیٰؔ نُوں آکھ دِتّا سی پئی "بنی اِسرائیِلؔ نُوں آکھیِں ’تُسیں ڈاڈے باغی لوک ہو۔ جے مَیں اِک گَھڑی وی تُہاڈے نال ہوکے ٹُراں تے تُہانوں مَلیا میٹ کر دیاں گا۔ سو تُسیں اپنِیاں ٹُومباں لاہ دیئو تاں جو مَیں فیصلہ کراں پئی تُہاڈے نال کیِہ کرنا چاہیئے دا اے‘۔"
6
. سو بنی اِسرائیِلِیاںؔ حُوربؔ دے پہاڑ توں اَگاں اَگاں ٹُومباں نا پائیِاں۔
7
. مُوسیٰؔ تَںبُو نُوں لَے جا کے لشکرگاہ دے باہر سگھوں واوا پَندھ تے گڈَھ لیندا ہوندا سی۔ اَتے اوہنے اوہدا ناں اَکٹھ دا تَںبُو دَھریا اَتے جیہڑا کوئی خُداوند دا طالِب ہُوندا، لَشکر گاہ دے باہر اوسے تُںبُو وَل ٹُر جاندا سی۔
8
.اَتے جد مُوسیٰؔ باہر تَںبُو وَل جاندا تے سارے لوکی اُٹھ کے اپنے اپنے ڈیرے دے بُوہے تے کھَلو جاندے اَتے مُوسیٰؔ نُوں مگَروں ویکھدے رہیندے سَن جد تیِک کے اوہ تںبُو وِچ وڑھ نہ جاندا۔
9
.اَتے جد مُوسیٰؔ تںبُو وِچ وڑھ جاندا تے بدل دا تھم اُتر کے تَںبُو دے بُوہے تے گھلوتا رہیندا سی اَتے خُداوند مُوسیٰؔ نال گلاں کرن لگ پیندا سی۔
10
. اَتے کُل لوک بدل دے تھم نُوں تَںبُو دے بُوہے اَگے گھلوتا ہویا ویکھدے سَن اَتے سارے لوکی اُٹھ اُٹھ کے اپنے اپنے ڈیرے دے بُوہے توں اوہنوں سجدہ کردے سَن۔
11
. اَتے جِویں کوئی بندہ اپنے مِتر نال گلاں کردا اے اونج ہی خُداوند آموسامنیِں ہوکے مُوسیٰؔ نال گلاں کردا سی اَتے مُوسیٰؔ لشکر گاہ وَل پرت کے آوندا سی پَر اوہدا سیوک یُشوعؔ جیہڑا نُونؔ دا پُتر اَتے جوان بندہ سی تُںبووں باہر نئیں سی نِکلدا۔
12
. مُوسیٰؔ نے خُداوند نُوں آکھیا پئی "ویکھ تُوں مَینوں آکھنا ایں پئی ’ایہناں لوکاں نُوں پندھ تے لَے ٹُر‘ پَر تُوں مَینوں ایہہ نئیں دَسیا پئی میرے نال کِنُّوں ٹوریں گا۔حالاں، تُوں ایہہ وی آکھیا اے پئی ’مَیں تَینوں تیرے ناں توں جاننا ہاں اَتے تیرے تے میرے کرم دی نظر اے۔‘
13
. سو، جے میرے تے تیرے کرم دی نظر اے تے تُوں مَینوں اپنی راہ دَس جِہدے توں مَیں تَینوں پچھان لَواں تاں جو میرے اُتے تیرے کرم دی نِگاہ رہیوے اَتے ایہہ خیال رکھیِں پئی ایہہ تیری ہی اُمت اے۔"
14
.تد خُداوند نے جواب دِتا پئی "میری اپنی حضوری تیرے نال جاوے گی اَتے مَیں تَینوں آرام دیاں گا۔"
15
.مُوسیٰؔ نے آکھیا پئی "جے تیری حضوری ساڈے نال نئیں جانی تے تُوں ساہنوں وی ایتھوں اَگاں نہ گھَڑیِں۔
16
.نیئں تاں ایہہ کینج پتا لگے گا پئی میرے اُتے تیرے کرم دی نظر اے؟ کیِہ ایہدا ایہو طریقہ نئیں پئی تُوں ساڈے نال نال ٹُریں تاں جو مَیں اَتے تیرے لوک دھرتی دِیاں کُل قوماں توں وَکھ دِسّن؟"
17
. خُداوند نے مُوسیٰؔ نوُں آکھیا پئی "مَیں ایہہ کَم وی کراں گا جیہڑا تُوں آکھیااے کیوں جو تیرے اُتے میرے کرم دی نظر اے اَتے مَیں تَینوں تیرے ناں توں سنجھاننا ہاں۔"
18
.مُوسیٰؔ نے آکھیا پئی "مَیں تیری مِنّت کرنا ہاں میَنوں اپنا جلوہ وکھا۔"
19
. خُداوند نے آکھیا پئی "مَیں اپنی ساری نیکی تَینوں ویکھاواں گا اَتے مَیں تیرے اَگے اپنے "یہواہؔ" ناں دا اِعلان کراں گا اَتے مَیں جہِدے تے چاہواں گا مہربان ہواں گا اَتے جِہدے تے چاہواں گا رحم کراں گا۔"
20
. خُداوند نے آکھیا " پَر تُوں میرا مُنہ ویکھن جوگا نئیں کیوں جو مَینوں ویکھ کے کوئی جیوندا نئیں رہ سکدا۔"
21
. تد خُداوند نے آکھیا پئی "ویکھ، میرے نیڑے ہی اِک تھاں اے سو تُوں اوس چٹان تے کَھلوجا۔
22
. اَتے جد تیِک میرا جلال لہنگ دا رہیوے گا مَیں تَینوں اوس چٹان دی ویتھ وِچ رکھاں گا اَتے جَد تیِک مَیں لہنگ نہ جاواں تَینوں اپنے ہتھ نال ڈھکی رَکھاں گا۔
23
.تد مَیں اپنا ہتھ چُک لواں گا اَتے تُوں میری کَنڈھ ویکھ سکیں گا پَر میرا مُنہ ویکھالی نہ دیوے گا۔"