1
.جد لوکاں نے ویکھیا پئی مُوسیٰؔ نے پہاڑوں ہیٹھاں لہندیاں چِر لایا تے اوہ ہارُونؔ کول اَکٹھے ہو کے اوہنوں آکھن لگے پئی "اُٹھ اَتے ساڈے جوگا دیوتا بنا دے جیہڑا ساڈے اَگے اَگے ٹُرے کیوں جو اَسیں نئیں جان دے پئی ایس بندے مُوسیٰؔ نُوں جیہڑا ساہنوں مِصرؔ دے دیس وِچوں کڈھ لَے آیا اے کیِہ بَن گئی اے۔"
2
. سو ہارُوؔن نے اوہناں نُوں آکھیا پئی " تُہاڈیاں ووہٹِیاں اَتے مُنڈییاں اَتے کُڑیاں دے کَنّاں وِچ جیہڑیاں سونے دِیاں والیِاں نیں اوہناں نُوں لاہ کے میرے کول لیاو۔"
3
. سو سارے لوک اوہناں دے کَنوں سونے دِیاں والِیاں لاہ لاہ کے ہارُونؔ کول لیائے۔
4
. اَتے اوہنے اوہناں نُوں اوہناں دے ہتھوں لَے کے اِک ڈھلیا ہویا وَچھا بنایا جہدی صورت چھینی نال ٹھیِک کیِتی۔ تد اوہ آکھن لگے پئی "اے اِسرائیِلؔ ایہو ہی تیرے اوہ دیوتے نیں اَے جیہڑے تُہانوں مَصرؔ دے دیسوں کڈھ لیائے سَن۔"
5
. جد ہارُونؔ نے ایہہ ویکھیا تے اوہنے اوہدے اَگے اِک قُربان گاہ بنائی اَتے اِعلان کیِتا پئی "کَل خُداوند لئی عِید ہووے گی۔"
6
. اَتے اَگلے دیہاڑے اوہناں نے سَتی سویلے اُٹھ کے چڑھاوے چڑھائے اَتے سلامتی دے ہدیئے لیائے۔ فیر اوہناں لوکاں کھادا پیِتا اَتے فیر اُٹھ کے نچن ٹپن تے وہیشیاں وانگ جشن منان لگ پئے۔
7
. تد خُداوند نے مُوسیٰؔ نُوں آکھیا پئی "چھیتی نال اپنے لوکاں کول جا کیوں جو تیرے لوکی جِنہاں نُوں تُوں مِصروںؔ کڈھ لیایا ساں اوہ وِگڑ گئےنیں۔
8
. اوہ اوس راہ توں جِہدا مَیں اوہناں نُوں حُکم کیِتا سی بڑی چھیتی پِھر گئے نیں۔ اوہناں اپنے لئی ڈَھلیا ہویا وِچھا بنایا اَتے اوہنوں پُوجیا اَتے اوہدے لئی چڑھاوے چڑھا کے ایہہ وی آکھیا پئی’ اِسرائیِلؔ! ایہہ تیرے اوہ دیوتے نیں جیہڑے تُہانوں مِصروں کڈھ لیائے سَن‘۔"
9
.تد خُداوند نے مُوسیٰؔ نُوں آکھیا پئی "مَیں ایس قوم نُوں ویکھنا ہاں۔ ایہہ قوم نا فرمان قوم اے۔
10
. ایس لئی تُوں ہُن مَینوں نہ ڈکیِں کیوں جو میرا غُصہ اوہناں تے بَھڑکے گا اَتے مَیں اوہناں نُوں بھسم کر دیاں گا۔تد مَیں تیتھوں اِک وڈی قوم بناواں گا۔"
11
. پَر مُوسیٰؔ نے خُداوند اپنے رَبّ اَگے ترلا کیِتا ۔ اوہنے آکھّیا "خُداوندا! تیرا غُصہ کیوں اپنے ای لوکاں تے بھڑکیا اے جِنہاں نُوں تُوں ڈاہڈے زور اَتے اپنی بانہہ دے ٹِل نال مَصرؔ دے دیس وِچوں کڈھ لیایا ایں؟
12
. مِصؔر دے لوک ایہہ آکھن جوگے کیوں ہون پئی "اوہ اوہناں نُوں بریائی لئی کڈھ لَگیا تاں جو اوہناں نُوں پہاڑاں وِچ مار سُٹھے اَتے اوہناں نُوں دھَرتی توں مار مُکائے؟" سو تُوں اپنے ڈاڈے غُصے توں ٹَلیا رہ اَتے اپنے لوکاں نُوں ایہہ سزا نہ دیویِں۔
13
.تُوں اپنے بندیاں ابراہامؔ، اِضحاقؔ اَتے یعقُوبؔ نُوں یاد کرجِنہاں نال تُوں اپنی ہی سونہہ کھا کے آکھیا سی پئی "مَیں تُہاڈی پیِڑھی نُوں اَنبر دے تاریاں وانگ ودھاواں گا اَتے ایہہ سارا دیس جَہدا مَیں ذِکر کیِتا اے تُہاڈی پیِڑھی نُوں بخشاں گا پئی اوہ سَدا تیِک اوہدے وارث ہون۔"
14
.تد خُداوند نے اوس سزا دین دے خیال نُوں چَھڈ دِتّا جیہڑی اوہنے دَسی سی پئی اوہ دیوے گا۔
15
. اَتے مُوسیٰؔ شہادت دِیاں دُوںویں تختییِاں لَے کے پِچھلی پیریِں پرتیا اَتے پہاڑ وں تھلے آیااَتے اوہ تختِیاں دوُںواں پاسییوں لکھیاں ہوئیاں سَن۔
16
. اَتے اوہ تختِیاں ربّ دِیاں بنایاں ہوئیاں سَن اَتے جو کُجھ لَکھیا ہویا سی اوہ ربّ ہی دا لِکھیا تے کندہ کیِتا ہویا سی۔
17
. اَتے جد یشُوعؔ نے لوکاں دی للکر سُنی تے اوہنے مُوسیٰؔ نُوں آکھیا پئی "لشکر دی تھاں تے لڑائی دا رولا پیا ہویا اے۔"
18
. مُوسیٰؔ نے آکھیا پئی "اے واج نہ تے جِتیاں ہویاں دا نعرہ اے اَتے نہ ہاریاں ہویاں دا ورلاپ سگھوں مَینوں تے گاون وجان دی واج سُنیندی۔"
19
. جد مُوسیٰؔ لشکر گاہ دے نیڑے اَپڑیا تے اوہنے اوہ وچھا ویکھیا اَتے لوکاں نُوں نچدیاں ٹپدیاں ویکھیا۔ اَتے اوہنوں ڈاڈا غُصہ چڑھیا۔ اوہنے اوہ تَختیاں ہتھوں سُٹھ دِتّیاں اَتے اوہ پہاڑ دی جَڑ کول جا ڈِگیاں اَتے ٹوٹے ٹوٹے ہو گیِاں۔
20
. اوہنے اوس وَچھے نُوں جیہڑا اوہناں بَنایا سی پھڑیا اوہنوں اَگ وِچ ساڑیا اَتے اوہدی سواہ باریِک پیِہ کے پانی اُتے چِھڑکی تد اوہنے اِسرائیِلیاں نُوں اوہ ہو ہی پانی پیایا۔
21
. تد مُوسیٰؔ نے ہارُونؔ نُوں آکھیا پئی "ایس قوم نے تیرے نال کیِہ کیِتا سی پئی تُوں ایہناں نُوں ایس وڈے پاپ وِچ پَھسا دِتا؟"
22
.ہارُونؔ نے آکھیا پئی "میرے سائیِں دا غُصہ نہ بھڑکے کیوں جو تُوں تے ایہناں لوکاں نُوں جاننا ہی ایں پئی ایہہ بدی کرن تے تُلے رہندے نیں۔
23
. سو ایہناں ہی مَینوں آکھیا پئی ’ساڈے لئی دیوتا بنا دے جیہڑا ساڈے اَگے اَگے ٹُرے کیوں جو اَسیں نئیں جان دے پئی ایس بندے مُوسیٰؔ نال کیِہ بنی اے جیہڑا ساہنوں مِصرؔوں کڈھ لیایا۔‘
24
. تد مَیں اوہناں نُوں آکھیا پئی ’جِہدے جِہدے گھر سونا اے اوہ اوہنوں لاہ لَے آوے‘۔سو اوہناں سونا مَینوں دِتّا اَتے مَیں اوہنوں اَگ وِچ سُٹھیا اَتے ایہہ وَچھا بَن آیا۔"
25
. جد مُوسیٰؔ نے ویکھیا پئی لوک وہشی ہو گئے (کیوں جو ہارُونؔ نے اوہناں دیِاں واگاں ٹِلیاں چَھڈ دِتیاں تاں جو اوہ وَیرِیاں دے وِچکار پَنڈےجان)۔
26
. تد مُوسیٰؔ نے لشکر گاہ دی بَروُں تے گھلو کے آکھیاپئی "جیہڑا جیہڑا خُداوند وَل اے اوہ میرے کول آجاوے۔" تد لاوی دا سارا ٹبر اوہدے آل دوالے جُڑگیا۔
27
. اَتے اوہنے اوہناں نُوں آکھیاپئی "خُداوند اِسرائیِلؔ دا ربّ اینج فرماندا اے پئی ’تُسیں اپنے اپنے پٹ نال تلوار لمکا کے پھاٹک پھاٹک پِھر کے کُل لشکرگاہ وِچ اپنے اپنے بھراواں اَتے اپنے اپنے سجنّاں اَتے اپنے اپنے گوانڈیِاں نُوں قتل کرو‘۔"
28
. اَتے لاوی دے ٹَبر نے مُوسیٰؔ دے آکھے تے عمل کیِتا۔ سو اوس دیہاڑے اِسرائیِلیاں وِچوں تِن ہزار بندے مارے گئے۔
29
. مُوسیٰؔ نے لاویِاں نُوں آکھیا پئی"اَج اپنے آپ نُوں خُداوند لئی مخصُوص کرو تاں جو خُداوند تُہانوں برکت دیوے کیوں جو تُہاڈے وِچوں ہر اِک نے اپنے اپنے پُتّراَتے بھرا تے تلوار چلائی اے۔"
30
. اَتے دُوجے دیہاڑے مُوسیٰؔ نے لوکاں نُوں آکھیا پئی "تُساں بڑا ڈاڈا پاپ کھٹیا اے۔ اَتے ہُن مَیں خُداوند کول اُتاں جاناں واں۔ خَورے مَیں تُہاڈے پاپ دا مُول تار سَکاں۔"
31
. مُوسیٰؔ پَرت کے خُداوند کول گیا اَتے آکھن لگا "ہائے! ایہناں لوکاں نے اپنے لئی وَچھا بنا کے ڈاڈا پاپ کَمایا اے۔
32
. اَتے ہُن جے تُوں ایہناں دا پاپ بخش دیویں تے خیر، نئیں تے میرا ناں اوس کِتاب وِچوں جیہڑی تُوں لکھی اے کڈھ دے۔"
33
.خُداوند نے مُوسیٰؔ نُوں آکھیا پئی "جِنہے میرا پاپ کیِتا اے مَیں اوسے دا ناں اپنی کِتاب وِچوں مِٹاواں گا۔
34
.سو ہُن تُوں جا اَتے لوکاں نُوں اوسے تھاں لَے جا جیہڑی مَیں تَینوں دَسی اے۔ ویکھ، میرا فرشتہ تیرے اَگے اَگے ٹُرے گا پَر مَیں اپنے نیاں دے دیہاڑے اوہناں دے پاپاں دی سزا دیاں گیا۔"
35
. خُداوند نے اوہناں لوکاں تے مَری گھلی کیوں جو جیہڑا وَچھا ہارُونؔ نے بنایا اوہ اوہناں نے ہی بنوایا سی۔