1
. تُوں جھوٹِیاں گلّاں نہ دھمائیِں اَتے نہ جھوٹا گواہ بنن لئی بھیڑے بندیاں نال گھلوئیِں۔
2
.مَندہ کرن لئی کِسے ٹولے پِچھے نہ ٹُر پَوئیِں اَتے نہ کِسے مقّدمے وِچ نیاں دا خُون کرن لئی بوہتے لوک ویکھ کے کُجھ آکھیِں۔
3
.اَتے نہ کِسے مقّدمے وِچ کنگلے دی رَئی کریِں۔
4
. جے تیرے ویری دا ڈھگا یاں کھوتا تَینوں کراہے پیا لبھے اَتے تُوں اوہنوں اوہدے کول پَکا موڑ لَیاویِں۔
5
. جے تُوں اپنے ویری دے کھوتے نُوں بھار تھلے دبیا ہویا ویکھیں اَتے اوہدا بھلا کرن نُوں تیرا دِل وی نہ مَن دا ہووّے تاں ویِں اوہدی مدد کریِں۔
6
.تُوں اپنے مہاتڑاں دے مقّدمیاں وِچ نیاں دا خُون نہ کریِں۔
7
.جُھوٹے معاملے توں دُور رہیویِں اَتے بے دوسیاں یاں سچیاں دا قتل نہ کریِں کیوں جو مَیں شریر نُوں سچّا نہ ٹھہراواں گا۔
8
.تُوں وڈھی نہ لَوّیِں کیوں جو وڈھی سجاکھیاں نُوں اَنیاں کر دیندی اے اَتے سچیاں دئِّیاں گلّاں نُوں پرتا دیندی اے۔
9
. اَتے پردیسی تے ظُلم نہ کریِں کیوں جو تُسیں پردیسی دے دِل نُوں جان دے اوہ کیوں جو تُسیں آپ وی مِصرؔ دے دیس وِچ پردیسی سو۔
10
.چھے ورھیاں تیِک تُوں اپنی دھرتی تے بیِج بیِجو گے اَتے اوہدا اَنّ اکھٹا کرو گے۔
11
. پَر ستویں ورھے اوہنوں نہ واہیِں تاں جو تیری قوم دے مہاتڑ اوہنوں کھان اَتے جیہڑا اوہناں توں ودھے اوہنوں بیلےدے ڈنگر چَر لین۔ اپنے انگور اَتے زیتون دے باغاں نال وی اینج ای کریِں۔
12
. چھے دیہاڑیاں تیِک اپنا کِم کاج کریِں اَتے ستویں دیہاڑے آرام کریِں تاں جوں تیرے ڈھگے تے کھوتے نُوں ویِہ آرام مِلے اَتے تیری گُولی دا پُتر تے پردیسی تازہ دَم ہو جان۔
13
.تُسیِں ساریِاں گلاں وِچ جیہڑیاں مَیں کیِتیاں نئیں ہوشیار رہیا جے اَتے اوپرے دیوتیاں دا ناں تیِک نہ لَیا جے سگھوں اوہ تیرے مُنہوں نکلن وی نہ۔
14
. تُوں ورھے وِچ تِن وار میرے لئی عید منائیِں۔
15
.فطیِر دی عیِد نوں مَنیں۔ ایس عیِد وِچ میرے حُکم پاروں تُسیِں سَت دیہاڑیاں تیِک خمیِری روٹی نہ کھایا جے اَتے اوس ویلے، تُسیں میرے اَگے ابیبؔ دے مہینے دے مِتھے ہوئے دیہاڑیاں وِچ حاضر ہویا جے۔ کیوں جو ایہہ اوہو ہی مہینہ اے جہدے وِچ تُسیِں مِصرؔ دے دیس وِچوں نِکلے سو۔ پَر تُسیں میرے حضور وِچ سکَھنیِں ہتھیِں نہ آیا جے۔
16
.اَتے جد تیری پیلی وِچ جنہوں تُوں محنت نال واہیا پہلا پھل ہووے تے واڈی دی عیِد مَناویِں اَتے ورھے دے اَخیِر وِچ جہدوں پیلیِاں وِچوں تُوں اپنی محنت دا پھل اِکٹھا کریں تے اکٹھا کرن دی عِید مَناویِں۔
17
. اَتے ورھے دیِاں تِناں عیِداں وِچ تُہاڈے سارے مَرد خُداوند تُہاڈے ربّ اَگے حاضر ہون۔
18
. تُوں خمیِری روٹی نال میری قُربانی دا خُون نہ چڑھاویِں اَتے میری عید دی چَربی سویل تیِک نہ رہن دیویِں۔
19
. تُوں اپنی بھوئیِں دے پہلے پھلاں دا پہیلا حِصّہ خُداوند اپنے ربّ دے گھر لَیاویِں۔ تُوں لیلے نُوں اوہدی ماں دے دُدھ وِچ نہ پَکاویِں۔
20
.مَیں تیرے اَگے اَگے اِک فرشتہ گھلنا واں پئی راہ وِچ تیرا راکھا ہووّے اَتے تَینوں اوس تھاں اَپڑا دیوے جیہڑی مَیں تیار کیِتی اے۔
21
.تُسیں اوہدے اَگے ہوشیار رہیاجے اَتے اوہدی گَل مَنیا جے۔ اوہنوں رِنج نہ کریا جے کیوں جو اوہنے تُہاڈی بُھل چُک نئیں بخشنی ایس لئی پئی میرا ناں اوہدے وِچ وسّدا اے۔
22
. پَر جے تُوں سچ مُچ اوہدی گَل مَنّیں اَتے جو مَیں آکھنا واں اوہ سب کریں تے مَیں تیرے ویریِاں دا ویری اَتے تیرے مُخالفاں دا مُخالف ہواں گا۔
23
. ایس لئی پئی میرا فِرشتہ تیرے اَگے اَگے ٹُرے گا اَتے تَینوں اَمُورِیاںؔ، حِتّیاںؔ،فرزّیاںؔ، کنعانیاؔں، حوّیاؔں اَتے یبوسیؔاں دے دیس وِچ اَپڑا دیوے گا اَتے مَیں اوہناں نُوں مار مُکاواں گا۔
24
.تُوں اوہناں دے دیوتیاں اَگے سجدے نہ پَویِں اَتے نہ اوہناں دی پُوجا کریِں، نہ اوہناں جئے کَم کریِں سگھوں تُوں اوہناں نُوں اُکا پُٹھیاں کر دیویِں اَتے اوہناں دے تھماں نُوں ٹُکڑے ٹُکڑے کر دیویِں۔
25
.تُسیں خُداوند اپنے ربّ دی عِبادت کریا جے تداوہ تیرے روٹی اَتے پانی تے برکت پاوّے گا اَتے مَیں تیرے کولوں روگ دُور کر دیاں گا۔
26
.اَتے تیرے دیس وِچ نہ تے کِسے دا حَمل ڈِگے گا اَتے نہ کوئی باہنجھ رہیوے گی اَتے مَیں تیری حیاتی پُوری کراں گا۔
27
.مَیں اپنا ڈَر تیرے اَگے اَگے جیہڑے دیس وَل تُوں وَدھیں گا، گھلاں گا۔ مَیں اوہناں ساریاں لوکاں نُوں مار دیاں گا جِنہاں کول تُوں جاویِں گا اَتے مَیں انج کراں گا پئی تیرے سارے ویری تیرے اَگے اپنی کَنڈ کر لین گے۔
28
. مَیں تیتھوں پہیلاں اوتھے ڈیموں گھلاں گا جیہڑےحوّیؔ، کِنعانیؔ اَتے حِتیؔ نُوں تیرے اَگوں نَسا دین گے۔
29
.مَیں اوہناں نُوں تیتھوں اِکو ورّھے وِچ دُور نہ کراں گا کِتے اینج نہ ہووّے پئی دھرتی اُجڑ جاوّے اَتے جنگلی درندے بوہتے ہو کے تَینوں ستان لگ پین۔
30
. سگھوں مَیں تھوڑے تھوڑے کر کے اوہناں نُوں تیتھوں دُور کردا رہواں گا جد تیِک تُوں گنتی وِچ ودھ کے دیس دا وارث نہ ہو جاویِں۔
31
. مَیں قُلزمؔ دے سمندر توں فلستیاںؔ دے سمندر تیِک اَتے بیلے توں لے کے فراتؔ دی نہر تیِک تیریِاں حدّاں بَنھاں گا کیوں جو مَیں اوس دیس دے وسنیِک تُہاڈے ہتھ وِچ کردیاں گا اَتے تُوں اوہناں نُوں اپنے اَگوں کَڈھ دیویں گا۔
32
.تُوں اوہناں نال یاں اوہناں دے دیوتیاں نال کوئی عہد نہ بنھیِں۔
33
.اوہ تیرے دیس وِچ وَس نہ سکن تاں انج نہ ہووّے پئی اوہ تُہاڈے کولوں میرے خلاف پاپ کران کیوں جو جے تُوں اوہناں دے دیوتیاں دی پُوجا کریں تے ایہہ تیرے لئی پکا گلاواں بَن جاوّے گا۔"