1
. تد مُوسیٰؔ اَتے بنی اسرائیِلؔ نیں خُداوند دی وڈّیائی دا گیِت اینج گئونویا "مَیں خُداوند دی وڈّیائی گاؤاں گاکیوں جو اوہ جلال نال فتح مند ہویا۔اوہنے گھوڑے نُوں سنہے سوار دے سمندر وِچ ڈوب دِتّا۔
2
. خُداوند میرا ٹل اَتے میرا گیِت اے۔ اوہو ہی میری نجات وی ہویا۔اوہ میرا رَبّ اے مَیں اوہدی وڈّیائی کراں گا۔اوہ میرے پیئو دا رَبّ اے مَیں اوہدی وڈّیائی کراں گا۔
3
. خُداوند جنگ جُو اے، اوہدا ناں یہوّاہ اے۔
4
. فِرعونؔ دے رَتھاں تے فوجاں نُوں اوہنے سمندر وِچ روڑھ دِتّا۔ فِرعونؔ دے چُگے ہوئے سردار قُلزم دے سمندر وِچ رُوڑھ گئے ۔
5
. ڈُوہنگے پانی نے اوہناں نُوں لُکا لیا۔ اوہ وِٹّے وانگ سمندر دی تہ نال جا لگے۔
6
.خُداوندا! تیرا سجاّ ہتھ، قُدرت دے سببوں جلالی اے۔ خُداوندا! تیرا سّجا ہَتھ ویری نُوں پیِہ دیندا اے۔
7
. تُوں اپنی عَظمت دے زور نال اپنے ویرِیاں نُوں جیہڑے تیرے خلاف اُٹھدے نیں بھوئیں نال لا دینا ایں۔تُوں اپنا قہر گھلنا ایں اَتے اوہناں نُوں تُوڑی وانگ ساڑ دینا ایں۔
8
. تیریِاں ناساں دے دم نال پانی دا ڈھیر لگ گیا اَتے وگدے پانی تودے وانگ گھلو گئے۔ اَتے ڈُوہنگا پانی سمندر وِچ جم گیا۔
9
. ویری نے تے آکھیا سی پئی’ مَیں پِچھا کراں گا۔ مَیں جا گپھاں گا اَتے لُٹ دا مال ونڈاں گا۔ اوہناں دی تباہی نال میرے کلیجے نُوں ٹھنڈ پَوئے گی۔ مَیں اپنی تلوار کھِچ کے اپنی ہتھیِں اوہناں نُوں ماراں گا۔‘
10
.تُوں اپنی ہنیری دی پُھوک ماری اَتے سمندر نے اوہناں نُوں لُکا لیا۔اوہ ڈاڈے پانی وِچ سیِسے وانگ ڈُب گئے۔
11
. خُداوندا! معبُوداں وِچ تیرے ورگا کون اے؟ کون اے جیہڑا تیرے وانگ اپنی پاکیزگی دے سببوں جلالی اے اَتے اپنی وڈّیائی پاروں رعب والا اَتے کرامتاں دا مالک اے؟
12
. تُوں اپنا سّجا ہتھ ودھایا اَتے دھرتی اوہناں نُوں نِگل گئی۔
13
. اپنا عہد نبھان لئی تُوں اپنے چُھڈائے ہوئے لوکاں نُوں راہ وکھایا۔ اَتے تُوں اوہناں نُوں اپنے ٹل نال اپنی پاک دھرتی وَل لَے ٹُریا ایں۔
14
. قوماں سُن کے کَمب جان گئیِاں؛ فلستینؔ دے واسیِاں دی جان تے بن جاوے گی۔
15
.تد ادُومؔ دے آگو تّرّٹھ جان گئے۔ مُوآبؔ دے پہلواناں نُوں کمبَنی چُھٹ جاوے گی اَتے کنعانؔ دے واسِیاں دے دِل پِگھّر جان گے۔
16
.دہشت اَتے ڈر اوہناں تے چھا جاوے گا۔ تیری بانہہ دے ٹل دے سببوں اوہ پَتّھر وانگ بے حرکتے ہو جان گے جد تیِک کے تیرے لوک لہنگ نہ جان۔ جد تیِک تیرے لوک جیہڑے تُوں مُل لَئے نیں پار نہ لہنگ جان۔
17
. تُوں اوہناں نُوں اوتھے لَے جا کے اپنی میراث دے پہاڑ تے رُکھ وانگ گَڈیں گا۔ تُوں اوہناں نُوں اوسے تھاں گھڑیں گا جیہڑی تُوں اپنے رہن لئی بنائی اے۔ خُداوندا! اوہ تیری پاک تھاں اے جِنہوں تُوں اپنے ہتھیِں اوساریا اے۔
18
. خُداوند اوڑک تیِک راج کرے گا۔"
19
. ایس گیِت دا سبب ایہہ سی پئی فِرعونؔ دے سوار، گھوڑیاں اَتے رتھاں سنہے سمندر وِچ وڑھے۔ خُداوند سمندر دے پانی نُوں اوہناں تے پرَتا لَے آیا۔ پَر اِسرائیِلؔی سمندر وچِوں سُکے تھاں تے ٹُر دے ٹُر دے پار لہنگ گئے ۔
20
. تد ہارُوؔن دی بہن مریمؔ نبیّہ نے ہَتھ وِچ دَف پَھڑیا اَتے ساریِاں زنانیِاں ہتھاں وِچ دَف پھڑ کے اوہدے مگر مگر نچ دیِاں ہوئیِاں گَئّیاں۔
21
. اَتے مریمؔ اوہناں دے گان دی اینج واری دیندی سی "خُداوند دی حَمد اَتے وڈّیائی کرو، کیوں جو اوہ جلال نال جِتیا اے۔ اوہنے گھوڑے نُوں سوار سنہے سمندر وِچ روڑھ دِتّا۔"
22
.فیر مُوسیٰؔ بنی اِسرائیِلؔ نُوں قُلؔزم دے سمندر توں اَگاں لَے گیا۔ اوہ شورؔ دے بیلے وِچ اَپڑے۔ اوہناں نیں تِن دیہاڑیاں تیِک پند کیِتا پَر اوہناں نُوں پانی نہ لَبھا۔
23
.تد اوہ ماراؔ اَپڑے پَر اوہ اوتھوں دا پانی نہ پِی سکے کیوں جو اوہ کوڑا سی۔ سو اوہناں اوس تھاں دا ناں ماراؔ دَھریا۔
24
. تد اوہ مُوسیٰؔ نُوں بُڑ بُڑا کے آکھن لگےپئی "ہُن اَسیِں کیِہ پیِئیے؟"
25
. مُوسیٰؔ نے خُداوند اَگے ترلا کیِتا اَتے خُداوند نے اوہنوں اِک رُکھ وکھایا۔ مُوسیٰؔ نے اوہنوں پانی وِچ سُٹھیا اَتے پانی پیِن والا ہوگیا۔ اوتھے ہی خُدا وند نے اِک ڈاڈی شریِعّت بنائی اَتےاوہناں نُوں ایہہ آکھ کے پرکھّیا۔
26
. اوہنے آکھیا پئی "جے تُسیِں خُداوند اپنے رَبّ دی گل دھیان نال سُنو اَتے اوہو کرو جیہڑا اوہدی نظر وِچ چَنگا اے اَتے جے تُسیِں اوہدے حُکماں تے کَن لاوّو اَتے اوہدی ساری شریِعّت تے چلو تے مَیں تُہاڈے اُتے اوہناں روگاں وِچوں اِک وی نہ گھلاں گا جیہڑے مَیں مِصریاںؔ تے گھلے سَن۔ کیوں جو مَیں خُداوند تُہاڈا شافی ربّ ہاں۔"
27
. فیر اوہ ایلیؔم وِچ اَپڑے جِتھے پانی دے بارہ چشمے اَتے کھُجوراں دے سَتّر رُکھ سَن۔ اوہناں پانی دے کول ہی ڈیرہ لا لیا۔