1
. تدخُداوند نے مُوسیٰؔ نوں آکھیا پئی
2
." بنی اِسرائیِلؔ وِچ جمن والے انساناں اَتے ڈنگراں دے پلیٹھی دے نَر بال میرے لئی وَکھ کرو کیوں جو پلیٹھی دے بال بھانویں انِساناں دے ہون اَتے ڈنگراں دے اوہ میرے نیں۔"
3
. مُوسیٰؔ نے لوکاں نُوں آکھیاپئی " تُسیں ایہہ دیہاڑا نہ بُھلایا جے مطلب کے جِہدن تُسیں مِصرؔ دے دیس وِچوں نکِلے جیہڑا غلامی دا گھر ایہہ کیوں جو خُداوند تُہانوں اپنی بانہہ دے ٹل نال اوتھوں کڈھ لَے آیاسی۔ایس دیہاڑے خمیِری روٹی نہ کھایا جے۔
4
. تُسیں ابیبؔ دے میہنے وِچ اَج دے دیہاڑے مِصرؔ دے دیس وِچوں نکلن رہئے ہو۔
5
. سو جدوں خُداوند تَینوں کنعانیاںؔ، حیِتّیاںؔ، اَمُوریاںؔ، حوّیاںؔ اَتے یبُوسیاںؔ دے دیس وِچ جہِدے دین دی سونہہ اوہنے تیرے پئو دادے نال کھادی سی اَتے جِتھے دُدھ اَتے شہد وگدا اے اَپڑا دیوے اَتے تُوں پکّا ایسے مہینے ایہہ عبادت کریا کریِں۔
6
. سَت دیہاڑیاں تیِک تے تُوں بے خمیِری روٹی کھاویِں اَتے ستویں دیہاڑے خُداوند دی عیِد مناویِں۔
7
. سَتے دیہاڑے بے خمیِری روٹی کھادی جاوے اَتے خمیِری روٹی تیرے نیڑے وکھالی وی نہ دیوے ۔اَتے نہ کوئی خمیِر تیرے دیس دیِاں حدّاں وِچ دِسّے۔
8
. اَتے اوس دیہاڑے تُوں اپنے بالاں نُوں ایہہ دَسیں پئی میَں ایس دیہاڑے نُوں اوس کَم دے سببوں مننا ہاں جیہڑا خُداوند نے میرے لئی اوس ویلے کیِتا جہَدوں مَیں مِصرؔ دے دیس وِچوں نِکلیا۔
9
. اَتے ایہہ گل تیرے چیتے لئی تیرے ہتھ دا نشان اَتے تیرے مَتھے دا ٹِکا ہووے گی۔ تاں جو خُداوند دی شریِعّت تیری جیِبھ تےرہیوے کیوں جو خُداوند نے تَینوں اپنی بانہہ دے ٹل نال مِصرؔ دے دیس وِچوں کڈھیا۔
10
. سو تُوں ایہہ رَسم ہر ورھے مِتھے ہوے ویلے تے مَنایا کریِں۔
11
. اَتے جدوں خُداوند اوس سونہہ پاروں جیہڑی اوہنے تیرے اَتے تیرے پئو دادے نال کھادی سی پئی تَینوں کنعانِیاںؔ دے دیس اَپڑا کے اوہ دیس تَینوں دے دیوے۔
12
. اَتے تُوں پلیٹھی دے بالاں نُوں اَتے ڈنگراں دے پلیٹھی دے جاواں نُوں خُداوند لئی وَکھ کر دیویِں۔ تیرے ڈنگراں دے پلیٹھی دے سارے نَر جا خُداوند دے ہون گے۔
13
. اَتے کھوتےدے پلیٹھی دے جا دی تھاں فِدیِئے لئی لیلا دیویِں اَتے جے تُوں اوہدا فِدیہ نہ دیویں اَتے اوہدی دھون بَنھ دیویِں۔ پَرتنیوں اپنے پلیٹھی دے ہر پُتردا فِدیہ دینا پوّے گا۔
14
. اَتے جدوں آن والیاں ویلیاں وِچ تیرا پُتر تَینوں پُوچھے پئی ’ایہہ کیِہ اے؟‘ اَتے تُوں اوہنوں ایہہ جواب دیویِں پئی ’خُداوند ساہنوں مِصرؔ وِچوں جیہڑا غلامی دا گھر اے بانہہ دے ٹل نال کڈھ لَے آیاسی۔
15
. اَتے جدوں فرِعونؔ نے ساہنوں گھلنا نہ چاہیااَتے خُداوند نے مِصرؔ وِچ انسان تے حیوان دُوںواں دے پلیٹھی دے مار مُکائے ایس لئی مَیں ڈنگراں دے سارے نَر جاواں نُوں جیہڑے اپنی اپنی ماں دی کُکھ کھول دے نیں خُداوند اَگے قُربان کرنا ہاں پَر اپنے سارےپلیٹھی دے پُتراں دا فِدیہ دینا ہاں۔‘
16
. اَتے ایہہ گَلاں تیرے ہتھ تے اک نشان اَتے تیرے مَتھے اُتے ٹکیاں وانگ ہون کیوں جو خُداوند اپنے بانہہ دے ٹل نال ساہنوں مِصرؔ دے دیس وِچوں کڈھ لَے آیا۔"
17
. اَتے جدوں فِرعونؔ نے اوہناں لوکاں نُوں جان دی اجازت دے دِتّی اَتے رَبّ نے اوہناں نُوں فلستِیاںؔ دی راہ توں نہ لنگھایا حالاں اودھروں نیڑے پیندا سی۔ کیوں جو خُداوند نے آکھیا پئی "اینج نہ ہووے پئی اے لوکی لڑائیِاں جھگڑے ویکھ کے پچھتان لگ پین اَتے مِصرؔ نُوں پرَت جان۔"
18
. سگھوں خُدا ایہناں نُوں گیڑا لوّا کے قُلزمؔ دے سمندر دی راہ وَلوں لے گیا اَتے بنی اِسرائیِلؔ مِصرؔ دے دیس وِچوں ہتھیار اں سَنے اوتھوں نِکلے۔
19
. اَتے مُوسیٰؔ یُوسفؔ دے ہڈاں نُوں وی نال لَیندا گیا کیوں جو اوہنے ایہہ آکھ کے پئی خُدا پَکا تُہاڈی خبر لوّے گا بنی اِسرائیِلؔ توں ایس گَل دی ڈاڈی سونہہ لئی سی پئی تُسیں ایتھوں میرِیاں ہڈیاں وی نال لیندے جایا جے۔"
20
. اَتے اوہناں نیں سکّاتؔ توں کُوچ کرکے اُجاڑ دے کنڈے ایتامؔ وِچ ڈیرا لایا۔
21
. اَتے خُداوند اوہناں نُوں دِنیں راہ وکھان لئی بَدل دے تھم وِچ اَتے راتیِں چانن دین لئی اَگ دے تھم وِچوں ہو کےاوہناں دے اَگے اَگے ٹُردا ہُوندا سی تاں جو اوہ دِنیں اَتے راتیِں دُوںواں وِچ ٹُر سَکن۔
22
. اَتے خُداوند اوہناں اَگوں دِنیِں بَدل دا تھم اَتے راتیِں اَگ دا تھم کدی دُوراڈا نئیں سی کر دا۔