¹ ۱۔ کُجھ چِر پِچھوں اجیہی گل ہوئی جِدی جُڑت اِک انگُور دے باغ نال سی جِدا مالک نبوتؔ یزرعیلیؔ سی ۔ انگوراں دا اوہ باغ یزرعیلؔ وچِ سی تے سامریہؔ دے بادشاہ اخی ابؔ دے محل وچِ سی ۔ ² ۲۔ اخی ابؔ نے بنوتؔ نوں آکھیا پئی اپنا انگوراں دا باغ مینوں دے دے تاں جوں میں اوہنوں سبزی دے باغ دے طور پرت سکاں کیوں جو اوہ میرے محل دے کول اے تے اوہدے بدلے میں تینوں اوہدے توں وی چنگا باغ دے دیاں گا۔ یاں جے تینوں چنگا لگے تے جیہڑا اوہدا مول اے اوہ میں دے دیاں گا۔ ³ ۳۔ پر نبوتؔ نے آکھیا پئی ربّ نہ کرے پئی میں اپنے پئو دادے دی میراث تینوں دے دیاں۔ ⁴ ۴۔ اخی ابؔ بڑا رِنج ہویا تے دُکھی ہوکے گھر ٹُر گیا کیوں جو بنوتؔ یزرعیلی نے آکھیا سی پئی میں اپنے پئو دادے دی میراث تینوں نئیں دیاں گا۔ اوہ اپنے منجی تے دُکھی ہو کے پیا رہیا تے کھانا پینا چھڈ دِتا۔ ⁵ ۵۔ تد اوہدی بیوی اِیزبِلؔ اوہدے کول آکے پُچھن لگی پئی تُوں ایڈا دُکھی کیوں ایں تے نالے روٹی کیوں نئیں کھاندا؟ ⁶ ۶۔ اوہنے اوہنوں آکھیا پئی میں نبوتؔ یزرعیلی نوں آکھیا سی پئی انگوراں دا اپنا باغ مینوں دے دے یاں جے تینوں چنگا لگے تے میں ایہدے بدلے تینوں اِک دُوجا باغ دے دیاں گا۔ پَر اوہنے آکھیا پئی میں اپنا انگوراں دا باغ تینوں نئیں دیاں گا۔ ⁷ ۷۔ اوہدے بیوی اِیزبِل ؔ نے اوہنوں آکھیا پئی تُوں اِسرائیل دا بادشاہ ایں تے تیرا اے کم تینوں بھبدا نئیں ۔ اُٹھ تے روٹی کھا۔ نبوتؔ یزرعیلی ؔ دا انگوراں دا باغ تینوں میں لے دیاں گی۔ ⁸ ۸۔ سو اوہنے اخی ابؔ دے ناں تے چٹھیاں لکھیاں تے اوہناں تے اوہدے مہر وی لائی تے اوہناں نوں نبوتؔ دے شہر وِچ اوہدے آنڈ گوانڈ رہن والے وڈیریاں تے سرداراں کول گھل دِتا۔ ⁹ ۹۔ اوہناں چِٹھیاں وِچ اوہنے لکھیا: پئی روزے دا چرچا کرن پِچھوں نبوتؔ نوں لوکاں دے وِچکار کِسے نمایاں تھاں تے بہاو۔ ¹⁰ ۱۰۔ پَر دو بد معاشاں نوں وی اوہدے اَگے بہا دیاں جے تے اوہناں کولوں اے گواہی دواو پئی نبوتؔ نے ربّ تے اِسرائیل دے بادشاہ تے لعنت پائی اے۔ فیر اوہنوں باہر کھڑ کے سنگسار کر دیا جے تاں جو اوہ مَر جاوے۔ ¹¹ ۱۱۔ سو نبوتؔ دے شہر وِچ رہن والے وڈیریاں تے سرداراں نے انج ہی کیتا جویں اِیزبِل ؔ نے اپنی چِٹھیاں وِچ لکھیا سی۔ ¹² ۱۲۔ اوہناں روزے دی چرچا کیتی تے نبوتؔ نوں لوکاں دے وِچکار اِک نمایاں تھاں تے بٹھا دِتا ۔ ¹³ ۱۳۔ فیر اوہ بدمعاش آکے اوہدے اگے بہہ گئے تے لوکاں دے سامنے ایہہ آکھ کے نبوتؔ تے الزام لان لگے پئی نبوتؔ نے ربّ تے بادشاہ تے لعنت پائی اے۔ تد اوہ اوہنوں شہروں باہر لے گئے تے اوہنوں سنگسار کرکے مار دِتا۔ ¹⁴ ۱۴۔ فیر اوہناں نے ایِزبِلؔ نوں سنیہا گھلیا پئی نبوتؔ سنگسار کر دِتا گیا تے مر گیا اے۔ ¹⁵ ۱۵۔ جویں ای اِیزبِلؔ نے سُنیا پئی نبوتؔ نوں سنگسار کر کے مار دِتا اے تے اوہنے اخی ابؔ نوں آکھیا پئی اُٹھ تے نبوتؔ یزرعیلی دا انگوراں دا باغ مَل مار لے جنہوں اوہنے ویچن توں انکار کر دِتا سی۔ ہن اوہ جیوندا نئیں مر گیا۔ ¹⁶ ۱۶۔ جد اخی ابؔ نے اے سُنیا پئی بنوتؔ مر گیا تے اوہ اُٹھیا تے نبوتؔ دا انگوراں دا باغ مَل مارن لئی ٹُر پیا۔ ¹⁷ ۱۷۔ تے ربّ دا کلام ایلیاہ ؔ تِشبی تے اُتریا پئی ¹⁸ ۱۸۔ اِسرائیل دے بادشاہ نوں جیہڑا سامریہ ؔ چہ راج کردا اے ،اوہنوں ملن جا۔ ایس ویلے اوہ نبوتؔ دے انگوراں دے باغ وِچ اے اوتھے اوہ اوہنوں مَل مارن لئی گیا اے۔ ¹⁹ ۱۹۔ تے اوہنوں آکھ کہ خُدواند انج فرماندا اے پئی کیہ توُں اِک بندہ قتل کرکے اوہدے جائیداد (بھنویں )مَل نئیں مار لئی؟ فیر اوہنوں اے وی آکھیں پئی خُداوند انج فرماندا اے : اوسے تھاں جِتھے کُتیاں نے نبوتؔ دا لہو چٹیا اے، تیرا وی چَٹن گے۔ ²⁰ ۲۰۔ اخی ابؔ نے ایلیاہ نوں آکھیا میریا ویریا ہاں آکر تُوں مینوں لبھ ہی لیا اے! اوہنے آکھیا آ ہو میں تینوں لبھ ہی لیا اے کیوں جو تُوں ربّ دی نظر چہ بدی کرن لئی اپنے آپ نوں ویچ دِتا اے۔ ²¹ ۲۱۔ میں تیرے تے بلا لیان والا ہاں۔ میں تیری پیڑی مُکا دیاں گا تے اخی ابؔ دی پیڑی دے ہر مُنڈے نوں جیہڑا اِسرائیل وِچ اے ، بھاویں اوہ غلام اے تے بھاویں آزاد، وڈھ سُٹاں گا۔ ²² ۲۲۔ تے میں تیرے گھر نوں نباطؔ دے پُتر یربعامؔ دے گھر تے اخیاہ ؔ دے پُتر بعشاؔ دے گھر وانگ بنا دیاں گا کیوں جو تُوں میرے غُصے نوں بھڑکایا اے تے اسرائیلؔ توں گُناہ کروایا اے۔ ²³ ۲۳۔ تے اِیزبِلؔ بارے وی ربّ فرماندا اے پئی یزرعیل ؔ دی کندھ کول کُتے اِیزبِلؔ نوں کھا جان گے۔ ²⁴ ۲۴۔ تے اخی ابؔ نال جُریا ہویا جیہڑا وی شہر وِچ مرے گا اوہنے کُتے ہی کھان گے تے جیہڑا میدانے مَرے گا اوہنوں ہوا دے پَکُھو چٹ کر جان گے۔ ²⁵ ۲۵۔ (اخیؔ اب وانگ کدی کوئی نہ ہویا جنہے اپنے زنانی اِیزبِل ؔ دے آکھے لگ کے خُداوند دی نظر وِچ بدی کرن لئی اپنے آپ نوں ویچ دِتا۔ ²⁶ ۲۶۔ اوہنے بوہتا نفرت جوگا کم ایہہ کیتا پئی اموریاں وانگ جنھاں نوں ربّ نے بنی اسرائیل اَگوں کڈھ دِتا ، بُتا ں دے پِچھے چلیا)۔ ²⁷ ۲۷۔ جد اخی ابؔ نے ایہہ گلاں سُنیا ں تے اپنے کپڑے پھاڑے تے ٹاٹ پایا تے روزہ رکھیا۔ اوہ ٹات تے ہی سوندا سی تے سر نیواں کر کے ٹُر دا سی۔ ²⁸ ۲۸۔ فیر ربّ دا کلام ایلیاہ ؔ تِشبی تے اُتریا پئی ²⁹ ۲۹۔ کیہ تُوں دھیان کیتا اے پئی اخی ابؔ کنج میرے اگے نیواں ہوگیا اے؟ کیوں جو اوہ نیواں ہو گیا اے ، میں ایہہ بلا اوہدے جیوندے جی نئیں لیاواں گا سگھوں میں اوہدے پُتر دے دیہاڑیاں وِچ اوہدے ٹَبر دے دیہاڑیاں وِچ لیاواں گا۔