¹ Entón Xesús, seis días antes da Pascua, veu a Betania onde estaba Lázaro, o que Xesús resucitara de entre os mortos. ² E fixéronlle alí unha cea, e Marta estaba a servir; pero Lázaro era un dos que estaban á mesa con El. ³ Entón María, collendo unha libra de perfume de nardo puro, unxiu os pés de Xesús, e secounos cos seus cabelos, e a casa encheuse do recendo do perfume. ⁴ E Xudas Iscariote, un dos discípulos, o que o ía entregar, dixo: ⁵ -Por que non se vendeu este perfume por trescentos denarios e se lle deu aos pobres? ⁶ Pero dixo isto, non porque lle preocuparan os pobres, senón porque era un ladrón, e como tiña a bolsa dos cartos, furtaba do que lle botaban nela. ⁷ Entón Xesús dixo: -Déixaa, porque ela gardou isto para o día da miña sepultura. ⁸ Porque sempre teredes os pobres con vós, pero non sempre me teredes a min. ⁹ Entón, a gran multitude de xudeus enterouse de que estaba alí, e viñeron, non só por mor de Xesús, senón tamén por ver a Lázaro, ao que resucitara de entre os mortos. ¹⁰ Pero os principais sacerdotes resolveron matar tamén a Lázaro; ¹¹ porque por causa del, moitos xudeus ían e crían en Xesús. ¹² Ao día seguinte, cando a gran multitude que viñera á festa, ouviu que Xesús viña a Xerusalém, ¹³ colleu follas de palma, e saíu a recibilo, e berraba: -Hosanna! Bendito o que vén no nome do Señor, o Rei de Israel! ¹⁴ Xesús, atopou un burriño e montou nel; como está escrito: ¹⁵ "Non temas filla de Sión; velaí o teu Rei vén, montado nun burriño". ¹⁶ Os seus discípulos non entenderon isto ao principio, porén logo, cando Xesús foi glorificado, lembráronse de que isto se escribira del, e que lle fixeran estas cousas. ¹⁷ E así, a multitude que estaba con El cando chamou a Lázaro do sepulcro e o resucitou de entre os mortos, daba testemuño del. ¹⁸ Por iso a multitude foi tamén a recibilo, porque escoitaran que fixera este sinal. ¹⁹ Entón os fariseos dicían entre eles: -Vedes que nada conseguides? Mirade, todo o mundo vai detrás del. ²⁰ E había uns gregos entre os que subían a adorar á festa; ²¹ estes, pois, foron onda Filipe, que era de Betsaida de Galilea, e rogábanlle, dicindo: -Señor, queremos ver a Xesús. ²² Filipe foi e díxollo a Andrés; Andrés e Filipe foron e dixéronllo a Xesús. ²³ Xesús respondeulles dicindo: -Chegou a hora para que o Fillo do Home sexa glorificado. ²⁴ Con toda verdade volo aseguro, se o gran de trigo non cae en terra e morre, fica el só; pero se morre, leva moito froito. ²⁵ O que ama a súa vida, pérdea; e o que aborrece a súa vida neste mundo, ha conservala para vida eterna. ²⁶ Se algún me serve, que me siga; e onde Eu estou alí tamén estará o meu servidor; se algún me serve o Pai ha honralo. ²⁷ Agora está turbada a miña alma; e que hei dicir? Pai, sálvame desta hora? Mais para isto cheguei a esta hora. ²⁸ Pai glorifica o teu nome. Entón veu unha voz do ceo: -Glorifiqueino e heino glorificar outra vez! ²⁹ Por iso a multitude que estaba alí e a escoitou, dicía que fora un trono; outros dicían: faloulle un anxo! ³⁰ Respondeu Xesús e dixo: -Esta voz non veu por causa miña, senón por causa vosa. ³¹ Xa está aquí o xuízo deste mundo; agora o príncipe deste mundo será lanzado fóra. ³² E, Eu, se son levantado sobre terra, atraerei a todos a min mesmo. ³³ Pero El dicía isto para indicar de que morte ía morrer. ³⁴ Entón a multitude respondeulle: -Escoitamos na lei que o Mesías permanecerá para sempre; e como dis ti: o Fillo do Home ten que ser levantado? Quen é este Fillo do Home? ³⁵ Xesús entón díxolles: -Aínda un pouco de tempo, estará a luz entre vós. Camiñade mentres teñades luz, para que non vos sorprendan as tebras: o que anda en escuridade non sabe onde vai. ³⁶ Mentres estades en luz, crede na luz, para que sexades fillos de luz. Estas cousas falou Xesús, e foise e escondeuse deles. ³⁷ Porque aínda que fixera tantos sinais diante deles, non crían nel, ³⁸ para que se cumprira a palabra do profeta Isaías, que dixo: "Señor, quen creu o noso anuncio? E a quen se revelou o brazo do Señor"? ³⁹ Por iso non podían crer, porque Isaías tamén dixo: ⁴⁰ "El cegou os seus ollos e endureceu o seu corazón, para que non vexan cos ollos e entendan co corazón, e se convirtan e Eu os sane". ⁴¹ Dixo isto Isaías porque viu a súa gloria, e falou del. ⁴² Porén, moitos, aínda dos gobernantes, creron nel, pero por causa dos fariseos non o confesaban, para non seren expulsados da sinagoga. ⁴³ Porque amaban máis a loanza dos homes que o recoñecemento de Deus. ⁴⁴ Xesús exclamou e dixo: -O que cre en min, non cre en min, senón naquel que me mandou. ⁴⁵ E quen me ve, ve a aquel que me mandou. ⁴⁶ Eu, a luz, vin ao mundo, para que todo o que cre en min non permaneza en tebras. ⁴⁷ Se algún escoita as miñas palabras e non as garda, Eu non o xulgo; porque non vin xulgar o mundo, senón a salvar o mundo. ⁴⁸ O que me rexeita e non recibe as miñas palabras, ten quen o xulgue; a palabra que falei, esa xulgarao no día final. ⁴⁹ Porque Eu non falei pola miña conta, senón o Pai mesmo que me mandou, deume mandamento sobre todo o que hei dicir e o que hei falar. ⁵⁰ E sei que o seu mandamento é vida eterna; por iso o que falo, o digo tal como o Pai mo dixo.