¹ E estaba doente un home chamado Lázaro, de Betania, a aldea de María e da súa irmá Marta. ² María, que tiña ao seu irmán Lázaro doente, foi a que unxiu o Señor con perfume e secoulle os pés cos seus cabelos. ³ As dúas irmás mandaron recado a Xesús: -Señor, olla, o que ti amas está doente. ⁴ Ao escoitalo Xesús, dixo: -Esta efermidade non é para morte, senón para a gloria de Deus, para que o Fillo de Deus sexa glorificado por ela. ⁵ E Xesús amaba a Marta, a súa irmá e a Lázaro. ⁶ Cando escoitou, entón, que Lázaro estaba doente, quedou por dous días máis no lugar onde estaba. ⁷ Logo, despois disto, dixo aos seus discípulos: -Vaiamos outra vez a Xudea. ⁸ Os discípulos dixéronlle: -Rabí, hai pouco que os xudeus procuraban lapidarte, e vas outra vez alá? ⁹ Xesús respondeu: -Non hai doce horas no día? Se algún anda de día, non tropeza, porque ve a luz deste mundo. ¹⁰ Pero se algún anda de noite, tropeza, porque a luz non está nel. ¹¹ E logo de dicir isto, engadiu: -O noso amigo Lázaro adormeceu; vou espertalo. ¹² Entón os discípulos dixéronlle: -Señor se adormeceu, salvarase. ¹³ Pero Xesús falara da morte de Lázaro mais eles creron que estaba a falar literalmente do sono. ¹⁴ Entón Xesús, díxolles claramente: -Lázaro morreu; ¹⁵ e por causa de vós, alégrome de non ter estado alí, para que creades. Pero vaiamos onde el está. ¹⁶ Tomás, chamado o Dídimo, dixo entón aos seus condiscípulos: -Vaiamos nós tamén para morrer con el. ¹⁷ Chegou, pois, Xesús e encontrou que xa había catro días que estaba no sepulcro. ¹⁸ Betania estaba preto de Xerusalém, como a tres kilómetros; ¹⁹ e moitos dos xudeus viñeran a casa de Marta e María, para consolalas pola morte do seu irmán. ²⁰ Entón Marta, cando escoitou que Xesús viña, saíulle ao encontro, pero María ficou sentada na casa. ²¹ E Marta dixo a Xesús: -Señor, se estiveras aquí o meu irmán non tería morto! ²² Con todo, eu sei que todo o que pidas a Deus, Deus concederacho. ²³ Xesús díxolle: -O teu irmán hase levantar. ²⁴ Marta contestoulle: -Eu sei que se levantará na resurrección, no día final. ²⁵ Xesús díxolle: -Eu son a resurrección e a vida; o que cre en min, aínda que morra, vivirá, ²⁶ e todo o que vive e cre en min, xamais morrerá, cres isto? ²⁷ Ela díxolle: -Si Señor, eu crin que Ti es o Mesías, o Fillo de Deus, o que vén ao mundo. ²⁸ E logo de dicir isto, foise e chamou a súa irmá María, dicíndolle en segredo: -O Mestre está aquí, e chama por ti. ²⁹ Tan pronto como ela o escoitou, ergueuse de súpeto, e foi xunto del. ³⁰ Pois mesmo Xesús non entrara na aldea, senón que aínda estaba no lugar onde Marta o atopara. ³¹ Entón os xudeus que estaban con ela na casa consolándoa, cando viron que María se ergueu con présa e saíu, seguírona, supoñendo que ía ao sepulcro a chorar alí. ³² Cando María chegou onde estaba Xesús, ao velo, botouse os seus pés, dicíndolle: -Señor, se estiveras aquí, o meu irmán non tería morto. ³³ E cando Xesús a viu chorar, e aos xudeus que viñeran con ela chorando tamén, conmoveuse profundamente no espírito, e entristeceuse, ³⁴ e dixo: -Onde o puxestes? Dixéronlle: -Señor, ven e mira. ³⁵ Xesús chorou. ³⁶ Por iso os xudeus dicían: -Ollade canto o amaba. ³⁷ Pero algúns deles dixeron: -Non podía este, que abriu os ollos ao cego, ter evitado tamén que morrera Lázaro? ³⁸ Entón Xesús, de novo conmovido profundamente no seu interior, foi ao sepulcro. Era unha cova, e tiña unha pedra posta sobre ela. ³⁹ Xesús dixo: -Quitade a pedra. Marta, irmá do que morrera díxolle:-Señor, xa cheira, porque hai catro días que morreu. ⁴⁰ Xesús díxolle: -Non che dixen que se cres verás a gloria de Deus? ⁴¹ Entón quitaron a pedra. Xesús alzou os ollos ao alto e dixo: -Pai douche as grazas porque me escoitaches! ⁴² Eu sabía que sempre me escoitas; pero díxeno por causa da multitude que está ao redor, para que crean que ti me mandaches. ⁴³ E dito isto, berrou con voz forte:-Lázaro, ven fora! ⁴⁴ E o que estivera morto saíu, os pés e as mans atadas con vendas, e o rostro envolto nun lenzo. Xesús díxolles: -Desatádeo e deixádeo ir. ⁴⁵ Entón moitos dos xudeus que viñeran onda María, ao veren o que fixo, creron nel. ⁴⁶ Pero algúns deles foron onda os fariseos e contáronlles o que Xesús fixera. ⁴⁷ Entón os principais sacerdotes e os fariseos convocaron ao Sanedrín, e dicían: -Que faremos? Porque este home fai moitos sinais. ⁴⁸ Se lle deixamos seguir así, todos van crer nel, e virán os romanos e quitarannos o noso lugar e a nosa nación. ⁴⁹ Pero un deles, Caifás, que era sumo sacerdote ese ano, díxolles: -Vós non sabedes nada, ⁵⁰ nin tendes en conta que máis vos convén que un home morra polo pobo, e non que pereza toda a nación. ⁵¹ Agora ben, non dixo isto de si mesmo, senón que sendo sumo sacerdote ese ano, profetizou que Xesús ía morrer pola nación; ⁵² e non só pola nación, senón tamén para xuntar nun os fillos de Deus que estaban dispersos. ⁵³ Así que, dende ese día conspiraron xuntos para matalo. ⁵⁴ Por iso Xesús xa non andaba publicamente entre os xudeus, senón que marchou de alí á rexión preto do deserto, a unha cidade chamada Efraín; e quedouse alí cos discípulos. ⁵⁵ E estaba próxima a Pascua dos xudeus, e moitos da rexión subiron a Xerusalém antes da Pascua para se purificar. ⁵⁶ Entón buscaban a Xesús, e estando eles no templo, dicíanse uns aos outros: -Que vos parece? Que non virá á festa? ⁵⁷ E os principais sacerdotes e os fariseos deran ordes de que se alguén sabía onde estaba Xesús, dese aviso para prendelo.