¹ Con toda verdade volo aseguro: -O que non entra pola porta na mallada das ovellas, e sobe pola outra parte, ese é ladrón e bandido. ² Pero o que entra pola porta é o pastor das ovellas. ³ O porteiro ábrelle a este, e as ovellas escoitan a súa voz; chama as súas ovellas por nome, e guíaas para fóra. ⁴ Cando saca a todas as súas, vai diante delas, e as ovellas sígueno, porque coñecen a súa voz. ⁵ E de ningunha maneira seguirán a un estraño, senón que fuxirán del, porque non coñecen a voz dos estraños. ⁶ Xesús faloulles por medio desta parábola, pero eles non entenderon o que lles quería dicir. ⁷ Entón Xesús díxolles outra vez: -Con toda verdade volo aseguro: Eu son a porta das ovellas. ⁸ Todos os que viñeron antes de min son ladróns e bandidos, pero as ovellas non os escoitaron. ⁹ Eu son a porta; se algún entra por min, será salvo; e entrará e sairá e atopará pasto. ¹⁰ O ladrón só vén para roubar, matar e destruír; Eu vin para que teñan vida e a teñan en abundancia. ¹¹ Eu son o bo pastor; o bo pastor dá a súa vida polas ovellas. ¹² Pero o que é xornaleiro e non é pastor, que non é o dono das ovellas, ve o lobo que vén, foxe e deixa as ovellas, e o lobo quítaas e dispérsaas. ¹³ El foxe porque só traballa pola paga e as ovellas tanto lle teñen. ¹⁴ Eu son o bo pastor, e coñezo as miñas ovellas, e as miñas recoñécenme, ¹⁵ de igual modo que o Pai me coñece e Eu coñezo o Pai, e dou a miña vida polas ovellas. ¹⁶ Teño outras ovellas que non son desta mallada; a estas tamén teño que traer e han escoitar a miña voz, e serán un rabaño cun só pastor. ¹⁷ Por iso o Pai ámame. Porque dou a miña vida para tomala outra vez. ¹⁸ Ninguén ma quita, senón que Eu douna por vontade propia. Teño autoridade para dala, e teño autoridade para tomala outra vez. Este mandamento recibín do meu Pai. ¹⁹ Outra vez os xudeus volveron dividirse por estas palabras. ²⁰ E moitos deles dicían: ten un demo no corpo e está tolo. Por que lle facedes caso? ²¹ Outros dicían: estas palabras non son as dun endemoñado. Pode un demo abrir os ollos dos cegos? ²² Neses días celebrábase en Xerusalém a festa da Dedicación. ²³ Era inverno e Xesús andaba polo templo, no pórtico de Salomón. ²⁴ Entón os xudeus rodeárono e dixéronlle: -Até cando nos vas ter en ascuas? Se ti es o Mesías, dínolo con claridade. ²⁵ Xesús respondeulles: -Xa volo dixen e non credes; as obras que fago no nome do meu Pai, esas testemuñan de min. ²⁶ Pero vós non credes porque non sodes das miñas ovellas. ²⁷ As miñas ovellas escoitan a miña voz, e Eu coñézoas e séguenme. ²⁸ E Eu doulles vida eterna e non han perecer nunca, e ninguén poderá quitalas da miña man. ²⁹ O que o meu Pai mas deu é maior que todos e ninguén poderá quitalas das mans do meu Pai. ³⁰ Eu e o Pai somos un. ³¹ Os xudeus tomaron pedras para lanzarllas. ³² Xesús díxolles: -Mostreivos moitas obras boas que son do Pai, por cal delas me apedrades? ³³ Os xudeus contestáronlle: -Non te lapidamos por ningunha obra boa senón por blasfemia; e porque Ti, sendo home, faste Deus. ³⁴ Xesús díxolles: -Non está escrito na vosa lei: "Eu dixen: sodes deuses"? ³⁵ Se chamou deuses a aqueles que recibiron a palabra de Deus (e a Escritura non se pode quebrantar); ³⁶ a quen o Pai santificou e mandou ao mundo, vós dicídeslles: "blasfemas", porque dixen Eu son o Fillo de Deus? ³⁷ Se non fago as obras do meu Pai, non creades en min; ³⁸ pero se as fago, aínda que non creades en min, crede ás obras; para que saibades e entendades que o Pai está en min e Eu no Pai. ³⁹ Por iso procuraban prendelo outra vez, pero escapóuselles das mans. ⁴⁰ Marchou outra vez para o outro lado do Xordán, ao lugar onde Xoán estivera bautizando, e ficou alí. ⁴¹ Moitos viñeron a El e dicían: -Xoán non fixo ningún sinal, porén, todo o que dixo Xoán deste, era verdade. ⁴² E moitos alí creron nel.