¹ Meus irmáns, non desexedes moitos de vós serdes mestres, sabendo que recibiremos un maior xuízo. ² Porque todos nós ofendemos moitas veces. Se algún non ofende coas súas palabras, é un home perfecto que pode controlar o seu corpo enteiro. ³ Nós poñemos freo na boca dos cabalos para que nos obedezan e así poder dirixir o seu corpo enteiro. ⁴ Mirade tamén os barcos, que sendo tan grandes son levados polos fortes ventos, e son gobernados por un pequeno temón onde queira dirixilo o temoneiro. ⁵ Do mesmo xeito a lingua é unha pequena parte do corpo que presume de moitas cousas. Mirade como un lume tan pequeno pode queimar un bosque tan grande! ⁶ A lingua é un lume, un mundo de pecado; a lingua está entre os nosos membros e contamina todo o corpo, e fai arder a nosa vida cando é prendida polo mesmo inferno. ⁷ Porque os animais salvaxes, aves, réptiles e seres mariños poden ser domados polas persoas; ⁸ pero ninguén é quen de domar a lingua, pois é maligna e incontrolable, chea de veleno mortal. ⁹ Con ela bendicimos o noso Señor e Pai, e con ela maldicimos ás persoas, que foron feitas a imaxe de Deus. ¹⁰ Da mesma boca sae bendición e maldición. Meus irmáns, isto non debera ser así. ¹¹ Pode abrollar á vez unha fonte auga doce e auga amarga? ¹² Meus irmáns, pode a figueira dar olivas ou a vide figos? Tampouco do salgado pode brotar o doce. ¹³ Quen é sabio e entendido entre vós? Que amose pola súa boa conduta as obras feitas con mansa sabedoría. ¹⁴ Pero se tedes celos amargos e rivalidade nos vosos corazóns, non sexades presumidos nin mintades contra a verdade. ¹⁵ Esta sabedoría non vén de arriba, senón que é terreal, natural e diabólica! ¹⁶ Porque onde hai celos e ambición hai desorde, confusión e todo tipo de cousa perversa. ¹⁷ Pero a sabedoría do alto primeiro é pura, logo pacífica, amable, disposta a razoar, chea de misericordia e de bos froitos, imparcial e sen hipocrisía. ¹⁸ E o froito da xustiza seméntase en paz para os que fan a paz.