¹ Porque este Melquisedec, rei de Salem, sacerdote do Deus Altísimo, (quen atopou a Abraham cando viña de volta da derrota dos reis, e bendiciuno, ² a quen tamén Abraham lle deu a décima parte de tódalas cousas), primeiro quere dicir Rei de Xustiza, e logo, Rei de Salem, é dicir, Rei de Paz; ³ sen pai, sen nai, sen xenealoxía; non tendo principio de días nin fin de vida, sendo feito semellante ao Fillo de Deus, permanece sacerdote para sempre. ⁴ Considerade, entón, a grandeza deste a quen Abraham o patriarca lle deu a décima parte do mellor do botín. ⁵ E en verdade os dos fillos de Leví que recibiron o sacerdocio, teñen o mandamento na lei de recoller como ofrenda a décima parte do pobo, é dicir, dos seus irmáns, aínda que sexan descendentes de Abraham, pois reciben o oficio de sacerdote. ⁶ Pero o que non descendía deles, recibiu a décima parte de Abraham e bendiciu o que tiña as promesas. ⁷ Queda fóra de toda discusión, o menor é bendicido polo maior. ⁸ E, certamente, aquí reciben a décima parte persoas mortais, pero alí recíbea un que dá testemuño de que vive. ⁹ E, por así dicilo, aínda Leví por medio de Abraham, deu a décima parte ao recibila del; ¹⁰ porque aínda estaba nos lombos do seu pai cando Melquisedec lle saíu ao encontro. ¹¹ Agora ben, se a perfección fora por medio do sacerdocio levítico (pois o pobo recibiu a lei sobre esa base), que necesidade había de que se levantara outro sacerdote segundo a orde de Melquisedec, e non un nomeado segundo a orde de Aarón? ¹² Porque cando muda o sacerdocio, necesariamente ocorre tamén un cambio da lei. ¹³ Pois aquel de quen se din estas cousas, pertence a outra tribo, da que ninguén serviu no altar. ¹⁴ Porque é evidente que o noso Señor descendeu de Xudá, unha tribo da que Moisés non dixo nada tocante aos sacerdotes. ¹⁵ E isto é aínda máis evidente, se se levanta outro sacerdote a semellanza de Melquisedec, ¹⁶ que chegou a selo, non sobre a base dunha lei de requisitos físicos, senón segundo o poder dunha vida indestrutible. ¹⁷ Pois dáse testemuño del: "Ti es sacerdote para sempre segundo a orde de Melquisedec". ¹⁸ Porque certamente, queda anulado o mandamento anterior pola súa fraxilidade e ineficacia ¹⁹ (pois a lei non perfeccionou nada), pero foi unha introdución dunha mellor esperanza, pola que nos achegamos a Deus. ²⁰ E por canto non foi sen xuramento, pois en verdade eles foron feitos sacerdotes sen xuramento, ²¹ pero El por un xuramento de quen lle dixo: "O Señor xurou e non se ha lamentar, ti es sacerdote para sempre". ²² Por iso, Xesús veu ser fiador dun pacto mellor. ²³ Os sacerdotes anteriores foron moitos, pois a morte impedíalles continuar, ²⁴ pero El como permanece para sempre, ten un sacerdocio perpetuo. ²⁵ Polo que tamén ten poder para salvar para sempre aos que se achegan a Deus por medio del, vivindo sempre para interceder por eles. ²⁶ Porque convíñanos ter tal Sumo Sacerdote: santo, inocente, incontaminado, separado dos pecadores e exaltado nas alturas máis aló dos ceos, ²⁷ que non precisa, como aqueles sumos sacerdotes, ofrecer sacrificios a cotío, primeiro polos propios pecados e logo polos pecados do pobo, porque isto fíxoo unha vez para sempre, cando se ofreceu a si mesmo. ²⁸ Porque a lei constitúe como sumos sacerdotes a persoas febles, pero a palabra do xuramento, que é despois da lei, constitúe o Fillo, que é feito perfecto para sempre.