¹ Ёқуб эса ўз йўлида кетди. Унга Худонинг фаришталари учрадилар. ² Ёқуб уларни кўрганида: “Бу Раббийнинг қўшини”,- деди ва у жойнинг номини Маханайим, деб атади. ³ Ёқуб акаси Эсовга ўзидан олдин Эдўм вилоятининг Сеир ерига элчиларни юборди. ⁴ У уларга буюриб деди: “Менинг хўжайиним Эсовга шундай денглар: Сизнинг қулингиз Ёқуб шундай дейди: Мен Лабанникида яшадим ва шу кунгача уникида турдим. ⁵ Менинг қўйларим, эшакларим ва подаларим, қулларим ва чўриларим бор. Мен хўжайинимнинг олдига унинг нигоҳида иноят топиш учун хабар беришга юбордим”. ⁶ Элчи Ёқубга қайтиб келиб: “Биз акангиз Эсовнинг олдига келдик. У ҳам сизни қарши олгани келмоқда ва у билан бирга тўрт юз нафар одам бор”,- деди. ⁷ Шунда Ёқуб ўта қўрқиб сиқилди. У ўзи билан бирга бўлган одамларни, катта ва кичик молларни ва туяларни икки гуруҳга бўлиб, ⁸ ўз юрагида деди: “Агар Эсов бир гуруҳга ташланса ва уни қириб ташласа, бошқа қолган гуруҳ қутулиб қолиши мумкин”. ⁹ Сўнг Ёқуб деди: “Ё, отам Иброҳимнинг Худоси ҳамда отам Исҳоқнинг Худоси! Ё, менга: Ўз ерингга ва ўз ватанингга қайтгин, шунда Мен сенга эзгулик қиламан,- деган Раббий! ¹⁰ Сен менга кўрсатган барча шафқатинг ҳамда барча содиқлигингга мен арзимайман. Чунки мен бу Йордандан бир ҳассам билан ўтган эдим, энди эса менинг икки гуруҳим бор. ¹¹ Мени акамнинг қўлидан, Эсовнинг қўлидан қутқар. Чунки мен унинг келиб, мени ва оналари билан бирга болаларни ўлдиришидан қўрқаман. ¹² Сен айтдинг-ку: Мен сенга эзгулик қиламан ва сенинг уруғингни денгизнинг қумидек қиламан, уни кўплигидан санаб бўлмайди”. ¹³ Ёқуб тунни ўша ерда ўтказди. Кейин қўлида бўлган мулкидан акаси Эсовга совға ажратди. Булар: ¹⁴ икки юзта эчки ва йигирмата така, икки юзта қўй ва йигирмата қўчқор, ¹⁵ ўттизта соғин туя бўталоқлари билан, қирқта сигир ва ўнта ҳўкиз, йигирмата урғочи эшак ва ўнта эшак эди. ¹⁶ Уларни қулларининг қўлига ҳар бир подани алоҳида топширди ва қулларига: “Менинг олдимдан боринглар ва пода билан поданинг орасида масофа қолдиринглар”,- деди. ¹⁷ Биринчисига эса буюриб деди: “Менинг акам сени учратиб, сендан: Сен кимникисан? Қаерга боряпсан? Сенинг олдингдаги бу пода кимники?- деб сўраганида, ¹⁸ сен шундай дегин: Булар сизнинг қулингиз Ёқубники. Бу – менинг хўжайиним Эсовга юборилган совға. Унинг ўзи ҳам бизнинг ортимиздан келяпти”. ¹⁹ У иккинчисига ҳам, учинчисига ҳам, поданинг ортидан бораётганларнинг ҳар бирига ҳам: “Сизлар Эсовни учратганларингда, шундай сўзлашларинг керак”,- деб буюрди. ²⁰ Яна: “Мана, қулингиз Ёқуб ҳам ортимиздан келяпти,- деб айтинглар”,- деди. Чунки Ёқуб ўзича: “Мен олдимдан бораётган совға билан унинг кўнглини юмшатаман, охирида унинг юзини кўраман, балки мени қабул қилар”,- деб ўйлар эди. ²¹ Шундай қилиб, совғалар ундан олдинда кетди. Ёқубнинг ўзи эса бу тунда қароргоҳда ухлади. ²² У шу тунда ўрнидан турди ва ўзининг иккита хотинини, иккита чўрисини ҳамда ўн битта ўғлини олиб, Йабоқ дарёсини кечиб ўтди. ²³ У уларни дарёдан олиб ўтди ва ўзида бўлган ҳамма нарсани олиб ўтди. ²⁴ Сўнг Ёқуб ёлғиз қолди. Кимдир у билан тонг отгунича курашди ²⁵ ва Ёқубни енга олмаётганини кўриб, унинг сонидан тутди. Шундай қилиб, у билан курашаётганида, Ёқубнинг сони бўғимидан чиқди. ²⁶ Кейин У: “Мени қўйиб юбор, чунки тонг отяпти”,- деди. Ёқуб эса: “Мени дуо қилмагунингча, Сени қўйиб юбормайман”,- деди. ²⁷ Шунда Ўша унга: “Сенинг исминг нима?”- деди. У: “Ёқуб”,- деб жавоб берди. ²⁸ У эса: “Сенинг исминг энди Ёқуб эмас, балки Исроил (“Худодек ҳукм сурадиган”) бўлади. Чунки сен Худо билан курашдинг ва одамларни енгасан”,- деди. ²⁹ Ёқуб ҳам сўраб: “Менга исмингни айт”,- деди. У эса: “Нима учун исмимни сўраяпсан?”- деб айтиб, уни у жойда дуо қилди. ³⁰ Ёқуб ўша жойни Пенуэл (“Худонинг юзи”), деб атади. “Мен Худони юзма-юз кўрдим ва жоним омон қолди,“ - деди у. ³¹ У Пенуэлдан ўтаётганида қуёш кўтарилди. Ёқуб эса бир сонида оқсар эди. ³² Шунинг учун Исроил фарзандлари ҳозирги кунларда ҳам соннинг бўғимидаги пайни емайдилар, чунки ўша Зот Ёқубнинг сонининг бўғимидаги пайга тегди.