¹ Ёқуб ўрнидан туриб, шарқ ўғиллари юртига кетди. ² Бир куни кўрдики, мана, далада қудуқ ва у ерда уч пода қўйлар ётар эди, чунки шу қудуқдан қўраларни суғорар эдилар. Қудуқнинг оғзида катта тош бор эди. ³ Ҳамма қўралар у ерда тўпланганида, тошни қудуқнинг оғзидан тушириб, қўйларни суғорар эдилар. Сўнгра тошни яна ўз жойига, қудуқнинг оғзига қўяр эдилар. ⁴ Ёқуб уларга: “Биродарлар! Қаердансизлар?”- деди. Улар: “Биз Харанданмиз”,- дедилар. ⁵ У эса улардан: “Нахўр ўғли Лабанни биласизларми?”- деб сўради. Улар жавобан: “Биламиз”,- дедилар. ⁶ У уларга яна: “У киши соғ-саломатми?”- деди. Улар: “Соғ-саломат,- дедилар,- мана, унинг қизи Роҳила қўзилари билан келяпти”. ⁷ Ёқуб эса деди: “Мана, кун ҳали узун, подаларни тўплаш вақти эмас, қўзиларни суғоринглар-у, бориб ўтлатинглар”. ⁸ Улар: “Ҳамма подалар тўпланмагунларича ва қудуқнинг оғзидан тошни туширмагунларича, бундай қила олмаймиз, ўшандагина қўйларни суғорамиз”,- дедилар. ⁹ У улар билан суҳбатлашиб турганида, Роҳила отасининг қўйлари билан келди, чунки у уларни ўтлатар эди. ¹⁰ Ёқуб онасининг акаси Лабаннинг қизи Роҳилани ва онасининг акаси Лабаннинг қўйларини кўрганида, яқинлашди ва қудуқнинг оғзидан тошни тушириб, онасининг акаси Лабаннинг қўйларини суғорди. ¹¹ Ёқуб Роҳилани ўпди ва баланд овоз билан йиғлаб юборди. ¹² Ёқуб Роҳилага отасининг қариндоши эканини ва Ривқонинг ўғли эканини айтди. У эса югуриб бориб отасига айтди. ¹³ Лабан синглисининг ўғли Ёқуб ҳақида эшитганида, югуриб чиқиб уни қарши олди, қучоқлаб ўпди ва уйига олиб кирди. У Лабанга буларнинг ҳаммасини айтиб берди. ¹⁴ Лабан эса унга: “Сен ҳақиқатан ҳам менинг суягим ва менинг этимсан”,- деди. Ёқуб уникида бир ойларча яшади. ¹⁵ Сўнг Лабан Ёқубга: “Наҳотки, сен қариндошим бўлганинг учун менга текин хизмат қилсанг? Менга айт, ҳақига нима тўлай?”- деди. ¹⁶ Лабаннинг иккита қизи бор эди. Каттасининг исми Леаҳ, кичигининг исми эса Роҳила эди. ¹⁷ Леаҳнинг кўзлари заиф эди, Роҳила хушқомат ва чеҳраси гўзал эди. ¹⁸ Ёқуб Роҳилани севиб қолди. Шунинг учун у: “Мен сизга кичик қизингиз Роҳила учун етти йил хизмат қиламан”,- деди. ¹⁹ Лабан жавобан: “Уни бошқа бировга бергандан кўра, сенга берганим маъқулдир. Меникида яша”,- деди. ²⁰ Ёқуб Роҳила учун етти йил хизмат қилди. Бу муддат унга бир неча кундек туюлди, чунки у Роҳилани севар эди. ²¹ Сўнг Ёқуб Лабанга деди: “Менга хотинимни беринг, чунки унинг олдига кириш вақтим келди”. ²² Лабан ўша жойнинг ҳамма одамларини чақириб зиёфат қилди. ²³ Кечқурун эса Лабан қизи Леаҳни олиб, унинг олдига киритди. Ёқуб уни таниб-билди. ²⁴ Лабан ўз чўриси Зилпаҳни қизи Леаҳга чўриликка берди. ²⁵ Ёқуб эрталаб қараса, бу Леаҳ эди. У Лабанга: “Сиз менга нима қилдингиз? Сизникида Роҳила учун хизмат қилган эмасмидим? Нима учун мени алдадингиз?”- деди. ²⁶ Лабан эса деди: “Бизнинг еримизда бундай қилишмайди, кичигини каттасидан олдин турмушга беришмайди. ²⁷ Буниси билан ҳафтани ўтказ, сўнгра яна бошқа етти йил қиладиган хизматинг эвазига унисини ҳам сенга берамиз”. ²⁸ Ёқуб шундай қилди ва буниси билан ҳафтани ўтказди. Сўнг Лабан қизи Роҳилани унга хотинликка берди. ²⁹ Лабан чўриси Билхаҳни қизи Роҳилага чўриликка берди. ³⁰ Ёқуб Роҳиланинг олдига ҳам кирди. У Роҳилани Леаҳдан кўра кўпроқ севар эди. У Лабанникида яна етти йил хизмат қилди. ³¹ Раббий Леаҳнинг севимли эмаслигини кўриб, унинг қорнини очди. Роҳила эса бепушт эди. ³² Леаҳ ҳомиладор бўлиб ўғил туғди, унинг исмини Рубен (“Ўғлингни кўргин”) қўйди: “Чунки,- деди у,- Раббий менинг сиқилишимни кўрди, энди эрим мени сева бошлайди”. ³³ У яна ҳомиладор бўлиб, ўғил туғиб: “Раббий менинг севимли эканлигимни эшитиб, буни ҳам берди”,- деди. Унга Шимўн (“Эшитилган”), деб исм қўйди. ³⁴ У яна ҳомиладор бўлиб, ўғил туғиб: “Мана, энди эрим менга ёпишиб қолади, чунки мен унга учта ўғил туғиб бердим”,- деди. Шунинг учун у Леви (“Ёпишилган”), деб аталди. ³⁵ У яна ҳомиладор бўлиб, ўғил туғиб: “Мана, энди мен Раббийни шарафлайман!”- деди. Шунинг учун унга Яҳудо (“Йаҳвеҳ шуҳратлансин”), деб исм қўйди. Сўнг туғишдан тўхтади.