¹ Сўнг Иброҳим яна хотин олди, унинг исми Қетуро эди. ² Қетуро унга Зимрон, Йоқшон, Медон, Мидиан, Йишбоқ ва Шувахни туғиб берди. ³ Йоқшондан эса Шеба ва Дедон туғилди. Дедоннинг ўғиллари Ашурим, Летушим ва Леҳумим эди. ⁴ Мидианнинг ўғиллари Эфаҳ, Эфер, Энўх, Абидо ва Элдах эди. Буларнинг ҳаммалари Қетуронинг ўғилларидир. ⁵ Иброҳим бор бойлигини Исҳоққа берди. ⁶ Иброҳимнинг чўриларидан кўрган ўғилларига эса Иброҳим совғалар берди. Бироқ ҳали ўзи ҳаётлигидаёқ, у уларни ўғли Исҳоқдан узоқлаштириб, шарқ томонга, шарқий ерга жўнатди. ⁷ Иброҳим яшаган умрининг кунларининг сони бир юз етмиш беш йил эди. ⁸ У тўлиқ мўйсафидликда, қарилик гаштини суриб, кексайиб жон берди ва оламдан ўтиб, ўз халқига қўшилди. ⁹ Ўғиллари Исҳоқ ва Исмоил уни Мамре қаршисидаги хетлик Зўхарнинг ўғли Эфроннинг даласидаги Макпелаҳ ғорига кўмдилар. ¹⁰ Бу далани Иброҳим Хет ўғилларидан сотиб олган эди. Иброҳим ва унинг хотини Соро шу ерда кўмилган. ¹¹ Иброҳимнинг ўлимидан сўнг Худо унинг ўғли Исҳоқни дуо қилди. Исҳоқ Беир-Лахай-Руйнинг ёнида яшар эди. ¹² Мана, бу Иброҳимга Соронинг чўриси мисрлик Ҳожар туғиб берган Исмоилнинг насл-насаби: ¹³ Булар Исмоилнинг ўғилларининг исмлари, уларнинг насл-насабига кўра исмлари: Исмоилнинг тўнғичи Небайот, Кедар, Адбеэл ва Мибсом, ¹⁴ Мишмо, Думаҳ, Массо, ¹⁵ Ҳадар, Тема, Йетур, Нафиш ва Қедемаҳ. ¹⁶ Булар Исмоилнинг ўғилларидир. Мана, уларнинг қишлоқлару қароргоҳларига кўра уларнинг исмларидир. Булар қабилаларининг ўн иккита қабилабошиларидир. ¹⁷ Исмоил умр кунларининг сони юз ўттиз етти йил эди. Сўнг Исмоил жон бериб, оламдан ўтди ва ўз халқига қўшилди. ¹⁸ Улар Миср олдидаги Ашурга бориш йўлидаги Хавилаҳдан то Шургача истиқомат қилар эдилар. Улар ўз ака-укаларининг қаршисида ўрнашдилар. ¹⁹ Мана, Иброҳимнинг ўғли Исҳоқнинг насл-насаби: Иброҳимдан Исҳоқ туғилди. ²⁰ Исҳоқ Паддон-Орамдан орамлик Бетуэлнинг қизи, орамлик Лабаннинг синглиси Ривқони хотинликка олганида, қирқ ёшда эди. ²¹ Исҳоқ Раббийга хотини учун ибодат қилди, чунки у бепушт эди. Раббий уни эшитди ва унинг хотини Ривқо ҳомиладор бўлди. ²² Унинг ичида болалари уриша бошладилар. Ривқо: “Агар шунақа бўлса, бу менга нима керак?”- деб, бу ҳақида Раббийдан сўрагани кетди. ²³ Раббий унга: “Сенинг қорнингда иккита халқ бор, сенинг ичингдан икки тоифа халқ келиб чиқади. Бир халқ бошқасидан кучлироқ бўлади ва каттаси кичигига хизмат қилади”,- деди. ²⁴ Ривқонинг ой куни тўлиб, туғиш вақти яқинлашди. Мана, унинг қорнидаги эгизаклар эди. ²⁵ Биринчиси қизил, бутун танаси пўстакдек сержун чиқди, унга Эсов (“Ғадир-будур”), деб исм қўйдилар. ²⁶ Сўнг унинг укаси, қўли билан Эсовнинг товонидан тутиб чиқди ва унга Ёқуб (“Товвони ушлаб олувчи”), деб исм қўйдилар. Улар туғилганларида, Исҳоқ олтмиш ёшда эди. ²⁷ Болалар улғайдилар. Эсов моҳир овчи, дала одами бўлди, Ёқуб эса чодирларда яшовчи ювош одам эди. ²⁸ Исҳоқ Эсовни севар эди, чунки унинг ўлжаси унга ёқар эди. Ривқо эса Ёқубни севар эди. ²⁹ Бир куни Ёқуб овқат пиширди, Эсов эса тинкаси қуриб, даладан келиб қолди. ³⁰ Эсов Ёқубга: “Менга қизилдан, шу қизилдан ейишга бер, чунки менинг мадорим қуриди”,- деди. Шунинг учун унга Эдўм (“Қизил”), деб исм ҳам қўйдилар. ³¹ Аммо Ёқуб: “Ҳозироқ менга тўнғичлигингни сот”,- деди. ³² Эсов эса: “Мана, мен очликдан ўляпман, менга бу тўнғичликдан нима фойда?”- деди. ³³ Ёқуб: “Менга ҳозироқ қасам ич”,- деди. Эсов унга қасам ичди ва тўнғичлигини Ёқубга сотди. ³⁴ Шунда Ёқуб Эсовга нон ва ясмиқ ошидан берди. Эсов еб-ичди ва ўрнидан туриб, ташқарига чиқиб кетди. Шундай қилиб, Эсов ўз тўнғичлигини менсимади.