¹ Faloulle IaVeH a Moisés, dicindo: ² consagra para min todo primoxénito que abra matriz entre os fillos de Israel, tanto dos homes coma dos animais, para min é. ³ E Moisés díxolle ao pobo: lembrade este día, no que saíchedes de Exipto, de casa de escravitude, pois IaVeH sacoubos dalí con man forte, polo que non habedes de comer nada levedado. ⁴ Vós saídes hoxe, no mes de Abib. ⁵ E cando IaVeH te meta na terra do cananeo, do heteo, do heveo e do xebuseo, terra que xurou aos teus pais que che daría a ti, terra da cal flúe leite e mel, vós faredes esta celebración neste mes. ⁶ Sete días comerás pan sen lévedo, e o sétimo día será festa a IaVeH. ⁷ Durante os sete días non se comerá nada con lévedo, nin se verá contigo cousa leudada nin lévedo en todo o teu territorio. ⁸ E aquel día explicaraslle ao teu fillo, dicindo: faise isto debido ao que IaVeH fixo por min cando saín de Exipto. ⁹ Isto será para ti un sinal sobre a túa man, e un recordatorio entre os teus ollos, para que a lei de IaVeH esté na túa boca, por canto con man forte sacouche IaVeH de Exipto. ¹⁰ Cumprirás esta ordenanza de ano en ano, no tempo sinalado. ¹¹ E cando IaVeH te introduza na terra do cananeo, como che xurou a ti e aos teus pais, e cando cha entregue, ¹² dedicarás todo o que abra matriz a IaVeH, e de entre os primoxénitos dos animais, os machos serán para IaVeH. ¹³ Mais todo primoxénito de burro redimirás cun año, e se non o redimes, québralle a caluga. Tamén redimirás a todo primoxénito home entre os teus fillos. ^{14 16} Cando mañá o teu fillo che pregunte, dicindo: que é isto? ti diraslle: "IaVeH sacounos con man forte de Exipto, de casa de escravitude. ¹⁵ Teimando Farón en non deixarnos marchar, IaVeH matou a todo primoxénito na terra de Exipto, dende o primoxénito do home até o primoxénito do animal. Por iso eu sacrifico a IaVeH tódolos machos que abren matriz, e redimo ao primoxénito dos meus fillos." Isto serache por sinal sobre a túa man, e por símbolo diante dos teus ollos, por canto IaVeH sacounos de Exipto con man forte. ¹⁷ Cando Faraón deixou marchar ao pobo, Deus non os levou polo camiño da terra dos filisteos, aínda que estaba preto, porque dixo Deus: non vaia ser que o pobo cambie de parecer cando vexa guerra e se volva a Exipto. ¹⁸ Así que Deus desviou ao pobo polo camiño do deserto cara o Mar Vermello, e os fillos de Israel subiron armados da terra de Exipto. ¹⁹ Moisés levou consigo os ósos de Xosé, pois este fixera xurar solemnemente aos fillos de Israel, dicindo: de certo Deus visitaravos e levarédesvos daquí os meus ósos convosco. ²⁰ Saíron de Sucot e acamparon e Etam, ao borde do deserto. ²¹ E IaVeH ía diante deles: de día nunha columna de nube, para guialos polo camiño, e de noite nunha columna de lume, para alumealos, a fin de que camiñaran de día e de noite. ²² Nunca se apartou de diante do pobo a columna de nube de día nin a columna de lume de noite.