¹ Reunindo aos doce, deulle poder e autoridade sobre demonios e para sanar enfermedades. ² E os enviou para proclamar o reino de Deus e sanar ao enfermos ³ E lles dixo: No collades nada para o camiño, nen caxato, nen alforxa, nen pan, nen diñeiro, nen collades dúas túnicas cada un. ⁴ En calquera casa onde entredes, quedade alí, y saíde tamén desde alí. ⁵ Tocante aos que non vos reciban, ao sair desa cidade, sacudide o pó dos vosos pés para testemuña en contra deles. ⁶ Entón saíron, e ían polas aldeas anunciando o evanxeo e sanando por todas partes. ⁷ Herodes, o tetrarca, enterouse de todo o que estaba pasando e estaba perplexo, porque algúns dician que Xoán resucitara de entre os mortos, ⁸ outros, que Elías aparecera, e outros, que algún profeta dos antigos resucitara. ⁹ Entón Herodes dixo: Fixen decapitar a Xoán, entón, quen é este do que escoito estas cousas? E buscaba o xeito de velo. ¹⁰ cando os apóstolos volveron, diron conta a Xesús de todo o que fixeran. E El, colléndoos consigo, retirouse a unha cidade chamada Betsaida. ¹¹ Mais cando a xente se decatou disto, seguino, e Xesús, recibíndoos, lles falaba do reino de Deus, e sanaba aos enfermos. ¹² Comezaba o solpor, e achegandose os doce, e lle dixeron: Despide á multitude, para que vaian para as suas aldeas e para os campos de derredor, e encontren un sitio onde se hospedaren e algo de comer; porque aquí estamos nun deserto. ¹³ Pero El lles dixo: Dádelle vos de comer. E eles responderon: Só temos cinco pans e dous peixes, a menos que vaiamos e merquemos comida para toda esta xente. ¹⁴ (Porque había uns cinco mil homes.) E Xesús lles dixo aos discípulos: Facede que se senten en grupos de una cinquenta cada un. ¹⁵ Así lles dixeron, e todos sentaron. ¹⁶ E collendo El os cinco pans e os dous peixes, mirou cara o ceo, bendeciunos e os partiu, e llos deu aos discípulos para que os repartisen entre a xente. ¹⁷ Todos comeron e quedaron fartos; e recolleron o que sobrou en doce cestas. ¹⁸ Mentres Xesús oraba so, estaban con el os discípulos e lle perguntou dicindo: Quen din as xentes que son eu? ¹⁹ Eles reponderon: Uns, Xoán o Bautista; outros, Elías; e outros, que algún pfofeta dos antigos que resucitou. ²⁰ El lles dixo: E vós, quen decides que son eu? E Pedro respondendo dixo: O Cristo de Deus. ²¹ Mais El, adevertíndoos seriamente, mandoulles que non lles dixese nada a ninguén, ²² dicindo: O Fillo do Home ten que sofrir moito, e ser rexeitado desde ancianos e até os principais sacerdores e escribas, e ser morto, e resucitar ao terceiro día. ²³ E lles decía a todos: Se algún me quere seguir, néguese a si mesmo, tome cada día a súa cruz e sigame. ²⁴ Porque o que queira salvar a súa vida, perderaa; mais o que perda a súa vida pola miña causa, ese a salvará. ²⁵ Porque, de que lle sirve ao home ter gañado o mundo enteiro, si el mesmo se destrue ou se arruina? ²⁶ Porque o que se avergoñe de min e das miñas palabras, deste se avergoñará o Fillo do Home cando veña na súa gloria, a do Pai e a dos santos anxos. ²⁷ Mais dígovos de verdade que hai algúns aquí, que non probará a morte sen antes ver o Reino de Deus. ²⁸ Oito días despois destas palabras, Xesús tomou consigo a Pedro, a Xoán e a Xacobe e subiu ao monte a orar. ²⁹ Mentres oraba, a aparencia do seu rostro mudou, a súa roupa se volveu branca e resplandecente ³⁰ Velaí, dous homes que falaban con El, eran Moisés e Elías, ³¹ quen apareceron en gloria, falaban da partida de Xesús, que estaba a punto de se cumprir en Xerusalén ³² Pedro e os seus compañeiros queradan durmidos, mais cando acordaron, viron a gloria de Xesús e aos dous homes que estaban con El. ³³ E sucedeu que ao marchar eles, Pedro dixo: Mestre, que ben que esteamos aquí; fagamos tres enramadas, unha para ti, unha para Moisés e outra para Elías, pero non sabía o que dicía. ³⁴ Entón, mentres el dicía isto, se formou unha nube que os cubriu, e, ao entrar na nube, tiveron moito medo. ³⁵ Unha voz saiu da nube, e dicía: ese é o meu Fillo, o meu escollido; escoitadeo. ³⁶ Despois de que se escoitou a voz, Xesús quedou so. Eles calaron e non lle contaron a ninguén o que viran por aqueles días. ³⁷ Ao día seguinte, cando baixaban do monte, saiulle ao paso unha grande multitude. ³⁸ Velaí un home de entre a xente que berrou, dicindo: Mestre, suplícoche que vexas ao meu fillo, xa que é o único que teño. ³⁹ Un espirito apoderase del e de súpeto berra e convulsiona, botando espumallos, e feríndoo, e custa moito que o deixe. ⁴⁰ Entón supliqueille aos teus discípulos que o botasen fora e no puideron. ⁴¹ Respondendo Xesús, dixo: Xeración incrédula e perversa! Até cando terie que estar con vós e vós soportar? Trae aquí ao teu fillo. ⁴² E cando este se achegaba, o demo retorceuno e lle fixo caer con convulsións. Mais Xesús reprendeu ao espírito inmundo e sanou ao rapaz e llo devolveu ao seu pai. ⁴³ E todos estaban admirados pola grandeza de Deus. Mentres todos se mavavillaban de todas as cousas que facía, Xesús dixo aos dicípulos: ⁴⁴ Facede que estas palabras entren nos vosos ouvidos, porque o Fillo do Home vai ser entregado aos homes. ⁴⁵ Mais eles non entendían estas palabras, xa que lles estaban veladas para que non as entendesen; el lles daba medo preguntar a cerca delas. ⁴⁶ E comezaron a discutir sobre quen sería o mais importante de eles. ⁴⁷ Entón Xesús, sabendo o que pensaban nos seus corazóns, tomou un neno e o puxo ao seu carón, ⁴⁸ e lles dixo: O que recibe este neno no meu nome, me recibe a min; e o que me recibe a min, recibe ao que me enviou; porque o mais pequeno de entre vos, ese é o mais importante. ⁴⁹ Respondendo Xoán, dixo: Mestre, vimos a un que botaba fora demos no teu nome e tratamos de impedirllo porque non anda con nós. ⁵⁰ Mais Xesús lle dixo: non llelo impidades; porque o que non está contra de vós, está con vós. ⁵¹ Cando se cumpriron os días da súa ascensión, El, decidiu firmemente ir cara Xerusalén. ⁵² Mandou mensaxeiros por diante, eles foron e entraron nunha vila de samaritanos para facer os preparativos. ⁵³ Pero non o recibiron ben, porque sabían que estaba determinado a ir a Xerusalén. ⁵⁴ Vendo isto, os discípulos Xacobe e Xoán, dixeron: Señor, queres que mandemos que baixe lume do ceo e os consuma? ⁵⁵ Mais El, volvendose, reñiulles, dicindo: Vos non sabedes de que espirito sodes, ⁵⁶ porque o Fillo do Home non viu para destruir as almas dos homes, senon para salvalas. E marcharon para outra aldea. ⁵⁷ E mentres ían de camiño, un lle dixo: Seguireite onde queira que vaias. ⁵⁸ E Xesús lle dixo: as raposas teñen tobeira e as aves teñen niño, mais o Fillo do Home non ten onde pousar a cabeza. ⁵⁹ Díxolle a outro: Sígueme. Mais el respondeu: Señor, deixa que vaia primeiro enterrar o meu pai. ⁶⁰ Mais El lle dixo: Deixa que os mortos enterren aos seus mortos; mais ti, vai e anuncia o reino de Deus. ⁶¹ Tamén outro lle dixo: Seguireite, Señor; mais primeiro deixa que me despida dos da miña casa. ⁶² Mais Xesús lle dixo: Ninguén que, despois de por a man no arado e mira atrás, é apto para o reino de Deus.