¹ Aconteceu despois destas cousas, que o Señor nomeou a setenta (72) a maiores, e comisionounos en parellas diante del, para que foran abrindo camiño en toda vila e aldea onde El había de ir. ² Dicíalles: hai moito que colleitar, pero escasean os xornaleiros; rogade ao Señor da colleita que mande máis xornaleiros á súa sega. ³ Ide, e entendede que vos mando coma años entre os lobos. ⁴ Non levedes cartos, nin provisións, nin calzado de reposto, e non vos entreteñades no camiño con ninguén. ⁵ E na casa que entredes dicide de antemán: "Paz a esta casa". ⁶ E se os que viven alí son xente de paz, a vosa paz repousará sobre ela, e se non o son a vosa paz seravos devolta. ⁷ Non andedes de casa en casa, senón participade da comida e da bebida deles, pois o xornaleiro é digno do seu soldo. ⁸ Comede do que vos dean alí onde vaiades e sexades recibidos; sanade aos enfermos que haxan, ⁹ e dicídelles que o reino de Señor se achegou a eles. ¹⁰ Pero si entrades nalgunha vila e non sodes ben recibidos, dicide nas prazas: ¹¹ Non levaremos da vosa vila nin o po que se nos pegou aos pés. Aí vos queda, sacudímolo das nosas sandalias; pero entendede que o reino de Deus se achegou a vós. ¹² Asegúrovos que o día do xuízo será máis soportable para Sodoma que para esa vila. ¹³ Ai de ti Corazím! Ai de ti Betsaida! Porque se Tiro e Sidon fosen testemuñas das milagres que vós vistes, xa estiveran arrepentidos hai moito tempo, sentados en cicilio e cinza reconsiderando os seus feitos. ¹⁴ Por iso, no xuízo, o castigo será máis tolerable para Tiro e Sidón que para vós. ¹⁵ E ti, Capernaún, será que pensas que podes ser exaltado no ceo? Ti vas ser afundido na profundidade do abismo. ^{no orixinal Hades 16} O que vos escoite, a min me escoita, e o que vos rexieta, rexéitame a min; e o que me rexeita a min, rexeita ao que me enviou. ¹⁷ Os setenta (72) regresaron felices dicindo: Señor, aínda os demos se nos suxeitan no teu nome. ¹⁸ E díxolles El: Eu vía como Satanás caía do ceo coma se dun lóstrego se tratara. ¹⁹ Mirade, dinvos autoridade para pisar sobre serpes e alacráns, e sobre todo poder do inimigo, e nada vos poderá mancar. ²⁰ Con todo, non vos alegredes tanto cando vexades que os espíritos se someten a vós, senón antes sede felices sabendo que os vosos nomes están inscritos no ceo. ²¹ Na mesma hora, El estaba cheo da alegría do Espírito Santo, e dixo: Doute lovor, Pai, Señor do ceo e da terra, porque agochaches estas cousas aos sabios e entendidos, e llas descubriches aos que aínda non sabían falar. Sí, Pai, poque foi como che agradou facer. ²² Volvéndose aos discípulos referíulles: Todas as cousas me foron transmitidas polo meu Pai, e ninguén coñece ao Fillo non sendo o Pai, nin quen é o Pai senón o Fillo, e aquel a quen o Fillo llo queira revelar. ²³ E volvéndose cara os seus discípulos faloulles en privado: Benditos os ollos que ven o que vos vedes; ²⁴ de certo vos digo que moitos profetas e reis desexaron ver o que vós vedes, e non o viron, e oír o que vós oídes, e non oíron. ²⁵ E velaquí, que se ergueu un intérprete da lei que quería probalo e dixo: Mestre, que podo facer para herdar a vida eterna? ²⁶ El díxolle: Que está escrito na lei? que é o que entendes ti? ²⁷ Respondeulle: Amarás ao Señor o teu Deus con todo o teu corazón, e conta a túa alma, e con todas as túas forzas, e con toda a túa mente; e ao teu próximo coma se foses ti. ²⁸ Entón Xesús díxolle: ben dias; mantente facendo así e vivirás. ²⁹ Pero querendo o intérprete xustificar os seus actos, preguntoulle a Xesús: E quen ven sendo o meu próximo? ³⁰ Respondendo Xesús dixo: Un home baixaba de Xerusalén a Xericó, cando lle saíron ao camiño uns matóns, que logo de mallar nel e roubarlle ata a ropua, deixárono alí medio morto e fuxiron. ³¹ De casualidade un sacerdote baixaba por aquel camiño, e cando reparou no home, pasou polo outro lado. ³² Chegou por alí un levita, e fixo igual que o anterior. ³³ Pero un samaritano, que ía de viaxe, ao chegar a onde estaba el, veuno e tivo compaixón del, ³⁴ e achegándose, vendoulle as feridas, cubríndoas con aceite e viño; e montouno no seu propio burro, levouno a unha pousada e coidou del. ³⁵ Ao día seguinte, sacou cartos e pagou a estancia por dous días ao pousadeiro dicíndolle: Coida del, e o que precises a maiores, pagareicho á volta. ³⁶ Quen dos tres , pensas ti, que demostrou ser o próximo do home malferido? ³⁷ E el dixo: O que tivo compaixón del. E Xesús dixo: Vai e fai ti o mesmo ³⁸ Aconteceu que no medio da travesía, El entrou nunha vila; e unha muller que se chamaba Marta, recibeuno na súa casa. ³⁹ Ela tiña unha irmá que se chamaba María, que sentada aos pés de Xesús, escoitaba as súas ensinanzas. ⁴⁰ Mais a preocupación de Marta era outra, estaba afanada cos preparativos e achegándose a El díxolle: Señor, non tes coidado de que a miña irmá me deixe servir soa? Dille que me bote unha man. ⁴¹ Respondeulle o Señor: Marta, Marta, ti estás tan afanada e conturbada por tantas cousas; que non te estás dando conta de que ⁴² somentes hai unha cousa necesaria, e María foi quen de descubrila e ninguén llo poderá quitar.