¹ E aconteceu pouco despois, percorría vilas e aldeas, pregoando e dando as boas novas do reino de Deus; e ían canda El os doce, ² e algunhas mulleres que foran sandadas de espíritos malos e de enfermidades: María, chamada magdalena, da que saíran sete demos, ³ e Xoana, muller de Chuza, mordomo de Herodes, e Susana, e outras moitas máis que os axudaban cos seus bens. ⁴ Pero xuntándose unha grande multitude, e dos que se lle achegaban de distintas cidades, faloulles por parábola: ⁵ o sementador saíu sementar a súa sementeira; e ao sembrala, unha das partes caeu á beira do camiño, e foi %pisada%, e os paxaros do ceo comérona. ⁶ Outra delas caeu sobre a pedra, e ao abrollar, secou por falta de humidade. ⁷ E outra caeu en boa terra, e medrou, e dela saiu unha colleita a cento por un. ⁸ E ao falar estas cousas, Xesús daba voces dicindo: o que teña oídos para ouvir, oia. ⁹ Os seus discípulos preguntábanlle que quería dicir esta parábola, ¹⁰ e El dixo: a vós concedéusevos coñecer os misterios do reino de Deus, pero aos demais, por parábolas, para que vendo, non vexan; e oíndo, non entendan. ¹¹ Esta é a parábola: a semente é a palabra de Deus. ¹² E os que están ao longo do camiño son os que oíron, pero despois vén o diaño e arrinca a palabra dos seus corazóns, para que non crean e sexan salvos. ¹³ E os da pedra son aqueles que, cando oen, reciben a palabra con ledicia; pero ao non teren unha raíz, cren por un tempo, pero no tempo da proba afástanse. ¹⁴ E a semente que caeu entre os espiños, son os que logo de oíren, ao seguir adiante no seu camiño afóganse polas preocupacións, as riquezas e os praceres da vida, e o seu foirto non madura. ¹⁵ Pero a semente na boa terra, son os que oíron cun corazón bo e nobre a palabra, e retéñena, e dan froito con tenacidade. ¹⁶ Ninguén prende unha lámpada e lle pon un recipiente enriba, ou a pon embaixo da cama, senón que a pon sobre un candeeiro para que os que entran vexan a luz. ¹⁷ Pois non hai nada oculto que non sexa manifesto, nen segredoque non sexa coñecido e saia á luz. ¹⁸ Xa que logo, mirade ben como oídes; porque ao que teña, seralle dado, e ao que non teña, mesmo o que imaxina ter lle será quitado. ¹⁹ Daquela súa nai mailos seus irmáns chegaron onda El, pero non podían achegárselle por mor do xentío. ²⁰ E avisárono: a túa nai e os teus irmáns están fóra parados e desexan verte. ²¹ Pero, respondendo El, díxolles: miña nai e meus irmáns son estes que oen a palabra de Deus e a poñen por obra.%a practican% ²² Pero nun día daqueles, entrou na barca cos seus discípulos, e díxolles: vaiamos á outra beira do lago. E partiron. ²³ Pero entrementres navegaban, El quedou durmido; e veu un temporal sobre o lago, e asolagáronse e corrían perigo. ²⁴ E achegándose a El, espertárono dicindo: Mestre, Mestre, morremos! E El erguéndose do sono reprendeu ao vento e ás bravas ondas, e pararon e e chegou a calma. ²⁵ E díxolles El: u-la vosa fe? Pero eles estaban cheos de medo e abraiados, dicíndose uns aos outros: quen é Este que mesmo manda aos ventos e á auga e lle obedecen? ²⁶ Vogaron cara a terra dos gadarenos que está en fronte da Galilea; ²⁷ e ao baixar El a terra, saíu ao encontro un home da cidade que tiña demos, e que levaba tempo abondo sen poñer roupa ningunha, nen tiña un fogar, senón que vivía entre as tumbas. ²⁸ Ao ver a Xesús, berrou e caeu diante del, e dixo en voz alta: que tes ti comigo, Xesús, Fillo do Deus Altísimo? Pídoche que non me atormentes. ²⁹ Porque lle estaba a mandar ao espírito inmundo que saíse do home, porque se tiña apoderado del en moitas ocasións, e tíñao atado con cadeas e ferros, baixo vixía.; e así e todo rachaba as ataduras e era empurrado%impelido% polo demo aos desertos. ³⁰ Entón preguntoulle Xesús: cal é o teu nome? Pero el díxolle: Lexión, porque entraran moitos demos nel. ³¹ E pedíanlle que non os mandara ir cara o abismo. ³² E había por alí comendo no monte unha manda de porcos; e os demos pedíronlle que lles deixara entrar nos porcos. E El deixoulles. ³³ Saíron os demos do home e entraron nos porcos; e a manda precipitouse barranco abaixo cara o lago, e afogaron. ³⁴ E cando viron o que aconteceran os que os coidaban, fuxiron e contaárono todo na cidade e polos campos adiante. ³⁵ Saíron as xentes para ver o que acontecera; e achegáronse onda Xesús, e atopáronse co home do que saíran os demos, sentado aos pés de Xesúa, vestido e cordo, e enchéronse de temor. ³⁶ E os que o viran, contáronlles como fora sanado o que estaba endemoñado. ³⁷ E toda aquela xente derredor dos gadarenos pediulle a Xesús que se afastara deles, porque estaban agoniados co medo. Pero El subindo a unha barca, foi de volta. ³⁸ Pero o home de quen saíran os demos rogáballe que o deixara ir canda El; mais El despediuno, dicindo: ³⁹ volve á túa casa, e conta as grandes cousas que fixo o Señor por ti. E foise, pregoando por toda a cidade as cousas tan randes que o Señor fixera por el. ⁴⁰ Ao volver Xesús, a multitude deulla a benvida, porque todos agardaban por el. ⁴¹ E velaquí que se achegou un home chamado Xairo, que era un oficial da sinagoga; e caendo aos pés de Xesús pedíalle que entrara na súa casa; ⁴² porque tiña unha única filla, como de doce anos, que estaba a piques de morrer. Entrementres El ía, o xentío oprimíao. ⁴³ E unha muller que padecera de fluxo de sangue por doce anos e que gastara todo canto tiña nos médicos e non podía ser sanada por ninguén, ⁴⁴ achegóuselle a Xesús por detrás e tocou o bordo do seu manto; e ao momento o fluxo de sangue parou. ⁴⁵ E díxolle Xesús: quen foi o que me tocou? Mentres o negaban todos, dixo Pedro, e os que estaban canda el: Mestres, as multitudes están a apertarte e oprímente. ⁴⁶ Pero Xesús dixo: alguén me tocou, porque Eu sentín que saíu poder de min. ⁴⁷ Ao darse conta a muller se que non pasara por alto, achegóuselle tremendo, e caendo diante del, confesou diante de todo o pobo a razón pola que o tocara, e como fora sandada ao instante. ⁴⁸ E El díxolle: filla, a túa fe sanoute; vai en paz. ⁴⁹ Mentres estaba aínda falando, veu alguén da casa do principal da sinagoga, dicindo: a túa filla morreu; non molestes máis ao Mestre. ⁵⁰ Pero cando Xesús o escoitou, respondeulle: non temas; só cre, e ela sanará. ⁵¹ E cando El chegou á casa, non deixou que ninguén entrara con El senón Pedro, Xoán e Xacobe, e o pai maila nai da rapaza. ⁵² E todos a choraban e lamentábanse; pero El dixo: non choredes, porque non morreu, senón que durme. ⁵³ E burlábanse del, sabendo que ela morrera. ⁵⁴ Pero El, colléndoa da man, deu voces, dicindo: nena, levántate! ⁵⁵ Entón volveulle o seu espírito, e levantouse no momento, e El mandou que lle deran de comer. ⁵⁶ E os seus pais estaban abraiados; pero El encargoulles que non lle dixeran a ninguén o que acontecera.