¹ E sucedeu que nun día de repouso pasaba Xesús por diante dunhas leiras sementadas, e os seus discípulos arrincaban e comían as espigas debullándoas coas mans. ² Pero algúns dos fariseos dixeron: como facedes o que non convén no día de repouso? ³ Respondendo Xesús, dixo: E logo non lestes cando David e os que estaban con el, esfameados; ⁴ como entraron na casa de Deus, e colleu e comeu os pans consagrados, que ningén pode comer, agás os sacerdotes, e compartiunos cos seus compañeiros? ⁵ E dicíalles: O Fillo do Home é o Señor do día de repouso. ⁶ E noutro día de repouso sucedeu que entrou na sinagoga e ensinaba, e había alí un home tolleito da man dereita. ⁷ E os escribas e os fariseos non lle sacaban ollo, para ver si curaba no día de repouso, para ter algo de que acusalo. ⁸ Pero el coñecía os seus pensamentos, e díxolle ao tolleito: Érguete e ponte ahí no medio. E erguéndose, achegouse a el. ⁹ Xesús díxolles: Eu pregúntovos: é lexítimo no día de repouso facer ben ou facer mal; salvar unha vida ou deixar que morra? ¹⁰ E mirando arredor del, díxolle ao home: Estende a túa man. El fíxoo así e a man curou. ¹¹ Pero eles enchéronse de xenreira, e barallaban distintas opcións para facerlle a Xesús. ¹² Neses días, El foi ao monte a orar, e pasou alí toda a noite adorando e pregándolle a Deus. ¹³ Ao amencer, chamou aos seus discípulos, e escolleu 12 de entre eles, e chamóunos apóstolos. ¹⁴ Simón, a quen chamou Pedro, e Andrés o seu irmán; Xacobe e Xoan; Felipe e Bartolomé; ¹⁵ Mateo e Tomás; Xacobe, fillo de Alfeo, e Simón, o coñecido como o Zelote; ¹⁶ Xudas, fillo de Xacobe e Xudas Iscariote, quen chegou a ser un traidor. ¹⁷ Baixou do monte con eles e detívose nunha chaira; e unha gran multitude dos seus discípulos e infinidade de persoas do pobo, de toda Xudea, de Xerusalén e da rexión costeira de Tiro e Sidón, ¹⁸ que acudiron para oílo e para ser curados das súas doenzas; e os que eran perturbados por espíritos inmundos eran sandados. ¹⁹ Todos procuraban achegarse a El, porque del salía o poder para sandalos. ²⁰ Volvendo a vista cara os discípuos, dicíalles: Felices sodes os pobres, porque o reino de Deus vos pertence. ²¹ Felices os famentos, porque vos fartaredes. Felices os que agora chorades, porque habedes rir.. ²² Felices sodes cando as persoas vos rexeitan, cando vos afastan deles, chamándovos de todo, e vos exclúan poñendo os vosos nomes na lista negra, por causa do Fillo do Home. ²³ Alegrádevos cando vos vexades nestas, e dade brincos de ledicia, porque velaí, o voso premio é grande no ceo, xa que os seus pais fixeron do mesmo xeito aos profetas. ²⁴ Pero ai de vós, os ricos, que xa vos contentades aquí. Ai de vós, os que agora tendes de todo, porque pasaredes fame. ²⁵ Ai de vós, os que agora rides!, porque vos lamentaredes e habedes chorar os sete chorares. ²⁶ Ai de vós, cando todas as persoas falen marabillas de vós! porque os seus devanceiros tamén falaban ben dos falsos profetas. ²⁷ Aos que me estades a oír, dígovos: amade aos vosos inimigos; facede o ben aos que vos rexeitan, ²⁸ bendicide a quen vos critica; orade polos que vos desacreditan. ^{29 30} Si alguén che dá unha labazada, ponlle a outra meixela; e ao que che quite o abrigo, dalle tamén a camiseta. A todo o que che pida, dalle, e a quen che roube, non llo reclames. ³¹ Facede con todas as persoas como queredes que fagan convosco. ³² Si amades aos que vos aman, cal é o voso mérito? Mesmo os pecadores aman a quen os ama. ³³ Si facedes ben aos que bos fan ben, fixestes algo de máis? Os pecadores fan igualiño. ³⁴ Si lle prestades a alguén que sabedes que volo pode devolver, que mérito tendes? Os pecadores prestan aos pecadores a cambio do reembolso completo. ³⁵ É mellor que amedes aos vosos inimigos e que fagades o ben, que prestedes sen esperar nada a cambio, e a vosa recompensa será grande, e seredes fillos do Altísimo; porque El é amable cos desagradecidos e desalmados. ³⁶ Sede compasivos, así como o voso Pai é compasivo. ³⁷ Non xulguedes e non seredes xulgados; non sentenciedes e non haberá sentencia para vós; perdoade e seredes perdoados. ³⁸ Dade e darásevos a vós; botarán no voso regazo boa medida, empacada, peneirada e desbordante. Coa medida que medides, seredes medidos. ³⁹ Faloulles tamén por parábola: Poderá un cego guiar a outro cego? Non caerán os dous nun burato? ⁴⁰ Un discípulo non está por riba do seu mestre, pero todo aprendiz, despois de prepararse en condicións, será coma o seu mestre. ⁴¹ E por que miras a palla no ollo do teu irmán e non ves a viga que tes no teu? ⁴² Ou como lle podes dicir: Irmán déixame que che saque esa palla que tes no ollo, cando nin ti mesmo podes ver a viga que está no teu? Hipócrita! Limpa primeiro a viga que está no teu ollo e logo poderás ver con claridade para sacar a palla no ollo do teu irmán. ⁴³ Non hai árbore bo que de mal froito, nin ao revés, árbore mala que produza bo fruto. ⁴⁴ Cada árbore é coñecida polo seu froito. Ningén recolle figos das toxeiras, nin vendiman uvas das silveiras. ⁴⁵ A boa persoa, so pode sacar boas cousas do bo tesouro do seu corazón; e a persoa mala, do mal tesouro saca o que é malo, porque cada un fala segundo o que hai no seu interior. ⁴⁶ Por que me chamades: "Señor, Señor", e non facedes o que vos digo? ⁴⁷ Todo o que se achega a min e escoita as miñas palabras a as pon en práctica, direivos a quen se asemella: ⁴⁸ Semella unha persoa que foi edificar unha casa e cavou ben fondo, e puxo os fundamentos da casa sobre a rocha, e cando veu unha enchente do río que botou por fóra, bateu contra aquela casa, pero non foi quen de botala abaixo porque estaba ben construída. ⁴⁹ Pero a persoa que escoitou e quedou de brazos cruzados, semella unha persoa que foi edificar unha casa sobre terra, sin poñer os fundamentos, e a enchente bateu contra dela e no intre veu abaixo, e foi grande a ruina daquela casa.