¹ Sucedeu nun día de repouso que Xesús entrou na casa dun dos gobernantes dos fariseos, para comer pan, e eles observábano de preto. ² E alí, enfronte del, estaba un home enfermo ao que se lle inflaba o corpo. ³ E dirixíndose Xesús aos intérpretes da lei e aos fariseos, faloulles: É lexítimo curar no día de repouso, ou non? ⁴ Máis eles pecharon a boca. El, tomándolle a man, sanouno e deixouno libre. ⁵ E a eles díxolles: Quen de vós, caéndolle un fillo ou un boi nunha fochanca, no día de repouso, non lle bota a man para sacalo inmadiatamente? ⁶ e non puideron contradecilo. ⁷ Cando se decatou de que todos os convidados á cea buscaban sentarse o máis preto posible da presidencia, faloulles esta parábola: ⁸ Cando sexas convidado a algún banquete de vodas, non te vaias sentar na presidencia, non sexa que o que te convidou a ti, convidara a outro máis distinguido ca ti, ⁹ e achegándose a vós o que vos convidou, che diga: Déixalle o sitio a este; quedando ti en vergoña e sentándote nos últimos asentos. ¹⁰ Mais cando sexas convidado vai e senta no último de todo para que cando chegue o que te convidou, che diga: Amigo, ven máis para adiante; daquela serás recoñecido perante o resto dos que se sentan na mesa contigo. ¹¹ Porque todo o que se gabe, vai ser abaixado; e o que se abaixe será gabado. ¹² E dixo tamén ao que o convidara: Cando fagas unha comida ou cea, non chames aos teus amigos, nin aos teus irmáns, nin a parentes, nin aos ricos dos teus veciños, non sexa que eles tamén te conviden a ti, e velaí a túa recompensa. ¹³ Mellor che sería cando fagas un banquete, que chames aos pobres, mancos, coxos, cegos, ¹⁴ e serás bendecido, posto que non teñen para devolverche a invitación; pois ti serás recompensado na resurreción dos xustos. ¹⁵ Escoitando un dos que estaba sentado con El á mesa díxolle: Bendito todo o que coma pan no reino de Deus! ¹⁶ Pero El díxolle: Un home deu unha gran cea, e convidou a moitos; ¹⁷ e chegada a hora mandou a un criado a dicir aos que estaban convidados: Vinde, porque xa está todo listo. ¹⁸ Comezaron todos a poñer desculpas. O primeiro dixo: non podo, merquei un terreo e teño que ir velo. Descúlpame. ¹⁹ Outro: Merquei 5 parellas de bois e vounos probar. Descúlpame. ²⁰ E outro máis: Acabo de casar e por iso non podo ir. ²¹ O criado veu de volta e contoulle todo o seu amo. Entón, anoxado o dono da casa, díxolle ao criado : Váiteme xa polas rúas e rueiros da vila e trae aos pobres, aos mancos, aos cegos e aos coxos. ²² E dixo o criado: Meu amo, xa fixen o que mandaches e aínda queda sitio. ²³ E o amo dixo ao criado: Váiteme agora polos camiños e valados e dilles que é preciso que entren na miña casa para que se encha. ²⁴ Dígovos que ningunha daquelas persoas que foron convidadas probará a miña cea. ²⁵ No camiño acompañabaos unha gran variedade moi numerosa de persoas; e El volvéndose, díxolles: ²⁶ Se algún ven a min e sigue tendo en primeiro lugar a seu pai ou nai, á súa muller e fillos,naos seus irmáns e irmás, a aínda ata a súa propia vida, non pode ser o meu discípulo. ²⁷ O que non carga coa súa cruz e me segue, non lle é posible ser discípulo meu. ²⁸ Porque, quen de vós, desexando construir unha torre, non bota contas primeiro do que lle vai custar, para ver si lle chegan os recursos dos que dispón para rematala? ²⁹ Non vaia ser que cando xa teña postos os fundamentos, e non puidendo rematar, os que o vexan se mofen del, ³⁰ dicindo: Mira para ahí, este empezou a construir e non foi quen de rematar a obra. ³¹ Ou que rei, cando se enfronta a outro en batalla, non se senta primeiro a valorar si lle chegarán 10000 homes para loitar contra os 20000 do outro rei? ³² E se non, cando aínda o ten lonxe, mándalle uns embaixadores pedindo un acordo de paz. ³³ Polo tanto, se calquera de vós non renuncia a todas as súas posesións, non lle será posible ser meu discípulo. ³⁴ Bo é o sal, pero que si o sal perde o seu sabor? con que ha ser salgado? ³⁵ Xa non vale nin para a terra, nin para a esterqueira; haino que tirar. Quen teña oídos para oír, que oia.