56
1
خدایا مرَه فیض عطا بوکون، چون می دوشمنان مرَه تعقیب کوند. همش می اَمرَه جنگ کوند و می روزگارَه سیاهَ کوده دَأرد.
2
همۀ روز مرَه حمله کوند، و مخالفانی کی می اَمرَه جنگ کوند زیادد.
3
وختی کی ترسم، ترَه توکل کونم.
4
خداوندِه وعده یانَ ستایش کونم، خداوندَه توکل کونم و نترسم، آدمی مرَه چی تَأنه بوکونه؟
5
ایتَه لحظه مرَه راحت نند و همۀ اَشَأنِ فکر اَنه کی مرَه اذیت و آزار بوکند.
6
اوشَأن همه تَه جمعَ بود و مرِه کمین کوند، می قدمانَ چوم بودوخته دَأرد و می جانِ قصدَه دَأرد.
7
اَن همه شرارتِ اَمرَه اَشَأن جانِ سالم بدر بورد؟ خدایا اَ قؤمَأنَ خودتِ غضبِ میَأن تَأوأد و سرنگونَ کون.
8
تو می آوارگی جَه خبر دَأری. تو می اَشکانِ حسابَ دَأری، آیا تی دفترِ دورون بینیویشته نوبوسته؟
9
اون روزی کی ترَه دخَأنم می دوشمنان وَأگردد و فرار کوند. یقین دَأرم، چره کی خدا می پوشتیبانه.
10
خدا وعده یانَ ستایش کونم و اونَ شکر کونم.
11
خداوندَه توکل دَأرم پس نترسم، آدمان مرَه چی تَأند بوکوند؟
12
خدایا، خودمِه نذرانَ اَدا کونم، و شکرگزاری قربانی یانَ تی درگاه تقدیم کونم.
13
چون تو مرَه جی مرگ نجات بدَه ایی و وَأنَأشتی می پا لیز بوخوره و نابودَه بوم، تا هَسَه بتَأنم زندگانی نورِ میَأن کی تی حضورِ جَه نَهه راه بوشوم.