¹ E escoitei unha gran voz que dende o templo dicía aos sete anxos: -Ide e vertede na terra as sete copas da ira de Deus. ² O primeiro foi e verteu a súa copa na terra; producindo unha chaga pestilente e maligna nas persoas que tiñan a marca da besta e que adoraban a súa imaxe. ³ O segundo verteu a súa copa no mar e convertiuse en sangue coma de morto; e morreu todo ser vivo dos que están no mar. ⁴ O terceiro verteu a súa copa nos ríos e nas fontes de auga, e convertéronse en sangue. ⁵ E escoitei ao anxo das augas que dicía: -Xusto es Ti, o que es, e o que eras, oh Santo, porque xulgaches estas cousas; ⁶ pois eles verteron sangue de santos e profetas e ti décheslles a beber sangue; téñeno merecido. ⁷ E escoitei ao altar, que dicía: -Si, oh Señor Deus Todopoderoso, verdadeiros e xustos son os teus xuízos. ⁸ O cuarto verteu a súa copa sobre o sol, e foille dado queimar a xente con lume. ⁹ E as persoas foron queimadas co calor abafante; e blasfemaron o nome de Deus que ten poder sobre estas pragas, e non se arrepentiron para darlle gloria. ¹⁰ O quinto verteu a súa copa sobre o trono da besta; e o seu reino quedou en tebras, mordéndose a lingua da dor. ¹¹ E blasfemaron contra o Deus do ceo por mor das súas dores e das súas chagas, e non se arrepentiron das súas obras. ¹² O sexto verteu a súa copa sobre o gran río Éufrates; e secaron as súas augas para que fora preparado o camiño para os reis do oriente. ¹³ E vin saír da boca do dragón, da boca da besta e da boca do falso profeta, a tres espíritos inmundos semellantes a rás, ¹⁴ pois son espíritos de demos que fan sinais prodixiosas, que van aos reis de todo o mundo, a reunilos para a batalla do gran día do Deus Todopoderoso. ¹⁵ (Velaí , veño coma ladrón, ditoso o que vela e garda as súas roupas, non sexa que ande espido e vexan a súa vergoña). ¹⁶ E reuníronos no lugar que en hebreo se chama Armaguedón. ¹⁷ O sétimo verteu a súa copa no ar; e unha grande voz saíu do templo, do trono que dicía: -Está feito. ¹⁸ Entón houbo relampos, voces e estrondos; e houbo un terremoto tan grande e terrible como endexamais se vira dende que o home está sobre a terra. ¹⁹ A gran cidade quedou dividida en tres partes, e as cidades das nacións caeron. E a gran Babilonia foi recordada diante de Deus para darlle o cáliz do viño da ira de Deus. ²⁰ E fuxiu toda illa e non se atopou monte algún. ²¹ E enormes saraibas, coma dun talento cada un, caeron sobre a xente; e as persoas blasfemaron contra Deus pola praga de saraiba, porque esta praga era tremendamente grande.