¹ Como se escureceu o ouro! Como mudou o ouro puro! Por todas as encrucilladas están tiradas as pedras do santuario! ² Os fillos preciosos de Sión, que valían o seu peso en ouro puro, son tidos por vasos de barro, obra de mans de oleiro. ³ Aínda os chacais ofrecen o seu peito para amamantar ás súas crías; pero a filla do meu pobo volveuse cruel coma os avestruces do deserto. ⁴ A lingua do neno de peito pegóuselle ao seu padal pola sede; os pequenos piden pan, pero non hai quen o reparta. ⁵ Os que comían manxares andan desolados polas rúas; os que se criaron entre púrpura abrazan o lixo. ⁶ A iniquidade da filla do meu pobo é maior que o pecado de Sodoma, que foi derrubada nun instante sen que as mans actuaran contra ela. ⁷ Os seus consagrados eran máis puros que a neve, máis brancos que o leite, máis vermellos de corpo que os corais, coma o zafiro no seu parecer. ⁸ Hoxe os seus rostros son máis negros que o feluxe, e non se lles recoñece nas rúas; a súa pel pegouse aos seus ósos, murchou coma madeira. ⁹ Máis ditosos foron os que morreron a espada que os que morren de fame, que se consumen esgotados, pola falta dos froitos dos campos. ¹⁰ As mans de mulleres compasivas cociñaron os seus propios fillos, que lles serviron de comida por mor da calamidade da filla do meu pobo. ¹¹ Iahveh cumpriu a súa indignación, derramou o ardor da súa ira; e encendeu un lume en Sión que consumiu os seus alicerces. ¹² Non creron os reis da terra, nin ningún dos habitantes do mundo, que puideran entrar o adversario e o inimigo polas portas de Xerusalém. ¹³ Por mor dos pecados dos seus profetas e das iniquidades dos seus sacerdotes, que verteron no medio dela o sangue dos xustos. ¹⁴ Andaron cegos polas rúas, manchados de sangue, sen que ninguén puidese tocar os seus vestidos. ¹⁵ Afastádevos, eu son inmundo! berraban. Afastádevos, non me toquedes! Así fuxiron e foron dispersados, mais aínda entre as nacións dicíase: que non vivan aquí nunca máis! ¹⁶ O rostro de Iahveh dispersounos, non os volverá mirar. Non hai honra para os sacerdotes, nin compaixón para os anciáns. ¹⁷ Os nosos ollos están desfalecidos por procurar unha axuda inútil. No noso velar, agardamos a un pobo que non puido salvarnos. ¹⁸ Vixiaban os nosos pasos para que non andásemos polas nosas rúas. Achegouse o noso fin, cumpríronse os nosos días, chegou o noso final. ¹⁹ Os nosos perseguidores foron máis rápidos que as águias do ceo; cazáronos sobre os montes e tendéronos trampas no deserto. ²⁰ O alento da nosa vida, o unxido de Iahveh, foi atrapado nas súas fosas, aquel de quen dixemos: á súa sombra viviremos entre as nacións. ²¹ Énchete de ledicia e alégrate, filla de Edom, a que vives na terra de Uz! Tamén a ti chegará a copa, ata embebedar e tamén has amosar a túa nudez. ²² Cumpriuse o castigo da túa iniquidade, filla de Sión! Non serás levada nunca máis en cativerio. Mais, filla de Sión, a tua iniquidade será visitada, e o teu pecado será descuberto.