¹ Entón Xob respondeu e dixo: ² En verdade eu sei que é así, pero como pode un home ser xusto diante de Deus? ³ Se algún quixera contender con El, non podería contestarlle nin unha vez entre mil. ⁴ El é sabio de corazón e poderoso en afouteza, quen o desafiou sen sufrir dano? ⁵ El é quen move os montes co seu furor, e estes non saben quen os trastorna; ⁶ El sacude a terra do seu lugar, e as súas columnas tremen; ⁷ El manda o sol que non brille, e pon selo nas estrelas; ⁸ El mesmo estende os ceos, e anda sobre as ondas do mar; ⁹ El fai a Osa, o Orión e as Pléiades, e os lugares segredos do sur; ¹⁰ El é o que fai grandes cousas inexplorables e marabillas sen número. ¹¹ Se El pasase xunto a min, non o vería; se me pasase por diante, non o podería ver. ¹² El arrebata e, quen o impedirá? Quen lle poderá dicir: que fas? ¹³ Deus non retirará a súa ira; baixo El quedan humillados os que axudan os soberbios. ¹⁴ Como podo eu responderlle, e escoller as miñas palabras diante del? ¹⁵ Porque aínda que eu fose xusto, non podería responder; mais ben tería que implorar misericordia ao meu Xuíz. ¹⁶ Se eu chamase e El me respondera, non podería crer que escoitaría a miña voz. ¹⁷ Porque El quebrantoume con tempestade, e sen causa multiplicou as miñas feridas. ¹⁸ Non me permite coller alento, senón que me enche de amarguras. ¹⁹ Se é cuestión de poder, velaí que El é máis poderoso! E se é cuestión de xustiza, quen o ha citar? ²⁰ Aínda que penso que son xusto, a miña boca hame condenar; aínda que son inocente, ela declararame culpable. ²¹ Mais, son inocente? Nin eu mesmo o sei! Desprezo a miña vida! ²² Todo é o mesmo, por iso digo: El destrúe o inocente e o malvado. ²³ Se o látego mata de súpeto, El burlase da desesperación do inocente. ²⁴ A terra é entregada en mans do impío; El cubre a cara dos seus xuíces; e se non é El, enton quen é? ²⁵ Os meus días son máis lixeiros ca un corredor; fuxiron sen ver cousa boa. ²⁶ Escorregaron coma barcos de xuncos, coma unha aguia que se lanza sobre a súa presa. ²⁷ E se eu digo: esquecerei a miñas queixas, mudarei a miña tristeza e alegrareime, ²⁸ entón, énchenme de medo tódalas miñas dores, sei que Ti non me atoparás inocente, ²⁹ e serei declarado culpable, para que, pois, me hei esforzar en balde? ³⁰ Aínda que me lavase con neve e limpase as miñas mans con lixivia, ³¹ con todo afundiríasme na foxa, e os meus propios vestidos aborreceríanme. ³² Porque El non é home coma min, para que lle resposte, e vaiamos xuntos a xuízo. ³³ Se houbese un mediador entre nós, que puxera a súa man sobre os dous, ³⁴ entón El apartaría de min a súa vara, e que o seu terror non me espantaría. ³⁵ Eu podería falar e non tería temor del. Mais esa non é a miña situación.