¹ Estou farto da miña vida! Darei renda solta á miña queixa, falarei na amargura da miña alma. ² Direille a Deus: non me condenes! Faime saber por que loitas comigo! ³ É xusto para ti oprimir, rexeitar a obra das túas mans, e favorecer as intencións dos malos? ⁴ É que ti tes ollos de carne, ou ves como ve o home? ⁵ Son os teus días coma os días dun mortal, ou os teus anos coma os anos dun home, ⁶ para que andes a investigar a miña culpa, e busques o meu pecado? ⁷ Aínda que sabes que non son culpable; e non hai quen poida librarme da túa man? ⁸ As túas mans formáronme e fixéronme, e aínda así queres destruírme? ⁹ Lémbrate agora que me moldeaches coma a barro, e farás que volva ao po? ¹⁰ v 10 Non me derramaches coma leite, e coma o queixo me callaches? ¹¹ Non me vestiches de pel e de carne, e me entreteciches con ósos e tendóns? ¹² Concedíchesme vida e misericordia, e a túa providencia gardou o meu espírito. ¹³ Con todo, tes ocultas estas cousas no teu corazón, eu sei que isto está dentro de ti: ¹⁴ Se peco, ti telo en conta, e non me absolverás da miña culpa. ¹⁵ Se son malvado, ai de min! E se son xusto, non me atrevo a erguer a miña cabeza. Estou farto da miña vergoña e de ver a miña aflición! ¹⁶ Se a miña cabeza se erguese, cazaríasme coma un león, e amosarías o teu poder contra min. ¹⁷ Renovas as túas probas contra min, e aumentas contra min a túa indignación coma tropas que veñen unha tras doutra. ¹⁸ Por que, pois, me sacaches da matriz? Ai se morrese e ninguén me vise! ¹⁹ Sería como se non existise, levado do ventre á sepultura. ²⁰ Non son poucos os meus días? Déixame e afástate de min para que teña consolo por un pouco de tempo, ²¹ antes de marchar para non volver, á rexión tenebrosa da morte; ²² terra de escuridade e tebras, lugar de sombra de morte sen orde ningunha; onde a luz é coma as tebras.