¹ Entón Bildad o suhita respondeu, e dixo: ² Ata cando falarás estas cousas, e serán coma ventos impetuosos as palabras da túa boca? ³ Pode Deus torcer a xustiza, ou o Todopoderoso desviar o que é xusto? ⁴ Se os teus fillos pecaron contra El, entón El entregounos na man das súas transgresións. ⁵ Se ti buscas a Deus con dilixencia e imploras a misericordia do Todopoderoso, ⁶ se es puro e recto, certamente El espertará no teu favor e restaurará a morada da túa xustiza. ⁷ E aínda que o teu principio foi insignificante, o teu fin prosperará grandemente. ⁸ Rógoche que preguntes ás xeracións pasadas, e considera as cousas escudriñadas polos seus pais. ⁹ Porque non somos máis que de onte e non sabemos nada, pois os nosos días sobre a terra son coma unha sombra. ¹⁰ Non te instruirán eles falándote con palabras saídas do seu corazón? ¹¹ Pode medrar o papiro fora da braña? Pode medrar o xunco sen auga? ¹² Cando aínda son verdes e sen cortar, secan antes ca calquera outra planta. ¹³ Así son os camiños de todos os que se esquecen de Deus, e así perecerá a esperanza do impío, ¹⁴ porque é fráxil a súa confianza, e coma unha tea de araña a súa seguridade. ¹⁵ Confiará na súa casa, pero esta non se ha soster; aferrarase a ela, pero non o soportará. ¹⁶ Medra con vigor diante do sol, e as súas follas abrollan sobre a súa horta. ¹⁷ Aínda que as súas raíces poidan engarrarse sobre un monte de rochas; e se asome por entre as pedras, ¹⁸ se a arrincan do seu lugar, este negarao, dicindo: nunca te vin! ¹⁹ Velaí, este é o gozo do seu camiño; e do po agromarán outros. ²⁰ Olla que Deus non rexeita a aquel que é integro, nin sustenta as mans dos malfeitores. ²¹ Aínda encherá de risa a túa boca e os teus beizos han berrar de xúbilo. ²² Os que te aborrecen serán cubertos de vergoña, e a tenda dos impíos non existirá máis.