¹ Non está o home obrigado a traballar sobre a terra? Non son os seus días coma os días dun xornaleiro? ² Coma un escravo que ansía a sombra, e coma un xornaleiro que agarda ansiosamente a súa paga, ³ así me deron en herdanza meses inútiles, e noites de aflición me asignaron. ⁴ Cando me deito, digo: cando me levantarei? Pero a noite segue, e estou a dar voltas continuamente ata o amencer. ⁵ A miña carne está cuberta de vermes e dunha cotra de terra; a miña pel regáñase e supura. ⁶ Os meus días pasan máis rápidos que unha lanzadeira, e chegan ao seu fin sen esperanza. ⁷ Lémbrate, oi Deus, que a miña vida é un sopro, e os meus ollos non volverán ver o ben. ⁸ O ollo do que me ve, xa non me verá máis; os teus ollos estarán sobre min, pero eu non existirei. ⁹ Coma unha nube se esvaece e pasa, así o que descende ao Seol non volverá; ¹⁰ non volverá máis á súa casa, nin recoñecerá o seu lugar. ¹¹ Polo tanto, non deterei as miñas palabras, falarei na anguria do meu espírito, queixareime na amargura da miña alma. ¹² Son eu o mar, ou un monstro mariño, para que me poñas garda? ¹³ Se digo: a miña cama consolarame, a miña cama atenuará a miña queixa, ¹⁴ entón ti asústasme con soños e atemorízasme con visións; ¹⁵ de tal maneira que a miña alma, escolle a asfixia e a morte, en lugar das miñas dores. ¹⁶ Aborrezo a miña vida! Non quero vivir máis! Déixame só, pois os meus días son unha vaidade! ¹⁷ Qué é o home para que o engrandezas, para que te preocupes del, ¹⁸ para que o examines cada mañá, e o poñas a proba cada tarde? ¹⁹ Ata cando non afastarás de min a túa mirada, nin me deixarás só para que trague o meu cuspe? ²⁰ Pequei? Que che fixen a ti, gardián dos homes? Por que fixeches de min o teu branco, de xeito que son unha carga para ti? ²¹ Por que non perdoas os meus pecados e quitas a miña iniquidade? Porque axiña durmirei no po, e ti buscarasme, pero xa non existirei.