¹ Entón Xob respondeu e dixo: ² Ai se puidese pesar o meu sufrimento, e poñerse na balanza xunto coa miña calamidade! ³ Pesarían agora máis que a area dos mares! Por iso as miñas palabras foron precipitadas. ⁴ Porque as frechas do Todopoderoso están cravadas en min, o seu veleno bebe o meu espírito, e os terrores de Deus xúntanse contra min. ⁵ Pode ornear o asno montés xunto da herba, ou muxir o boi xunto da súa forraxe? ⁶ Comerase o insípido sen sal? Hai sabor na clara do ovo? ⁷ As cousas que a miña alma non quería tocar, son agora un alimento noxento para min. ⁸ Que bo sería que Deus me concedese o que pido, e que El me concedese o que desexo! ⁹ Que Deus consinta en esmagarme, que solte a súa man para rematar comigo! ¹⁰ Iso sería o meu consolo, e aínda no medio dunha dor que non remata, podería bailar de ledicia, porque non neguei as palabras do Santo. ¹¹ Cal é a miña forza, para que eu siga agardando? Cal é o meu fin, para que eu resista? ¹² É a miña forza a das pedras, ou é a miña carne de bronce? ¹³ Velaí non atopo axuda ningunha, e todo auxilo está lonxe de min. ¹⁴ Para o que está abatido debe ser a compaixón do seu amigo, aínda que tivese abandonado o temor do Todopoderoso. ¹⁵ Os meus irmáns traizoáronme coma un torrente, coma as correntes dos arroios que se esvaecen, ¹⁶ que por mor do xeo baixan turbios e a neve desfaise neles. ¹⁷ Desfanse no tempo da calor, e ao quentarse desaparecen do seu leito. ¹⁸ Afástanse dos vieiros do seu curso, evapóranse na nada, e perecen. ¹⁹ As caravanas de Temán están a mirar, e os camiñantes de Sheba contaban con eles. ²⁰ Pero son avergoñados polo mesmo no que confiaban, chegaron alí e quedaron defraudados. ²¹ Certamente, así sodes vós agora, vistes algo terrible e temedes. ²² Acaso vos dixen: dádeme algo, ofrecédeme un suborno da vosa riqueza, ²³ ou librádeme da man do adversario, ou rescatádeme da man dos tiranos? ²⁴ Ensinádeme, e eu calarei; mostrádeme en que me enganei. ²⁵ Velaí que dolorosas son as palabras sinceras! Pero que proba o voso argumento? ²⁶ Pensades en censurar as miñas palabras, mais as palabras do desesperado lévaas o vento. ²⁷ Seriades quen de botar sortes sobre un orfo, e habiades de discutir o prezo do voso amigo. ²⁸ E agora, tratade de mirarme aos ollos e vede se minto na vosa cara. ²⁹ Desistide, por favor! Que non haxa inxustiza! Desistide si! Nisto está aínda a miña xustiza. ³⁰ Hai inxustiza na miña lingua? Non pode o meu padal discernir o que non é bo?