¹ Entón Elifaz temanita respondeu, e dixo: ² Se alguén se atrevese a razoar contigo, habíache de molestar? Pero quen pode absterse de falar? ³ Velaí, ti exhortaches a moitos e fortaleciches as mans febles. ⁴ As túas palabras sostían a aquel que tropezaba, e afirmaches os xeonllos febles. ⁵ Pero agora que chegou a ti, caes no desalento; cando che toca a ti, desanímaste. ⁶ Non é o teu temor a Deus a túa confianza, e a integridade dos teus camiños a túa esperanza? ⁷ Lembra agora: quen pereceu alguna vez sendo inocente? Ou onde foron destruídos os xustos? ⁸ Polo que eu vin, os que aran iniquidade e os que sementan aflición, iso colleitan. ⁹ Polo soprido de Deus perecen, e polo ardor da súa ira son consumidos. ¹⁰ Mesmo que ruxa o león e a leoa o acompañe, os dentes dos cachorros son quebrados. ¹¹ O león morre por falta de presa, e os filliños da leoa foron dispersados. ¹² Unha palabra foi traída a min furtivamente, e o meu ouvido percibiu un murmurio dela. ¹³ Entre pensamentos inquietantes de visións nocturnas, cando o sono profundo cae sobre as persoas, ¹⁴ veu sobre min un espanto, un tremor que fixo tremer todos os meus ósos. ¹⁵ Entón un espírito pasou preto do meu rostro, e arrepiei. ¹⁶ Detívose algo, pero non puiden recoñecer o seu rostro; unha figura estaba diante dos meus ollos e houbo silencio, despois escoitei unha voz: ¹⁷ É o mortal xusto diante de Deus? É o ser humano máis puro que o seu Creador? ¹⁸ Deus non confía nin nos seus propios servos; e atribúe erros aos seus anxos. ¹⁹ Canto máis aos que viven en casas de barro, que teñen os fundamentos no po, que son esmagados coma a traza! ²⁰ Entre a mañá e a tardiña son feitos anacos, e sen que ninguén se decate, perecen para sempre. ²¹ Non lles son arrincadas as cordas das súas tendas? Nelas morren, mais sen sabedoría.