¹ Entón Xob respondeu, e dixo: ² Escoitei moitas cousas coma estas; consoladores tristes sodes todos vós. ³ Non hai fin para as palabras baleiras? Que te fai responder así? ⁴ Eu tamén falaría coma vós, se a vosa alma estivese no lugar da miña alma. Podería fiar palabras contra vós, e abanear a miña cabeza diante de vós. ⁵ Pero eu animaríavos coa miña boca, e o consolo dos meus beizos podería aliviar a vosa dor. ⁶ Se falo, a miña dor non diminúe, e se calo, non se afasta de min. ⁷ Pero agora El angurioume; ti arrasaches toda a miña familia, ⁸ enchíchesme de engurras que se converteron en testemuña contra min, a miña fraqueza levántase contra min, e testemuña na miña cara. ⁹ A súa ira desgárrame e abusa de min, contra min rinchou os dentes; o meu adversario aguza os ollos contra min. ¹⁰ Abriron contra min a súa boca, golpeáronme nas meixelas con inxurias; a unha xuntáronse contra min. ¹¹ Deus entregoume aos impíos, e botoume nas mans do malvado. ¹² Estaba eu tranquilo, e El sacudiume, agarroume pola caluga e fíxome anacos; tamén me fixo o branco dos seus dardos. ¹³ Os seus arqueiros rodeáronme, atravesou os meus riles sen compaixón, derramou por terra o meu fel. ¹⁴ Abre en min fenda tras fenda; arremete contra min coma un xigante. ¹⁵ Sobre a miña pel cosín cilicio, e deixei no po a miña dignidade. ¹⁶ O meu rostro está vermello de tanto chorar, e cubren as miñas pálpebras unha escuridade densa, ¹⁷ aínda que non hai violencia nas miñas mans e a miña oración é pura. ¹⁸ Ai terra, non cubras o meu sangue! Que non haxa lugar de acougo para o meu clamor! ¹⁹ Velaí, aínda agora a miña testemuña está no ceo, e o meu defensor está nas alturas. ²⁰ Os meus íntimos pensamentos son os meus intercesores; os meus ollos derraman bágoas a Deus. ²¹ Ai, se alguén puidese levar a causa do home diante de Deus como un home pode facelo a favor do seu amigo! ²² Porque cando pasen uns poucos anos, irei polo camiño onde xa non se volve.