¹ O meu espírito está consumido, os meus días extinguidos, o sepulcro está preparado para min. ² Non hai mais que escarnecedores comigo, e os meus ollos teñen que soportar a súa provocación. ³ Coloca, pois, contigo a miña fianza; quen hai que sexa o meu fiador? ⁴ Porque ocultaches o seu corazón do entendemento, por iso non os exaltarás. ⁵ O que denuncia os seus amigos por parte do botín, os seus fillos terán debilitados os ollos. ⁶ Puxéronme coma un proverbio do pobo, si, cheguei a ser coma un a quen lle cuspen na cara. ⁷ Os meus ollos escureceron pola tristura, e os meus membros son coma unha sombra. ⁸ Os rectos quedarán pasmados diante disto, e o inocente indignarase contra o impío. ⁹ Con todo o xusto manterase no seu camiño, e o de mans limpas ha ser cada vez máis forte. ¹⁰ Mais agora, volvede todos vós, e achegádevos a min! Pois non atopo entre vós sabio ningún. ¹¹ Os meus días pasaron, desfixéronse os meus plans, e tamén os desexos do meu corazón, ¹² que acostumaban converter a noite en día, dicindo: Tras as tebras chega a luz! ¹³ Pero aínda se agardo que o Seol sexa a miña casa, fago a miña cama nas tebras; ¹⁴ dígolle á descomposición: Ti es o meu pai! E ao verme: ti es a miña nai e a miña irmá! ¹⁵ Onde está, pois, a miña esperanza? Si, a miña esperanza, quen a verá? ¹⁶ Descenderá comigo ao Seol, e xuntos afundirémonos no po.